سوز هجران
(مجموعه اشعار درباره امام زمان (علیه السلام))

نویسنده: میرزا محمد باقر فقیه ایمانی - ت 1370 قمری

فهرست اشعار

شرح حال مؤلف..................5
مولودیه خاتم النبیین..................7
لطیفة شریفه..................13
مدیحه امیر المؤمنین..................15
مدیحه حضرت امام رضا..................18
اظهار اشتیاق وتألم از فراق امام زمان..................21
اظهار اشتیاق وناله از فراق حضرت..................29
شکوای از فراق حضرت..................34
مدیحه قائمیه در اینکه حضرت جامع همه کمالات آباء طاهرین خود هستند..................45
مولودیه قائمیه..................50
مدیحه قائمیه در واسطه فیوضات بودن ایشان..................55
مدیحه قائمیه در اینکه راحت دوستان ایشان به محبت وانس وذکر..................60
مدیحه قائمیه ایشان ملجأ وفریادرس بیچارگان می باشند..................64
مدیحه مولودیه ماه شعبان..................67
مدیحه مولودی حضرت حجت..................71
مدیحه قائمیه در اعتراف به مراتب جلال وکمال حضرت..................85
مدیحه ای مخمس بمضمون مدیحه قبل..................90
مدیحه در معرفت ایشان واینکه ایشان مانند خورشید پشت ابر می باشد..................96
مدیحه مولودیه..................100
راز ونیاز با مولای خود..................104
شکوی به مولای خود..................112
قصیده ای در مدح پیغمبر..................117
مدیحه حضرت زینب..................122
ترجمه حدیث کساء..................124
تضمین قصیده (ها علی بشر)..................134

شرح حال مؤلف
بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد لله ربّ العالمین، وصلی الله علی خیر خلقه واشرف بریّته سیّد الانبیاء والمرسلین وعلی آله الطیّبین الطاهرین، سیّما مولانا وسیّدنا صاحب العصر والزمان خاتم الوصیّین حجه بن الحسن العسکری (عجَّل الله تعالی فرجه الشریف).
ناظم این مجموعه، مرحوم آیت الله میرزا محمّد باقر فقیه ایمانی فرزند مرحوم حاج شیخ حسینعلی طهرانی، در خانواده ای مذهبی از پدری روحانی ومادری علویه چشم به جهان گشود، در کودکی پدر خود را از دست داد ودر دامان مادر خویش رشد وپرورش یافت، وبا وجود مشکلات شدید مالی به جهت علاقه شدید وارد حوزه وبه تحصیل علوم دینی پرداخت ودر رشته های مختلف مانند فقه، اصول، تفسیر، حدیث شناسی وغیره به مدارج عالیه نائل گشت ودر ضمن تحصیلات خود به تزکیه نفس وکسبِ کمالات معنوی پرداخت.
آنچه بیش از هر چیز قابل ذکر است توجه وعلاقه خاصی بود که ایشان به اهل بیت عصمت وطهارت (علیهم السلام) خصوصاً حضرت بقیه الله الاعظم ارواحنا فداء داشتند که کاملا در کردار وگفتار ایشان مشهود بود، ودر منابر ومجالس وهر فرصتی در طول سال مردم را به

ساحت قدس حضرت توجّه وتنبّه می داد وبا آن حال معنوی خاصّی که در ایشان بود تأثیری در حال اشخاص می گذاشت، مثلا روزهای جمعه دعای ندبه را با حال گریه وشور واشتیاق چندین بار در طول روز قرائت می کرد، وهنگام مراجعه مردم برای رفع مشکلات توصیه دائمی ایشان به آنها توجّه وتوسّل به حضرت صاحب الامر (علیه السلام) وقرار دادن نذری برای آن جناب بوده است.
واین علاقه ومحبّت بود که ایشان را به فیض حضور ذی نور محبوبش نائل گردانید.
از آثار به یادگار مانده ایشان حدود هفتاد جلد کتاب در موضوعات مختلف مذهبی است که حدود سی جلد آن به احوال وشئون حضرت ولی عصر (عجّل الله تعالی فرجه) تعلق دارد که بعضی از آنها به چاپ رسیده، از پروردگار توفیق نشر سایر مؤلّفات ایشان را خواهانیم.
کتابی که در پیش رو دارید مجموعه اشعاری است که اکثر آنها مدیحه وراز ونیازهائی است با مولای خود.
در پایان از درگاه احدیّت خواستاریم که ما را در زمره منتظران ویاوران حضرتش قرار دهد.

مهدی فقیه ایمانی
اصفهان، رجب المرجب - 1419

مولودیه خاتم النبیین

مدیحه مولودیه حضرت خاتم النبیّین وسیّد الرّسل المکرّمین (صلّی الله علیه وآله) ونعمت المدیحه الکریمه له ما قال امیر المؤمنین وامام المتقین صلوات الله علیه عند تغسیله، احببت ان اذکرها مقدّمه الابیات قال (علیه السلام):
اللّهم ذا اّول العدد وصاحب الابد نورک الذی قهرت به غواسق الظلم وبواسق العدم وجعلته بک ومنک والیک دالاّ دلیلا روحه نسخه الاحدیّه فی اللاهوت وجسده صوره معانی الملک والملکوت وقلبه خزانه الحیّ الذی لایموت طاووس الکبریاء وحمام الجبروت
وابیات از سوانح خاطر قاصر جانی محمد باقر فقیه ایمانی اصفهانی است در اوقات عید سعید مولود مسعود محمود آن حضرت صلوات الله علیه وآله در شهر ربیع الاول از سنه 1364 هجری قمری نبوی

چون ربیع آمد میان شد صد هزاران نوبهار * * * گوئیا باغ جنان در این جهان شد برقرار
این همه نور خدا نور هدی گشته مبین * * * لَلْعجب نبود خدا امّا خدائی آشکار
هر طرف بینم جنان اندر جنان اندر جنان * * * بلبلان در نغمه دستان هزار اندر هزار
باغ رضوان شد جهان یا گشته او دار السّلام * * * بشنوم از بس صلاه وبس سلام بی شمار
فرش شد عرش برین یا عرش آمد بر زمین * * * بس در آن بینم ملائک بس ندا از کردگار
للعجب در کعبه بینم آسمان چارمین * * * همچو بیت الله معمور است گشته نور دار
طُرفه بینم در زمین چون آسمان بس آیتی * * * بهر رجم جنّ وشیطان بس شراب پر شرار
کوثر آمد در زمین یا شد رحیق وسلسبیل * * * یا که طوبی آمده با این همه حسن ووقار

یا به چرخ چار مستی یا زمین شد آفتاب * * * روز روشن صد چو شمس ولیل بهتر از نهار
در همه عالم چو طیب از طیبه اندر هر مشام * * * هوشیار آورده مستان، مست کرده هوشیار
این همه نبود ولی در کعبه گردیده عیان * * * روی احمد بوی احمد سرو او آمد به بار
از اَحَد یک جلوه گر احمد چو آمد در وجود * * * دیگر از او هر که شد در هستی خود نامدار
ممکنی ذات است لکن جلوه او واجبی است * * * در کمال ودر جلال از او بُوَد با اقتدار
چون زاحمد میم ممکن رفت، باشد او اَحَد * * * یعنی او در عین امکانی چو واجب جلوه دار
یک گل احمد آمد وشد در زمین وآسمان * * * بس گل وگل رو وگل بو گلرخانِ بی شمار
نیست جنّت در جهان لیک از جمال احمدی * * * عرش وفرش وباغ وجنّت جمله گشته لاله زار
گلعذارانش به هر طَرْف جهان بی شِبه ومثل * * * هریکی اندر جهان احمد نما آئینه وار
یک گل احمد نما حیدر لقب بُد مرتضی * * * آن نبیّ واین ولیّ، شد امر آن زین پایدار
شد از این گل یازده گل همچو او در حسن وخو * * * احمدی رو احمدی بو جملگی احمد مدار

بودِ هریک در جهان چون بودِ احمد آمده * * * تاکنون شد ختمشان بر مهدی احمد عُذار
همچو احمد در کمال ودر مثال ودر مقال * * * اسم احمد رسم احمد دینش از او بر قرار
یک گل از احمد بُوَد زهرای اطهر آنکه او * * * روح احمد بود ووصفش همچو احمد بی شمار
نور احمد می نمود از خود به صبح وظهر وشام * * * با سه رنگ نیک می کردی نمایان در نهار
بین چه بس کوچکتر از ایشان گل او در جهان * * * از سلیل فاطمی همچون ستاره در شمار
هریکی هرجا به فضل وحُسن وقدر وجاه خود * * * احمدی خو احمدی بو همچو انجم جلوه دار
بین کزین گل اسم احمد بس چه محمود وپسند * * * فرشیان چون عرشیان از فضل او قدسی مدار
اهل عرفان اهل ایمان اهل قرآن در جهان * * * خوی احمد بوی احمد کردشان احمد شعار
انبیا از مِهر او بس با شرافت آمدند * * * خلعت وتاج رسالت زو به آنها استوار
جمله کرّوبیان از بهر او در خدمتند * * * روح املاکند بهر آل او خدمتگذار
مهر او وآل او در هر وجود آمد وجود * * * نام او شد با شرف جان ودلش شد روح دار

خوی اسلامش ببین بر اهل دل توأم چو شد * * * بوی حق از خوی هریک کرده حق را پایدار
نیست کوثر در زمین لیکن ز لعل احمدی * * * همچو کوثر در قلوب اهل دل همچون بهار
سلسبیل از باغ جنّت نامده اندر زمین * * * لیک مِهر احمدی بِهْ ز آب حَیَوان خوشگوار
سرو طوبی هست در خُلد بَرین زیبا مَکین * * * لیک در بستان احمد رشک طوبی صدهزار
مرکز خورشید عالم هست چرخ چارمین * * * خوانده احمد را خدا وَالشَّمس برگیر اعتبار
عرش حق در فوق املاک است او را مستقرّ * * * گوشوارِ عرش از احمد به فرش آمد قرار
عرش ناید در زمین لیکن زاحمد بس ولی است * * * زائرش گردد چو عرش زائر پروردگار
بیت معمور خدا باشد به چارُم آسمان * * * از سلیل احمدی هر مرقدی معمور وار
بین به طیبه بارگاه قدس احمد بس جلیل * * * مظهر حق نور مطلق در نهان حشمت مدار
فرش گر بر عرش ناز آرد سر او زین بارگاه * * * مهر صاحب بارگه در عرش آورد افتخار
دیگرا بین پرتوی در گوشه ای از آفتاب * * * کی شود تشریف داد او را به قرص نوردار

عرش آمد در وجود از تابش احمد به نور * * * پس بود او پرتوی از نور احمد پایدار
دیگرا هر وحی حقّ بر احمد وبر آل او * * * اوّل آمد پس به هر عالم بیابد انتشار
روح وجبریل وملک بر احمد آید فوج فوج * * * با صلاه وبا سلام وبا ثناءِ بی شمار
حاصلا هرجا که احمد شد مکین از عرش وفرش * * * فخر باشد بهر او بر هر کجا در اعتبار
بنگرا اندر نجف بین کربلا وطوس را * * * بهر افواج ملائک مستدام آنها مزار
در همه الطاف واکرامات حق هر صبح وشام * * * هم نداهایش در آنها جملگی بین عرش وار
این همه اوصاف عرشی بهر این انوار حق * * * هست بهر کربلا چندین هزار اندر هزار
بنگرا ای صاحب فضل وکمال وعقل وفکر * * * کربلا را تا کجا بر هر کجا هست افتخار
در سه شب در سال باشد مصدر فیض از خدا * * * زین سبب دارند بر دیگر زمانها اقتدار
نیمه شعبان ودیگر سوّم از شبهای قدر * * * هرشب جمعه روایت گشته اینها از کُبار
مصطفی وانبیا واوصیاء خود تمام * * * کربلا آیند با جمع ملائک بی شمار

فیض از حق می شود آنجا عطا در این زمان * * * بهر آن آیند اینجا اولیا پروانه وار
شرح فضل کربلا از فضل سبط مصطفی * * * می نگنجد در رقم بر مختصر شد اقتصار
برخدا آور دعا بر مهدی آور التجا * * * تا رسی ایمانیا باب ملائک افتخار

لطیفه شریفه

نکته لطیفه دقیقه ایست در ذیل این مدیحه احمدیّه راجع به اسم مبارک احمد است که او اَحَد است با مزید میم در جهت آنکه میم در آن اشاره به مقام ممکن بودن ایشان است ومجموع اسم اشاره به آن است که با مقام امکانی ذاتی خود جلوه کمالات واجبی دارند ودیگر اشاره به آن است که ایشان ممکنی هستند که احدیّت ویگانگی در عامّه ممکنات دارند که در حدّ کمالات امکانیّه خود کفو ومثلی در کائنات ندارند وآن نکته لطیفه راجع است به آنکه چه سرّی هست در آنکه میم بعد از دو حرف الف وحاء واقع شده، در این ابیات بر وزن ابیات سابقه توضیح آن گردید.

هست رمزی بس لطیف ونغز در احمد خفی * * * چونکه آمد میم ممکن در احد بعد از دوحرفش آشکار
هست حق چون یگانه در سه حرف اندر اَحَد * * * شد الف الله پس مثلش نباشد در شمار
حا حمید آمد پسندیده صفاتش بی نظیر * * * نیست چون ممکن قرین نقص وعجز وانکسار

دال باشد او دلیل ورهنما بر ممکنات * * * گر نبود از او نبود اسباب آنهم برقرار
تا نکردی خلق ممکن بود الله حمید * * * چون نمودی خلق پس گشتی دلیلش درگذار
فهم کن جانا اگر اهل دلی این رمز نغز * * * میم ممکن در احد بعد از دو حرفش شد قرار
هست احمد از احد ما دون الله حمید * * * لیک از او بر غیر خود شد او دلیل ونور دار
شرح این رمز است در «الله نور» اندر کتاب * * * فهم نیکو خواهد وفکر صحیح واعتبار

مدیحه امیرالمؤمنین

قصیده در مدیحه حضرت امیرالمؤمنین صلوات الله علیه که در هربیتی تضمین شده با مدیحه حضرت خاتم النبیّین (صلّی الله علیه وآله)

دلبر هر انجمن از دلبران باشد علی * * * جلوه زن حقّ، مظهرِ سر مظهر آن باشد علی
خواست واجب در ازل تا جلوه بنماید زخود * * * خلقت احمد نمود ومثل آن باشد علی
خواست آرد جلوه ای از حسن خود بر ممکنات * * * احمد آمد جلوه اش جلوه کنان باشد علی
«کنت کنزاً مخفیاً» شد علّت عرفان وخلق * * * احمد آمد گنج عرفان باب آن باشد علی
بود واجب در عیان خود نهان از غیر خود * * * احمد آمد سرّ او سرگوی آن باشد علی
گوش هوش آور بسوی معنی «الله نور» * * * احمدش مشکاه شد مصباح آن باشد علی

نور آن باشد به خود ظاهر، ظهور آرد به غیر * * * احمد آمد از احد نور وچنان باشد علی
بود واجب نور چون ظاهر به خود بودی عیان * * * پس ظهور آورد در احمد وزآن باشد علی
این بُوَد معنی که واجب نور باشد نور از اوست * * * هم شد احمد نور او، هم نور آن باشد علی
در زمین وآسمان بنگر ببین آیات حق * * * روشن است از مهر احمد، زآن نشان باشد علی
اسم اعظم شد نهان اندر کلام بسمله * * * هست احمد باء او، نقطه در آن باشد علی
کلّ قرآن فاتحه، آن بسمله جمله به باء * * * از احد هر علم در احمد بیان باشد علی
عشق در ممکن سبب بر جلوه واجب در او است * * * احمد آمد عشق دار وعشق دان باشد علی
عشق باشد مهر کامل با خداوند احد * * * خُلق احمد مهر او شد مهربان باشد علی
عاشقانِ با خدا در اولیا بسیار هست * * * گشت سرمشق همه احمد، چنان باشد علی
مظهر آن عشق احمد با خدا چندان بُوَد * * * لیک فرمود او حسین از من چو آن باشد علی
کن نظر در کربلا بنگر در آن معنای عشق * * * در حسین از احمد وفرزند آن باشد علی

دید اکبر را چو سبط مصطفی با چشم تر * * * گفت یا رب احمد این نِی شبه آن باشد علی
نور حق در کربلا بنگر چسان شد بر علا * * * گفتی احمد آمده نیک اسم آن باشد علی
حاصلا در کربلا شد عشق احمد جلوه گر * * * از حسین واکبرش روح روان باشد علی
عشق بازی را ببین در کربلا از شاه دین * * * احمدی رو اکبرش قربان چسان باشد علی
روی خود بگذاشت چون بر روی خونیش حسین * * * گفت اکبر ای پدر این احمد آن باشد علی
نعره زد اول شه دین بر سر نعش پسر * * * یعنی احمد کشته شد چون جان آن باشد علی
حضرت قائم بود اندر عزا هر صبح وشام * * * همچو احمد بر حسین وروح آن باشد علی
اشک خونین بارد از چشمش ز بهر کربلا * * * شد چو احمد گریه کن مانند آن باشد علی
بار الها حق اشک چشمها بهر حسین * * * رحمتت بر ما رسان زاحمد که آن باشد علی
گویم ایمانی به مهدی مُقْتَدی شو در عزا * * * بهر شاه کربلا بر احمد آن باشد علی

مدیحه حضرت امام رضا (علیه السلام)

در توجه به ساحت قدس حضرت شاهنشاه خراسان ملک پاسبان ثامن الحجج علیه صلوات الله الملک المنّان

بسم الله الرحمن الرحیم
ای نور خدا ماه هدی مظهر داور * * * سلطان جهان کهف امان شاه مظفّر
از کعبه تو عرش مجید است منوّر * * * جبریل امین تاج غلامی تو برسر
شد پاس درت فخر ملائک همه یکسر * * * هم رشک جنان روضه تو ای مَه انور
ربّ ارنی گو به خدا موسیِ عِمران * * * اندر هوس جلوات ای ماه بدخشان
آئی به تجلّی اگر ای مهر درخشان * * * فانی شده در کوی تو ای مظهر سبحان
شد پاس درت فخر ملائک همه یکسر * * * هم رشک جنان روضه تو ای مَه انور
آثار حق از عین تو بینیم سراپا * * * اسرار وی از نطق تو گردیده هویدا

انوار وی از وجه تو شد ظاهر وپیدا * * * آیات وی از دست تو همچون ید وبیضا
شد پاس درت فخر ملائک همه یکسر * * * هم رشک جنان روضه تو ای مَه انور
مدح تو سزد زآنکه چه نقش تو عیان کرد * * * وصفت کند آن کو به تو اسرار نهان کرد
بشناخته ات آنکه چه صنعی تو توان کرد * * * جز او که توان مدح تو را حق بیان کرد
شدپاس درت فخرملائک همه یکسر * * * هم رشک جنان روضه تو ای مه انور

آری به کجا قطره که او وصف کند یَم * * * آری به کجا ذرّه که از شمس زند دَم
پروانه کجا آری واین صفحه عالم * * * بس قطره وهم ذرّه تو ای شه اعظم
شد پاس درت فخرملائک همه یکسر * * * هم رشک جنان روضه تو ای مه انور
لیک ار نکنم مدح تو ای شاه چه گویم * * * از مهر تو گر دم نزم مهر که جویم
رو سوی تو ناورده نمایم به که رویم * * * شاهم به دوعالم چو نظرکرده تو سویم
شدپاس درت فخرملائک همه یکسر * * * هم رشک جنان روضه تو ای مه انور
در قطره جود وکرمت بحر چه باشد * * * در تابش وجهِ قمرت بدر چه باشد
در جلوه نور نظرت فجر چه باشد * * * در شمّه بخشش ز کَفَت اَبر چه باشد
شد پاس درت فخر ملائک همه یکسر * * * هم رشک جنان روضه تو ای مه انور

ای وجه خدا سوی تو یابیم هدی را * * * از اسم تو یابیم اجابت ز دعا را
گر سوی مُنایت دهی ای شاه صلا را * * * در کعبه امن تو کنم سعی صفا را
شد پاس درت فخرملائک همه یکسر * * * هم رشک جنان روضه تو ای مه انور
هستی تو سلیمان ومنم مور تو ای شاه * * * پیوسته بُدم منظر ومنظور به درگاه
دادی تو به ایمانیِ دل خسته به خود راه * * * زین راه بهر باب حقم باز بِشد راه
شد پاس درت فخرملائک همه یکسر * * * هم رشک جنان روضه تو ای مه انور

در اظهار حال اشتیاق وتألّم در فراق حضرت نور الانوار الغائب عن الابصار الحاضر فی قلوب الاخیار القائم بالحقّ الطالب بالثار صلوات الله علیه وشکوی به زبان حال ومقال از کثرت ظلم اهل فساد وضلال وعرض حال با خداوند متعال در طلب فرج آن ولیّ ذوالجلال از سوانح خاطر قاصر جانی محمّد باقر اصفهانی فقیه ایمانی فی اوقات شهر صفر المظفّر من سنه هزار وسیصد وشصت وچهار

بسم الله الرحمن الرحیم
ای شهنشاه جهان شمس نهان * * * عالم آرا حکم ران انس وجان
مظهر حیّ احد مرآت هو * * * غیب از دیدار وبر دل روبرو
همچو روحی در بدن باشی نهان * * * لیک آثارت عیان بر محرمان
چون جمال خود نمودی بر حبیب * * * گوئیا نزد مریض آمد طبیب
پیش رویت بَدر باشد چون هلال * * * از دلم یکباره بردی هر ملال
عاشقان در کوی تو حیران همه * * * در ره وصل تو بی سامان همه
تا به کی ای ماه من در پرده ای * * * مهر خود با هجر خود پرورده ای

از دلم یکباره شد صبر وقرار * * * ترسم از عمران کنم یکسر فرار
هر دمی دل هست در فکر لبت * * * رشک بستان هست ذکر غبغبت
عاقلانه دم زنم از وصل تو * * * لیک دیوانه دلم از فصل تو
هر هوس از عشق رویت محو شد * * * هر نفس ازمشک مویت صحو شد
بس که زیبا دلربا دلبر توئی * * * هردل افسرده رارهبر توئی
مهر تو در روح من آب حیات * * * روح را با مهر تو نبود ممات
از یقین گویم که بی تو جنّتم * * * با همه زیبائی آرد زحمتم
حور خواهم یا که کوثر یا جنان * * * چون که باشد حضرتت او را مکان
هر سحر که وانمودی روی خود * * * دل ز هرسو جذب کردی سوی خود
رو بهر بی مهر کردم روی را * * * من ندیدم جز گل بد بوی را
در تبسمّ روی کن بر روی من * * * تا که گردد باز رضوان سوی من
ای حبیبا دم زدن آغاز کن * * * بر دلم اسرار حق دمساز کن
دانمت بس ناز داری ای حبیب * * * وصل رویت نیست برهرکس نصیب
لیک بنگر این دل شوریده را * * * سوی تو از هر جهت بُبریده را
گرچه مورم تو سلیمانی نما * * * بحر جودی وصف رحمانی نما
بین خرابم در خرابات غمت * * * لطف کن شاها به من از مرحمت
ذرّه ام گر تابشی سویم کنی * * * آفتاب آسمان رویم کنی
بر رهت آشفته حالم می نگر * * * بر درت سوز مقالم می نگر
خواهم از بی قدریم بندم لبم * * * لیک مهرت شور آرد در دلم
عقل گوید تو کجا وقدر شاه * * * عشق گوید بهر شه شو خاک راه
گر گذارد یک قدم بر روی تو * * * گر نماید روی یک دم سوی تو

مهر گردی عالمی روشن کنی * * * بحر گردی عالمی گلشن کنی
من چه آرم وصفت ای شه بر زبان * * * چون نمایم مدحت حُسنت بیان
مصطفی را در تو می بینم ظهور * * * مرتضی را در تو می بینم چو نور
اوصیا را در تو می بینم کمال * * * اولیاء را در تو می بینم جمال
آنچه در آن جملگی بودی نهان * * * جملگی از حضرتت آری عیان
آیه نور از رُخَت پیداستی * * * جمله اسرارش زتو برپاستی
مجملا گویم من این شیرین کلام * * * مدح تو در هر کلامی ناتمام
هرکه خواهد حقّ مدحت در رقم * * * آورد مجنون بود جفّ القلم
هست حق مدح تو چون ذوالجلال * * * اَنْتَ ما اَثْنَیتَ نَفْسَک فِی الْجَمال
آری از حق وعده داریم این چنین * * * فرش گردد از تو چون عرش برین
بَه زمین چون تو بحق برخاستی * * * عدن ورضوان جنّت المأواستی
هرشب از نور توروشن همچوروز * * * بَهْ از آن شام از تو باشد دل فروز
هست اکنون دل زمهرت پر ز نور * * * آی تا بینیم نورٌ فوقَ نُور
ای مه زیبا تو ما را شاد کن * * * آی وعالم را ز عدل آباد کن
با غم هجر تو من شادم کنون * * * تا رخ زیبا ز غیب آری برون
چونکه حسنت در جهان پیدا شود * * * هرکه بیند واله وشیدا شود
دست لطفت چون به سرها آوری * * * ظلمت هر جهل از دلها بری
روح ما با عقل وحی آمیز کن * * * چشمه حکمت در آن لبریز کن
ای مه من ای شه من انتظار * * * بهر تو کرده دل من بی قرار
کی شود بینم که در عالم تمام * * * بهر نشر امر حق کردی قیام
کی شود بینم که ذکرت شد بلند * * * در همه آفاق آن را بشنوند

مهدی قائم شدش وقت ظهور * * * تا شود عالم از او اَمن از شُرور
کی شود بینم لِواء نصرتت * * * هست برپا گشته ظاهر قدرتت
کی شود بینم به تخت وبارگاه * * * چون سلیمان در جهان هستی توشاه
جنّ وانس ووحش وطیرت بندهوار * * * در همه آفاق عالم بی شمار
کی شود بینم که اندر بحر وبرّ * * * حکم تو جاری است بر جنّ وبشر
کی شود بینم رخت از هر کجا * * * هست پیدا بهر ما در هر کجا
کی شود بینم زمین از کفر فسق * * * پاک باشد گشته پر از عدل وصدق
کی شود بینم کشیدی از نیام * * * ذوالفقارت را ز بهر انتقام
کی شود بینم که برقش شعله ور * * * گشت وزد بر خرمن اعداء شَرَر
کی شود بینم که بهر کربلا * * * دادخواهی می نمائی ای شها
کی شود بینم که آری مرهمی * * * بر دل پر ریش اولاد نبی
انبیا بر مقدمت در انتظار * * * اولیا بودند بهرت بی قرار
این بشارت ها فرجها جملگی * * * وحی آمد از خدا بر جملگی
تا به قرآن وحی شد بر مصطفی * * * شرح آنها پس رسید از اوصیا
ذکرِ آنها جمله در نقل صحیح * * * کشف آنها گشت بر وجه صریح
منتظر هستیم ما اهل یقین * * * مقدمش بر ما شده عِینُ الْیَقین
در کلام «فَانْتَظِرُوا» کن نظر * * * امر بر این انتظارش را نگر
از خدا خواهیم بعد از شام هجر * * * زود تابد صبح وصلش همچو مهر
مهروهجرش گشته دردل نور ونار * * * گاه شادم گه چو لاله داغدار
گاه سوزِ هجر مدهوشم کند * * * گه شمیمم مهر هوشم آورد
گاه همچون بلبلِ شوریده حال * * * ناله دارم بهر گل با صد ملال

گاه همچون سنبلِ شوریده ام * * * از غم محبوب دور از دیده ام
این عجب از دیده بس پنهان بود * * * لیک در دل بس چو مه تابان بود
کاش بود از بحر من هم ناله ای * * * همچومن داغش به دل چون لاله ای
از غم هجرش جدا دارم شَرَر * * * در غم دل پر غمش سوزم دگر
محنتش در دل فزونتر از هزار * * * ناله ها در غیب دارد بی شمار
زآنچه بیند فاش از فسق وفجور * * * ظلم وجور وبدعت از اهل شرور
عفّت وغیرت نمانده در میان * * * مردو زن یکرنگ وصورت در عیان
رسمی از اسلام پیدا نیستی * * * اسمی از آن مانده آنهم چیستی
جمله معدودی زصد یا از هزار * * * مانده بر اسلام وایمان پایدار
هر کدامین پایبند غم شده * * * هریکی با صد الم توأم شده
طعنه از اعدا بر آنها دم بدم * * * هست چون نیش عقارب پُر ز سمّ
جز به لطف حضرت باری چسان * * * زندگی راحت بود در این خسان
هست ما را بس شکایت با ملال * * * بر در پروردگار ذوالجلال
با همه این مِحنت وجور جلی * * * غیبت حجّت پس از فقد نبی
قِلّت اخیار واهل حق ببین * * * با هجوم اهل عدوان شد قرین
بیند آن شه این همه رنج وفتن * * * آشکارا دم بدم در مرد وزن
هست مکشوفم که آن شه زین سبب * * * قلب او پر غم بود هر روز وشب
باید او را صبر تا ظاهر شود * * * سرّ غیبت از خداوند اَحَد
هست از اوصاف آن شاه فرید * * * خائف ومضطّر، طرید وهم شرید
با مقام مظهر الله نور * * * در صبوری هست تا وقت ظهور
چونکه حکمتهای غیبت شد تمام * * * جمله محنتها بیابد اختتام

اولیا در امر حق با قدر وجاه * * * بهر او هستند همچون خاک راه
بین که حق اندر عِبادٌ مُکرَمُون * * * امر خود را گفته هُم لایَسبِقُون
من چسان سوزم ز بهر این حبیب * * * صبر بر این فتنه ها گشتش نصیب
بایدم نالم بر او هر روز وشب * * * توأم آید عمر با رنج وتَعَب
سوزم وگویم بهر روز وشبی * * * تا به کی این بار محنتها کشی
لیک حمد حقّ که بر ماها فرج * * * در غیابش داده در عین حرج
مسجد ومحرابها چندین هزار * * * بهر اهل حق بُوَد آزاد وار
بین قبور اولیا چون آفتاب * * * جلوه گر باشد به یُمن آن جناب
بین که در آفاق باشد در ملا * * * فضل اهل بیت عصمت برعلا
بین چسان برمذهب حق خاصو عام * * * در جهان پیوسته دارند انتظام
بین که اندر منظر اعدا چسان * * * مجمع احباب آید در میان
بین که در عالم هزاران از کتاب * * * در مدیح حیدر آمد بی حساب
بین که عزّ وسلطنت با اقتدار * * * بهر اهل حق چسان شد پایدار
این همه از یمن آن شه شد پدید * * * پیش از عهد او کس اینها را ندید
تا به عهد باب آن شه عسکری * * * اهل حق بودند دائم مختفی
زین دو هردم هست بر آن شاه دین * * * زحمت ورحمت بهم دائم قرین
در ولایش هر که با اخلاص شد * * * در ولایت رتبه او خاص شد
بایدش در گوش هوشش این کلام * * * یاد آرد معنی او را مدام
آن که فرمودند اندر حزن ما * * * بایدت با حزن باشی دائما
همچنین در شادی ما شاد باش * * * چون به گلشن بلبل دل شاد باش
این دو حالت هرکه در او شد جلی * * * هست از اهل ولایت با علی

هرکه هم با این حبیب بی مثال * * * آشنا باشد به قلب وقول وحال
بایدش با حزن او باشد حزین * * * در فرج با حضرتش باشد قرین
زین سبب پس اولیاء آن جناب * * * تا جنابش مکث دارد در غیاب
هر گه اسباب فرج آماده شد * * * از حرج سازند راحت حال خود
هردمی هم مِحنَتش یاد آورند * * * بهر حزنش ناله از دل برکشند
مِحنَتش اعظم ز شور کربلا است * * * دائما زین غم به صد شور ونواست
یاد آرم آنچه دارد شور وشَیْن * * * هر صباح وهر مسا بهر حسین
اشک از هر دیده بارد خون فشان * * * جنّ وانس آرد به صد شور وفغان
زار نالم اشک بارم هر دمی * * * نزد این غم نیست گردد هر غمی
چون به یاد اکبر مه رو شوم * * * یا که یاد از اصغر دلجو کنم
یا ز عباس علمدار رشید * * * یا ز قاسم یاد آرم شد شهید
اشک بارم همچو باران از سحاب * * * تا نمایم عالمی را دل کباب
جان اگر بازم عجب نبود مرا * * * زانچه دیدند اهل بیت مصطفی
تشنه لب آغشته در خون گشته اند * * * بسته لب آشفته در خون خفته اند
بر شتر بینم علی بن الحسین * * * در غل وزنجیر با صد شور وشَیْن
دختران مصطفی در رهگذار * * * چون اسیران تَتار وزنگبار
باز گویم کوفه وبازار عام * * * یا زمِحنَت خانه بازار شام
یا بنالم از خرابه زار زار * * * محنتش افزون بود از صد هزار
یا که زارم بر سر شاه شهید * * * زانچه بشنید وبدید او از یزید
آتش اندر خرمن عالم زنم * * * در زمین وآسمان شور افکنم
از غم کرب وبلا محنت سرا * * * گشت عرش وفرش وجنّت در عزا

یا رب آن شاهنشه خون خواه را * * * آر ومرهم نه دل پر آه را
یا رب از لطفت از این غم وا رهان * * * بر دل خسته دلان فتحی رسان
بین چسان اسباب غم آماده است * * * هرکه سر بر خاک غم بنهاده است
ظلم وجور از هرکسی بر هرکسی * * * هر زبونی گشته صاحب مجلسی
حکم کن بر اهل حق اهل ضلال * * * حکمران بر جور وباطل با جلال
هست بر ما ناگوار وناپسند * * * بسکه از آنها صدا باشد بلند
گرچه ما در درگهت شرمنده ایم * * * زانچه نفس خویشتن رابنده ایم
ناسپاسی گشته بس در ما پدید * * * حق نقمت گشته بر ما بس شدید
لیک یا رب یک حسین داریم وبس * * * بهر او نالیم وزاریم هر نفس
رحم فرما بهر آن شاه شهید * * * کن به حقش بر تو ما را روسفید
بیش از این مپسند عدوان سربلند * * * ظلم وکین بر ماحسینی ها کنند
باب فتح از حضرت مهدی به ما * * * باز فرما زود یا رب دائما
آخر ایمانی دگر بس کن سخن * * * بیش ازاین آتش به مرد وزن مزن

بسم الله الرحمن الرحیم
اظهار اشتیاق وناله از فراق حضرت

در توجه به حضرت ولیّ الله اعظم امام مهدی قائم صلوات الله علیه به اظهار شدت اشتیاق وناله از فراق ایشان

سحرگاهی به ذکر روی جانان * * * ولیّ جسم وجان گشتم نواخان
چه کردی جلوه بر دل روی مهدی * * * بنالیدم که ماهی یا که مهری
به عشق روی زیبای تو ای گل * * * همی نالم همی خوانم چو بلبل
نمانده بر دلم دیگر قراری * * * شده روح از تنم دیگر فراری
زهر بستان بهر بستان پریدم * * * بهجرانت دل از عمران بریدم
گهی اندر هوا پرواز دارم * * * گهی اندر نوا صد راز دارم
شود روی گُلت ای جان ببینم * * * دو صد گل زآن گل رضوان بچینم
دم وصلت هزاران حیف کم شد * * * غم رویت از این رو دم بدم شد
ولی صد شکر این نعمت گذارم * * * که روی دل سویت پیوسته دارم
یقین دارم که از عمر آنچه هستم * * * ز مهرت حاصلی بهتر نجستم
ازاین مهر است عاشق بر حسینم * * * دمادم بهر او در شور وشینم
به صبح وشام بر او ناله دارم * * * بدل داغی بسان لاله دارم
همی هم ناله کردم با حبیبم * * * چه سازم با حبیبم غم نصیبم

برای کربلا هرصبح وهر شام * * * کند گریه ندارد هیچ آرام
بیاد روی خونین از شه دین * * * ز چشم خود بریزد اشک خونین
چو آن شاه جهان من هم بزارم * * * چو از شاه شهیدان یاد آرم
گهی بر ناله های پر شرارش * * * گهی بر چشمهای اشک بارش
گهی زارم به زاری بهر اکبر * * * گهی در سوگواری بهر اصغر
چو یاد آرم که اصغر شیرخواره * * * به حلقش تیر کین شد پاره پاره
بود بالله کم گر من بمیرم * * * دیگر از زندگی یکباره سیرم
گهی نالم بر آن شاه علمدار * * * گهی ریزم به قاسم اشک گلنار
چو یاد آورم ز احوال وداعش * * * توگوئی شور محشر شد ز داغش
که دید آن شه عزیزان وجوانان * * * همه در کوی عشقش گشته قربان
زمین کربلا شد لاله زاری * * * شده رشک جنان چندین هزاری
بطَرْف خیمه گاهش دید خالی * * * نماند از گلرخانش جز خیالی
ز قربش ماه رویان گشته مهجور * * * همه نزدیک او لکن از او دور
بیک سو بر زنان افکند دیدار * * * شوند اندر بیابان بی پرستار
بهر یک داغها چندان رسیده * * * بصد وحشت همه دلها رمیده
زیک سو دید لشکرگاه اعدا * * * همه بهر ستم کردن مهیّا
چو دید این جمله را پس شه بنالید * * * که عرض وهم سما برخود بلرزید
ندیدی کس دیگر بهر جوابش * * * نمودی این غریبی دل کبابش
پس آن شه بر حریمش روی آورد * * * همه اهل حرم رااین ندا کرد
که من هم رو به قربانگاه دارم * * * شما را با خدا من می سپارم
چو بشنیدید این حرف شَرَر بار * * * همه جمع آمده بر او بیک بار

همه با چشم حسرت اشک ریزان * * * بدوران شهنشاه شهیدان
یکی گرید چنان ابر بهاری * * * یکی نالد که داد از خوار وزاری
یکی گوید چنان در چنگ اعدا * * * گذاری ما غریبان را تو تنها
اگر شرحی از این غم من سرایم * * * نماند هوش وفکری از برایم
چو یاد آرم که اسبش نوحه گر شد * * * تو گوئی عالمی زیر وزِبَر شد
چو بینم صاحب او سرنگون شد * * * تو گوئی عرش اعظم واژگون شد
همی نالید ومی گفت آن بَهیمه * * * به فریاد اَلظَّلیمه اَلظَّلیمه
چسان گویم که سوی خیمه ها رفت * * * تو گوئی نُه فلک از هم جدا گشت
زنان دیدند زین واژگونش * * * بر او دیدند یال غرقه خونش
چنان فریاد واویلا نمودند * * * که گفتی نفخ صورستی دمیدند
خداوندا بغیر از تو نداند * * * که بر احوال مهجوران چه آمد
چو دیدند آن زنان زار مضطّر * * * حسین وخنجر وشمر ستمگر
زبان شو لال واکنون نطق بس کن * * * دیگر زین ماجری قطع نفس کن
بهشت وآسمان وعرش لرزید * * * جهان وهرچه بُد در فرش لرزید
نبودی گر بنای عهدِ مهدی * * * نماندی هیچ دیگر حیّ مرئی
چه گویم زانچه آتش شعله ور شد * * * میان خیمه ها جان در شَرَر شد
چو یاد آور شوم آن ناله ها را * * * بباید پاره سازم جامه ها را
از آن پس محشر دیگر بپا شد * * * چو کوفه رفتن آنها بنا شد
چو بر مقتل عبور آن اسیران * * * بیفتادی شدی چون جسم بی جان
سر هر نعش یک خونین دل آمد * * * تو گفتی در قیامت زِلزِل آمد
در آخر جمله را با نوک نیها * * * جدا کردند با صد شور وغوغا

همه رفتند با صد سوز وحسرت * * * ندید این ظلم کس از هیچ ملّت
همه خسته شکسته بالشان بود * * * همی گویان زبان حالشان بود
اگر دردم یکی بودی چه بودی * * * اگر غم اندکی بودی چه بودی
اسیریّ وفراق یار جانی * * * خدایا سیرم از این زندگانی
به فکر این اسیران چند زارم * * * سزد تا اشک خونین من ببارم
هنوز این ناله من سرنیامد * * * که دل در فکر کوفه بودن آمد
نه بتوانم کنم شرحی از این غم * * * چسان گویم چسان از آن بنالم
که در بازار عام آنها چه دیدند * * * چه حرف از ابن مرجانه شنیدند
چو یاد آرم سر شاه شهیدان * * * به نی چون ماه تابان شد نمایان
بباید سر چنان بر سنگ کوبم * * * چنان گردم که جان در تن نبودم
ولی آن پس که بِنْتُ الْمُرتَضی زد * * * به محمل سر که خون از آن درآمد
به هنگامی که بر نی دید تابان * * * سر شه را چنان مهر درخشان
بطرف کربلا چون دید پیکر * * * بنالیدی ولی نشکست او سر
ولی بر نی چو دید او روی خونین * * * چنان سرزد که مویش گشت خونین
چو بینم بر شتر سجاد در شام * * * به چشمم روزروشن می شود شام
از آن آقای بیمار این شکایت * * * ز شام شوم گردیده روایت
اگرچه جسم وجانم مبتلا بود * * * نگاهم لیک هر سو صد بلا بود
اگر از پیش رو بودم نظاره * * * همه بودند با چنگ ونقاره
برای احترامم قوم شامی * * * زدندی کف به کف از روی شادی
همی گفتند با رقص وشماتت * * * که اهل حق نباشند این جماعت
زهر سوی دیگر می گشت رویم * * * زصد محنت که می دیدم چه گویم

به هر مَحمِل زنان زار ومضطّر * * * میان مردمان شوم ابتر
چو می کردم به سوی آسمان رو * * * سر بابم بدیدم روی بر روی
چه گویم من قلم از کار افتاد * * * زبانم دیگر از گفتار افتاد
یقین دارم که از این جور امّت * * * بر احمد شد مصیبت خانه جنّت
چو رو اندر خرابه یک دم آرم * * * به خود سوزم دوصد ناله برآرم
چو یادآرم ز رأس شاه مظلوم * * * یزید وچوب آن ملعون میشوم
به طشت زر چو دید آن شاه اکرم * * * به خود لرزید از آن عرش اعظم
چنان آه شَرَر بارم برآید * * * سِزَد جانم ز تن زین غم درآید
به محشر گر نبود این دادخواهی * * * فنا می گشت از مه تا به ماهی
نه بتواند زبان گوید چه ها کرد * * * به آل مصطفی از ظلم بی حد
چه گویم من از آن بدتر ز شدّاد * * * ز ظلمش اندر آن مجلس به سجّاد
نبودش گر سنان بر قلب آن شاه * * * ز چوب خیزرانش آه وصد آه
اگر زخمی نزد بر جسم زارش * * * بُدی زخم زبان چندین هزارش
زظلم کربلا تا شام میشوم * * * هزاران بود بر آن شاه مظلوم
ولی آمد بر آنها زآن ستمگر * * * هزاران ها هزاران ها برابر
همین تقریر از آن آقای بیمار * * * به نقل محکمی آمد در اخبار
زنم دم گر از آن ظالم از این بیش * * * رسد برقلب زهرا ز آن دوصد نیش
ببندم لب دیگر از این شکایت * * * امان زین دادخواهی در قیامت
خداوندا تو بر هر کس پناهی * * * رسان مهدی نماید دادخواهی
تو ایمانی چو مهدی هرشب وروز * * * به ذکر کربلا می باش ومی سوز

بسم الله الرحمن الرحیم
شکوای از فراق حضرت

تجدید مطلع بر وجه اوسع در توجّه به حضرت ولیّ الله اکرم وحجّت الله اعظم شاهنشاه عالم امام مهدی قائم صلوات الله علیه وسلامه الاتمّ در اظهار اشتیاق وشکوی از فراق وتشکر از عنایات ملوکانه وعطیّات

 عطوفانه نسبت به صاحب اقدس آن باب الله رحمت ومعدن رأفت وعطوفت
آمدم زَ الْطاف غیبی از خدا * * * واجبم شد صد هزاران شکرها
بابی از رحمت به سویم برگشود * * * بر مزید آنچه بیش از بیش بود
نیم چشمم رفت لختی سوی خواب * * * از حبیبم ناگهان شد فتح باب
روح عالم مهدی قائم لقب * * * کز فراقش آمده جانم به لب
حسّ آوازی به گوش دل رسید * * * بر دلم روحی ز رضوان بر دمید
پس خرامان سوی آن گشتم روان * * * باهزاران وجد وبس شادی کنان
جلوه بنمودی ربودی آن نگاه * * * دل بسوی روی خود بردم قرار
نزد حُسنش هرچه بودی محو شد * * * بی هُشم کرد از شمیمش صحو شد
نطق من در مدح رویش باز شد * * * همچو بلبل با گُلش دمساز شد
لب گشودم در نواخوانی شدم * * * هم سخن با یار جانی آمدم

کی شه خوبان مه عالم فروز * * * از فروغت هر شبم باشد چو روز
تا به کی در پرده غیبی نهان * * * روی خوبت بسته ای بر عاشقان
بین چه دلها بسته زنجیر تو است * * * بین چه جانها خفته وشبگیرتواست
چشمشان چون ابرمی بارد به فرش * * * ناله شان از هجر باشد تا به عرش
ای مه دلبر دلم را برده ای * * * رخ نمودی زنده کردی مرده ای
بَه چه جذّابی ز دلها می کَنی * * * بَه ز مغناطیس از جا می کَنی
هر دلی شد جلوه گر بر او رُخَت * * * اختیار از او ببردی یک جهت
مهر تو شد روح اندر جان من * * * لیک هجرت برده روح از جان من
مهر وهجرت چون به دل توأم شدی * * * رحمت وزحمت قرین هم شدی
چند گویم بی قرارم ای حبیب * * * چند گویم درد دارم ای طبیب
گر ببندم لب ز شکوی کردنم * * * روح را بینم که در جان کندنم
گویم آخر ای عزیزا تو شهی * * * گر بشر هستی ولی رشک مهی
جمله ما در خاک راهت بنده ایم * * * بهر فرمانت همی تا زنده ایم
لیک با مهر تو چون سازیم ما * * * چونکه با هجر تو می سوزیم ما
نیست عاشق را به حال خود قرار * * * او همی نالد به نزد پرده دار
رحم آور بر دل مهجور من * * * مرهمی نِه بر دل مجروح من
اهل دانش عیب نگذارند هیچ * * * بهر عاشق گر زعشق آید بپیچ
لیک گویم من کجا سرور کجا * * * من کجا وعاشقی دلبر کجا
این کرامت در خور اهل وفا است * * * ترک جان در نزد آنها از جفا است
هر که قیدِ جان، غُل اندر گردن است * * * عشق بازی بچّه بازی کردن است
عاشق آن باشد که در میدان عشق * * * خود نبیند نزد معشوقش ز صدق

عاشق آن باشد زیک جان باختن * * * شرمش آید سوی میدان تاختن
خواهد او را صدهزاران جان بُوَد * * * هر دمی صد مثل آن قربان کند
لیک چونش نیست یک جان بیشتر * * * عذرخواهان گشته بیش از بیشتر
ارمغان با شوق وصد وجد آورد * * * بر در معشوق جان خود نهد
در طریق عشق دیگر رمز هست * * * فهم آن بر اهل دانش فرض هست
نزد شاهان مور قربانی چه سود * * * نزد خوبان زشت سامانی چه سود
بهر آنها ابر گوهر بار کو * * * بهر آنها گنج پر اسرار کو
من که نی دانم که رسم عشق چیست * * * چونکه بتوانم به راه عشق زیست
جان من باشد همی کمتر ز مور * * * شرم آرم مور آرم در حضور
گر کنم زین راه من صرف نظر * * * بسکه مشکل هست طیّ این سفر
خادمی بر درگهش آسان تر است * * * لیک در این راه رمز دیگر است
خدمت شاهان نه هرکس را سزد * * * جز شمیمی از وفا از وی وزد
بر در شاهان ز شرط اعتکاف * * * هست بودن با عفاف وبا کفاف
روی از اغیار یکسر تافتن * * * بر عطای شه قناعت یافتن
روی بر خدمت بیارد مستدام * * * در رضای شه بکوشد مستدام
از ملامت در ملالت ناید او * * * تا که قائم امر شه گردد از او
باید او را استقامت در عمل * * * تا نیابد بهر جهد خود خلل
گر رسد او را فسادی در معاش * * * قلب او را هیچ ناید اغتشاش
نزد بیگانه اگر دید عزّ وجاه * * * نا رُباید قلبش از درگاه شاه
حاصلا در امر شه پایان بُوَد * * * تا شود جاری اگر چه جان دهد
لیک این مهجور چون مور حقیر * * * گوید ای شاه جهان بدر منیر

من کجا وعاشقان حضرتت * * * من کجا وخادمان درگهت
عاشقانت انبیا واولیا * * * جان فدا هستند چون پروانه ها
همچو موسی باعصا دربان تو است * * * جبرئیلت بنده فرمان تو است
پس گدائی پیش گیرم ای عزیز * * * در رهت پیوسته باشم اشک ریز
شأن سلطان هست مسکین داشتن * * * بهر سلطان مدح شیرین داشتن
چون جمال شه ز بس زیبا بود * * * نطق مسکین حرف شیرین زا شود
خوب روئی مدح گوئی آورد * * * همچو بلبل نزد گل شیدا شود
در گلستانش ببین با دلخوشی * * * در خزانش بین بحال خامشی
زین سبب پیوسته رویم سوی تواست * * * مدح شیرین در لبم بر روی تو است
نیستم شاعر ولی مهر آوری * * * بهر تو آورده در مدحت گری
حین زبانم را به مدحت بازبین * * * با دم روح القدس دمساز بین
وصف روی گلعُذارت می کنم * * * مدح موی مُشکبارت می کنم
بلبل وگل شد به باغ روی تو * * * رَوح مشکین میوزد از موی تو
نطق شیرین تو بلبل وار شد * * * جلوه حق بر رُخَت گلزار شد
این دو با بوی خوشت شد جنّتم * * * دائم از یاد رخت در لذّتم
رَوح جنّت هست دائم در دلم * * * دائما زین رَوح از او بس خوش دلم
حال خود را با نیاز آورده ام * * * بر درت بی برگ وساز آورده ام
گویم ای شه برتری از کیمیا * * * او طلا سازد مس تو هرکیا
کن نظر برخاک ره تا زر شود * * * بهر هر زیبا رخی زیور شود
سالها من خاک راهت گشته ام * * * منتظر بر یک نگاهت گشته ام
کن مرا زر تا تو را زیور شوم * * * کن نظر بر هر کسی منظر شوم

آفتابی ذرّه را می پروری * * * تا قرین آفتابش می بری
اِلتجا دارم به لطفت ای شها * * * مور خود از پایمالی کن رها
زرّه ات در منظر خود می گذار * * * تا شوم از پرورش خورشید وار
دیگرا عذر آورم در نزد شه * * * هم تمنّا آورم از لطف شه
با زبان عجز وحال انکسار * * * گویم ای شاهَنشَه با اقتدار
آفتاب اندر وجود خود به نور * * * هست عالی هرکجا دارد عبور
آینه چون کوچک آید بسط او * * * کوچک آید مهر با حشمت در او
هرچه باشد او به بسط خود وسیع * * * همچو خورشید اندر او آید رفیع
دیگرا در لوح چون باشد صغیر * * * کوچک آید نقش انسان کبیر
گویم ای مهر دوعالم نیست مهر * * * نزدنورت جز چو نجمی در سپهر
لیک هر دل لوح او کوچک بود * * * نور تو در او چنین اندک شود
زین سبب عرفان او گردد ضعیف * * * زآن جهت قدرش نخواهدشدشریف
ای شها گر بر نگینی رو کنی * * * همچو بسط هر دو عالم او کنی
یک نظر فرما ز لطف ای جان به من * * * تا که بسط آید به لوح جان من
جلوه حسنت ببینم بس جسیم * * * قدر عرفانم از آن گردد عظیم
هرچه در دل جلوه ات بهتر شود * * * صد دوچندان با حلاوت تر شود
بسط دل پس هرچه بِهْ نقش تو بِهْ * * * هرچه آن بِهْ پس به دل رَوح تو بِهْ
پس گر آری یک نگاهی بر دلم * * * می شود حلّ صد هزاران مشکلم
التذاذ مهرت آرد در جنان * * * صد جنان اندر جنان اندر جنان
هرچه دارم هم کنون نور وضیا * * * نیست جز از جلوه تو ای شها
هرسرو سامانم از سامان تواست * * * برسرهرخوان که باشم خوان تواست

لیک ای شه بهتر از مهر تواَم * * * حاصلی در عمر خود نابرده ام
روح من بی مهر تو بی جان بُوَد * * * جسم را هر لذّتی از جان بُوَد
بلکه در جنّت اگر مهرت نبود * * * از یقین دانم که جز زحمت نبود
تا دلم از مهر تو روشن شدی * * * این جهان برمن دو صدگلشن شدی
چونکه با تو آشنائی کرده ام * * * از خدا دائم خدائی دیده ام
جلوه او بر دلم ازمهر تو است * * * کشف سرّش بردلم از چهرتو است
حاصلا از مهر تو دارم حیات * * * نیستم با مهر تو دیگر ممات
روح را چون گشت حاصل زندگی * * * دارد از این زندگی پایندگی
چون بیارم شکرحق را بر زبان * * * کرده مهرت را به جان من نهان
گر شود هر موی من چندین هزار * * * نطق آرد صد هزار اندر هزار
شکر این نعمت نماید تا ابد * * * حق حمدِ یک دمش کی می شود
بهتر از بهتر در این نعمت که بود * * * بر دلم یک باب اعظم برگشود
زآن که مهرت تا به دل بسپرده ام * * * راه بر کوی حسینی برده ام
چون به کویش رخش همّت تاختم * * * در اقامت بار خود انداختم
بَهْ که یاران من حسینی گشته ام * * * اِنَّه نورٌ لِعَینی گشته ام
زین سبب قطع از علایقها شدم * * * رو به ابواب حقایقها شدم
بهر او توأم به غم هستم همی * * * همدم رنج والم در هر دمی
زآنکه او گشتی به هر غم مبتلا * * * در زمین پر بلایِ کربلا
آنچه بتوان دید یا بتوان شنید * * * از الم بر کلّ عالم او بدید
من چه گویم از غم آن شاه دین * * * آنکه از حزنش دو عالم شد حزین
بهر او ارض وسما بگریسته * * * هرچه بُد غیر از خدا بگریسته

نیست واجب را روا گر شور وشَیْن * * * ممکناتش کرد گریان بر حسین
در عزایش انبیا حیران بُدند * * * ناشنیده کربلا گریان شدند
اسم او هریک که آوردی به لب * * * دل شکسته گریه کردی بی سبب
مصطفی ومرتضی زهرا چسان * * * حزنشان را می توان کردن بیان
شرح غم در اوصیاء طاهرین * * * چون توان گفتن چنان است وچنین
حضرت قائم کنون هر صبح وشام * * * سخت دارد گریه بهر او مدام
اشک چندان ریخته بر آن شهید * * * آب خونین از دو چشمانش چکید
در کلام حضرتش فکرت نما * * * اَبْکِیَنَّ بَدَلَ الدَّمْعِ دَما
من که مهر او قرین شد با دلم * * * چون شود از او شوم فارغ زغم
بایدم همناله گردم روز وشب * * * با حبیبم حضرت مهدی لقب
گاه یاد آرم زناله کردنش * * * گاه دیگر پیش دشمن رفتنش
پس بریزم اشک خود باشور وشَیْن * * * نالم وگویم که مظلومم حسین
گاه یاد آرم چه دید از تشنگی * * * سیر یکباره شوم از زندگی
گاه یاد آرم ز اصغر شیر خوار * * * بُرد نزد لشگرش با حال زار
هر چه گفت آب او کسی آبش نداد * * * ناله کرد وکس جوابش را نداد
گربنالم چند تا بی جان شوم * * * گر بزارم چند تا ویران شوم
کم بُود این عالمش باشد فدا * * * بلکه صد چندان فدا باشد روا
یاد چون از شِبه احمد آورم * * * جان فدایش شاهزاده اکبرم
مصطفی را بُود مِرآت تمام * * * در کمال ودر جمال ودر کلام
گر ز رفت وآمدش در کارزار * * * دم زنم حیران شوم افتم زکار
من چه گویم چون فتاد ازصدر زین * * * گوئیا عرش برین شد بر زمین

چون توان گفتن که چون آن جسم پاک * * * دیدآن شه همچومصحف چاک چاک
گوئیا بر خاک دیدی مصطفی * * * صیحه زد گفتا عَلَی الدُّنیا عَفی
روی بر رویش نهاد از او بدید * * * آنچه نتوان گفت آن را یا شنید
شرح این غم گر نمایم در رقم * * * جای دارد گر شود سوزان قلم
نالم وگویم که یا ربّ الحسین * * * اِشْفِ مِنْ قائِمِنا صَدْرَ الْحُسَین
گر دمی در فکر خود یاد آورم * * * حضرت عباس میر محتشم
از تنم خواهد روان گردد روان * * * آتشی افتد به مغز استخوان
زآنکه او بُد بر حسین پُشت وپناه * * * قتل او در هم شکستی پُشت شاه
چون بدیدش بر زمین شد بی قرار * * * در دل ودر وجه بان الاِنْکِسار
مرتضی را بود مرآت جلی * * * هرکه دیدش گفتیش دیدم علی
چون قمر ماه بنی هاشم بُدی * * * چون پدر در بندگی قائم بُدی
در جبینش بود آثار سجود * * * همچنان سجّاد پینه می نمود
مرتضی آن سان که بهر مصطفی * * * بود میر کلّ وهم صاحب لوا
بود قائم از علی امر نبی * * * گشت از او در جهان امرش جلی
بهر شه هم بُد اباالفضل اینچنین * * * میر کلّ صاحب لوا حبل المتین
بودن صاحب لواء شاه ومیر * * * معنیش باشد که آن شاه او وزیر
در دو عالم این مقام مستطاب * * * هست ثابت از برای آن جناب
نی همان صاحب عَلَم در کارزار * * * باشد این اندر خور یک تن سوار
بین که قتل این چنین صاحب لوا * * * چون نماید دل شکسته شاه را
زین سبب شد محنت او بس شدید * * * شرح نتوان داد در گفت وشنید
من که بتوانم که در تقریر خود * * * آورم ذکرش نه در تحریر خود

آنکه ذکرش آورد صد شورو شَین * * * صد هزاران وای بر قلب حسین
گر ز قاسم یاد آرم در سخن * * * شاهزاده مُمْتَحَن اِبنُ الْحَسَن
شور محشر تازه گردد در زمین * * * محنتش بس سخت شد بر شاه دین
چارده ساله رُخَش بدر تمام * * * مجتبی را بود هم مرآت تام
چون بیامد نزد شاه کربلا * * * اذن خواهد شد بلند از شه صدا
نعره ازدل برکشید آنگاه سخت * * * تاکه غش عارض شدش مدهوش گشت
غشوه باشد همچه خواب اندر امام * * * جسم بی حس لیک روحش لایَنام
چون اَلَم شدّت کند آرد شَرَر * * * از شرر در جسم می آرد اثر
ضعف آرد از بدن حس را برد * * * غشوه باشد این بهر کس گر رسد
لیک روحش پاک باشد از عیوب * * * هست آن دم نیز علاّم الغیوب
بایدا باشد نبیّ وهم امام * * * آیت آور هم بشر باشد تمام
زآن یکی گویند حکمش از خدا * * * زین دیگر گویند نبود او خدا
شاهزاده پس بدست وپای شاه * * * بوسه داد وشه ندادش اذن راه
گفت هستی تو یگانه یادگار * * * از حسن چون بینمت در کارزار
حاصلا بس التجا کردی بر او * * * اذن رفتن از عمو آمد به او
من چه گویم چون بسوی رزم گاه * * * رفت آن شه زاده با روئی چو ماه
کارزاری سخت با لشکر نمود * * * حیرت آور شد ز کی جنگ آزمود
با لب تشنه تن خسته به جنگ * * * رزم گه را کرد بر کفّار تنگ
می زد ومی کشت وعزرائیل هی * * * بُرد در آتش از آنها پی زپی
گر نبُد بر بذل جان بس مستقیم * * * جمله را یک دم ببردی در جحیم
او همی کُشت ولی بودی به وجد * * * بذل جان بر شه نماید در نبرد

آه از آن گاهی که آمد بر سرش * * * ضربتی زآن سرنگون شد پیکرش
بر زمین درخون خود غلطان شدی * * * بر حرم رو کرد وبس نالان شدی
کی عمو فریاد رس گشتم شهید * * * زود آ قربانیت را بین وحید
من چسان زین ماجرا شرحی دهم * * * شاه را زین غم چسان شد پشت خم
دم ببندم من کنم صد شور وشین * * * نالم وگویم که مظلومم حسین
بار الها دادخواه بی کسان * * * دادخواه شاه مظلومان رسان
هر دل مجروح را مرهم نهد * * * مجتبی را تسلیت از غم دهد
گر بیارم بر زبان یک یک تمام * * * شرح حال کربلا تا اختتام
دیدن نعش عزیزان دم به دم * * * یا وداع شاه بر اهل حرم
یا رخ گلگون ز خونش روی خاک * * * گشته چون اوراق مصحف چاک چاک
یا ز اسب شاه خیمه رفتنش * * * یا به فریاد اَلظَّلیمه گفتنش
یا ز آتش بردن اندر خیمه ها * * * یا ز غارت کردن آل عبا
یا ز کَعب نیزه ها هر تن کَبُود * * * تازیانه خوردن از قوم عَنُود
یا سر نعش عزیزان وزنان * * * یا اسیری بردن آن بی کسان
سوی کوفه شام ظلم بی حساب * * * یا خرابه رفتن وبزم شراب
یا ز سجّاد وسر بازارها * * * در غل وزنجیر وبس آزارها
یا ز کوفه مجلس ابن زیاد * * * یا ز شام ودیدن ظلم زیاد
یا به بزم شام از ظلم یزید * * * کی توان گفتن چه دید وچه شنید
یا سر شه بر سنان دست سنان * * * در حضورش کف زنان شادی کنان
یا تنور خولی وظلم تمام * * * یا به دیر راهب اندر راهِ شام
یا دَرِ دروازه وشاخ درخت * * * یا زدن سنگ جفایش سخت سخت

یا خرابه نزد طفلان بردنش * * * یا ز چوب خیزران آزردنش
حیرت آرد فکر را راکد کند * * * دهشت آرد عقل را فاسد کند
مجملا گویم غم کرب وبلا * * * باشد آن چون فضل آل مصطفی
گر شود اشجارها اقلامها * * * هم مداد آید تمام آبها
انس وجنّ وهم ملک کاتب شوند * * * آسمانها در زمین لوح آورند
جملگی فانی شود آن فضل وغم * * * هیچ ناید جملگی اندر رقم
لب به بندم آتش افتد در نهاد * * * گر گشایم شرح باید تا معاد
باش ایمانی چو قائم در نوا * * * تا دم مردن بذکر نینوا

مدیحه قائمیه در اینکه حضرت جامع همه کمالات آباء طاهرین خود...

قصیده مدحیّه قائمیه راجع به مقام جامعیت حضرت صاحب الامر صلوات الله علیه همه کمالات آباء طاهرین خود (علیهم السلام) را که در این حدیث شریف «قائمهم ظاهرهم وباطنهم» اشاره به آن گردیده است وهم راجع به مقام فجر بودن ایشان است در تفسیر این رقیمه کریمه «والفجر ولیال عشر» وبیان آنکه فجر فرج برای اهل حق به ایشان طلوع کرد وتوضیح معنای آن

بسم الله الرحمن الرحیم
اندلیب آسا نواخان گشته ام * * * بلبلم بر شاخ گل بنشسته ام
گر هزاران گویم از دستان خود * * * هر دو عالم سازم از مستان خود
لیک ازیک دم ز شور مَسْتیَم * * * رفته ام از فکر وشور هستیَم
یک دمی در نغمه وشور ونوا * * * بر گل خود می شوم مدحت سرا
آن گل از بستان احمد بردمید * * * صد هزاران ها گل از آن گل دمید
روی او رشک گلستان بهشت * * * بوی او چون مشک وریحان بهشت
روی وموی وبوی او چون احمد است * * * اسم او همچون محمّد احمد است
مهدی عالم امام مُنتظَر * * * قائم آل محمد مُستَتر

وصف گوی او خداوند مجید * * * آنکه او صنعش چنین نقشی کشید
نقش دانش مصطفی ومرتضی * * * اندلیبانش به بستان انبیا
عالم آرا حضرت قائم بود * * * عرش پیما حضرت قائم بود
از خدا او باب رحمت آمده * * * احمدی رو حیدری سطوت شده
فاطمی طلعت حسن رو چون حسین * * * شور حسنش پر نموده مشرقین
زهد سجّادی وعلم باقری * * * صادقی حکمت سخاوت کاظمی
رضوی حجت جوادی مرحمت * * * نقوی رفعت حسنی مکرمت
آنچه بُد در آن همه در او همه * * * ظاهر وباطن نماید از همه
روی او بس دلبر است ودلربا * * * خوی او بس گلشن است ودلگشا
لیک بر هر دل که شد آئینه وار * * * در صفاتش آشکار است آن گلعُذار
مهر او چون نور باشد بهر دل * * * حسن او جلوه نماید زآن به دل
در هوای روشن وآئینه پاک * * * حسن آن شه چند گردد تابناک
دل صفا ده مهر او را در دل آر * * * تا ببینی حسن حق خورشید وار
چون سکندر شو که شد آئینه ساز * * * رنج بر اندر ریاضت سوز وساز
تا دلت دائم شود دلبر نما * * * به چه دلبر زاده ای خیبر گشا
مهر او خیبر گشائی می کند * * * چهر او حیدر نمائی می کند
او چو بینی حسن احمد دیده ای * * * جلوه حق از محمد دیده ای
این جهانی باغ رضوان در دلت * * * در نهانی روح وریحان در دلت
ماه معراجی وعرشی می شوی * * * بر دل خود راز حق را بشنوی
کشف خواهی دید اسرار علوم * * * روح خواهی دید شد بحر العلوم
در ریاضت صبر می آور بدست * * * تا که در دست تو وقتی هست هست

تا رود از روح تو هر تیره گی * * * حاصل آید بهر او تابندگی
قُول قَد اَفْلَح مَنْ زَکّی ببین * * * بعد قول خابَ مَنْ دَسّا چنین
هست در این تزکیه مقصد به ما * * * از صفا دل را کنی دلبر نما
آئینه چون صاف شد بینی توروی * * * حسن رویوحسن خویوحسن موی
سوره والعصر را آور به ذکر * * * در نظر آر ونما تو خوب فکر
هرکه ایمان دارد وصبر وصلاح * * * نیست خاسر هست از اهل فلاح
هست در آن آنکه انسان در زیان * * * باشد او جز مؤمنان وصالحان
هرکه ازآنها است اهل توصیه * * * بهر حقّ وبهر صبر وحوصله
بین چسان بهر سعادت یافتن * * * فرض باشد صبر بر حق داشتن
بین چسان تأکید ازحق آمدی * * * توصیه بر صبر بهر هر کسی
تا که اهل حق مدد بر یکدگر * * * بهر امر صبر کرده مستمر
توصیه بر حق وبر صبر این مقام * * * حق امام وصبر بر امر امام
لیک می دان این بشارت از خدا * * * گشته ثابت از امامان هدی
بهر اهل حق بود از حق فرج * * * از امام مهدی اندر هر حرج
یک فرج آن دم که آید اذن حق * * * تا کند در جمله عالم نشر حق
یک فرج هم بود از مولود او * * * تا سر آید وعده موعود او
فجر اندر سوره والفجر بین * * * گشته یک تفسیر در آن این چنین
همچو فجر صبح چون طالع شود * * * نور خورشید است کم کم می دمد
تا که آید بهر قرص او ظهور * * * عالمی را می نماید پُر زنور
نیست این ساعت چو شب تاریک تار * * * نه بود روشن چنان نور نهار
همچنین فجرِ فرج هم بر دمید * * * چون مقام مولد مهدی رسید

بهر اهل حق بُدی تاریک سخت * * * بهر یمن مهدی آن سختی برفت
از افق نور فرج گشتی مبین * * * رفت قوّت دم به دم از ظالمین
تاکنون چون ساعت فجر آمده * * * تا که مهدی از غیابش نامده
نه شب است از ظالمین بر اهل حق * * * نه همه عالم پر است از نور حق
چون بیاید اذن از پروردگار * * * ظاهر آید می شود عالم نهار
زین سبب در راه وصل حق بُوَد * * * گه فَرَج گاهی حَرَج تا طی شود
پس ریاضت سهل باشد زین سبب * * * چون ز سختی جان نمی آید به لب
فجر ایمان هم حسین بن علی است * * * چون که ایمان هم ازآن شه منجلی است
آمد این تفسیر هم در لفظ فجر * * * شرحی از آن را کنم بر اهل فجر
چونکه آمد رحلت خیر الانام * * * گشت فاسد حال مردم خاص وعام
بود حکمت از خداوند مجید * * * تاجدا سازد شقی را ازسعید
زین سبب بر اولیاء امر خود * * * امر کردی بر قعود از امر خود
در پی فتنه شدند از اهل جور * * * غالب آمد کفر وشرک فسق وجور
تا سرآمد عهد عمر مجتبی * * * گشت کفر وفسق مردم بر علا
گرچه از اسلام اسمی می نمود * * * لیک از ایمان وحق رسمی نبود
همچنان بُد تا امتحان شد منقضی * * * عهد شاه دین حسین بن علی
تا بپا شد زآن شه امر کربلا * * * زد شَرَر بر خرمن اهل جفا
زآنچه از آنها رسیدی بی حساب * * * مِحنَت جور وجفا بر آن جناب
کشف شد بر اهل عالم کفرشان * * * کرد حق نابودشان از ظلمشان
کفر واهل کفر چون گشتی خفی * * * فجر ایمان گشت در عالم جلی
پس چنین پیوسته بودی دم بدم * * * روشن ایمان لیک با سختیّ وغم

تا که فجر مهدی آمد جلوه گر * * * در فرج هم فجر او شد مستقر
فجر ایمان وفرج پس شد قرین * * * گشت بر ما رَحمهٌ لِلعالَمین
پس تو مانی نگهداری نما * * * پاکی دل تا بود مهدی نما

بسم الله الرحمن الرحیم
مولودیه قائمیه
مولودیّه قائمیّه علیه آلاف السلام والتحیّه
مرا زحق ندا شده * * * به روح بس فزا شده
به دل چه دلرباشده * * * به سر دو صد هوا شده
بحق مرا صلا زده * * * به جان چه غم زدا شده
به نفس ماجرا شده * * * زقید خود رها شده
نگویم این چرا شده * * * چرا زحق عطا شده
هزارها، هزارها
دلم چو لاله زار شد * * * به روح چشمه سار شد
چو فصل نوبهار شد * * * بلبل به گل دوچار شد
رخم چو گلعذار شد * * * زقلب بس قرار شد
شکوفه ها هزار شد * * * شبان همه نهار شد
سروِ روان ببار شد * * * به عاشقان چو نار شد
شرارها، شرارها

روح جنان چو بردمید * * * دلم زهرجا کشید
به چشم حق بین چه دید * * * زبلبلی بر شنید
چوماه شعبان رسید * * * به باغ وبستان چمید
تازه گلی شد پدید * * * مژده به عاشق دهید
مهدی قائم رسید * * * روح به عالم وزید
بهارها، بهارها
چه طلعتی شد عیان * * * گفتی که حق اندر آن
چه نورحق شدازآن * * * چه شمسی آمد میان
چه بهجتی شد در آن * * * آمده جلوه کنان
به دیده مردمان * * * دوصد چو شمسِ جهان
باطل از آن شد نهان * * * حق شده از آن بیان
نهارها، نهارها
آئینه حق نما ببین * * * نور خدا علا ببین
فیض خدا به ما ببین * * * ملائک از سما ببین
جلوه ای از خدا ببین * * * نور هُدی جَلا ببین
زحق بسی عطا ببین * * * روح الامین بیا ببین
ستاده بر سرا ببین * * * زآنها دو صد ثنا ببین
شمارها، شمارها

حسن خدا را نگر * * * فیض خدا را نگر
بحر عطا را نگر * * * نور هدی را نگر
چسان شده جلوه گر * * * عام بما سر بسر
رفته به هر بحر وبرّ * * * همه از آن بهرهور
باب هدی را نگر * * * باز به جنّ وبشر
بدارها، بدارها
چه حق عیان آمده * * * به انس وجان آمده
خصم به جان آمده * * * ناله زنان آمده
زحق امان آمده * * * باطل نهان آمده
لرزه کنان آمده * * * موی کنان آمده
دوست چنان آمده * * * سرو روان آمده
ببارها، ببارها
شاه به ناز آمدی * * * چه سرفراز آمدی
زآن به حجاز آمدی * * * دوست نواز آمدی
به صد نواز آمدی * * * بطیبه باز آمدی
دست فراز آمدی * * * به تُرک تاز آمدی
به سیف باز آمدی * * * خصم بتاز آمدی
فرارها، فرارها

گویم به هر صبح وشام * * * زظلم اعدا تمام
فاطمه امّ الامام * * * ای شاه والامقام
بیاد آرم مدام * * * به دخت خیرُ الاَنام
گریه کنان مستدام * * * بیا بکش انتقام
بیار بیرون حسام * * * ببر ز اعدا تمام
قرارها، قرارها
زهرای اطهر چقدر * * * ظلم چشیدی چه زهر
هتک نمودند به جبر * * * یا لَلعَجب ز اهل صبر
محنت کشیدی به دهر * * * حقش برفتی بقهر
اشکش چکیدی چو بحر * * * به ظلم بی حدّ وحصر
یارب بفرما تو امر * * * برد ز ما جور وشر
غبارها، غبارها
ده اذن بر شهریار * * * که سر زغیبت برآر
از اهل عدوان برآر * * * بحقّ زهرای زار
هرشهر در هر دیار * * * روی به نصرت بیار
ز ذوالفقارت دَمار * * * به دیده اش اشکبار
دیگر نبودش قرار * * * ماند به دنیای خوار
چه خارها، چه خارها

گر آید آن شه همی * * * به هر دل پرغمی
بگیرد او هر دمی * * * زنسل هر فاطمی
گذارد او مرهمی * * * تسلیت آرد دمیّ
که ریخت هر ظالمی * * * به قوّت قائمی
به سطوت هاشمی * * * فتح کند عالمی
دیارها، دیارها
ایمانیا کن دعا * * * از روی صدق رجا
هستی به ما ملتجا * * * ما را به تو التجا
روی نما بر خدا * * * گوی که یا مرتجی
به هرچه وهرکجا * * * کن اذن خود را عطا
بر آرد آن مقتدا * * * زین ظالمان دغا
دمارها، دمارها

مدیحه قائمیه در واسطه فیوضات بودن ایشان

قصیده مدیحه قائمیّه علیه سلام الله فی کلّ غداه وعشیّه راجع به مقام واسطه کلیّه بودن ایشان در جملگی فیوضات از خداوند عالمیان بر همه انس وجان واهل زمین وآسمان وبه این سبب فرض حق نعمت ولایت ایشان بر همه مردمان خاصه اهل ایمان وتوضیح یافتن به آن اخبار مشتمل بر این عنوان «لولا الحجّه لساخت الارض باهلها» ومبیّن شدن تفسیر آیه کریمه «ولو انّ اهل القری آمنوا واتّقوا لفتحنا علیهم برکات من السماء والارض» نیز به همین عنوان

گرنبودی بر قرار از حضرت پروردگار * * * برقرار ارض قائم، رفتی از عالم قرار
حق سکونت داد عالم را از آن شد هچو روح * * * از قرار او است باشد جسم را دائم قرار
هست او روح جنان هر هستی از آن مستقرّ * * * هست اندر این جهان تا هست بهر او قرار
روح را بینی در انسان چون نهان لکن عیان * * * هست آثارش بدان پس امر او بر این قرار

هم بود چون شمس پنهان در سحاب اما چنان * * * نور او در جمله عالم هست از او برقرار
گر نبیند کس عیان در روز نور آفتاب * * * از یقین بر دیده اش باشد غباری برقرار
چشم حق بین خوب بیند حضرت مهدی عیان * * * هرکه گوید من نبینم هست اعمی زین قرار
اَعیُنٌ لایُبْصرون رابین به قران مجید * * * دان که بینائی دل باشد نماند برقرار
مظهر الله نور است او بقران مبین * * * او بود چون حق بغیب وفیض از او برقرار
روح بخش ونوربخش وفیض بخش عالم است * * * او بحق قائم بُوَد این جمله از او برقرار
هست واجب، منعمِ هر ممکن از روی یقین * * * لیک بهر او است بر ما، نعمت از او برقرار
گرچه اوممکن بود در وصف ذات حضرتش * * * لیک در او هر کمال واجبی شد برقرار
معنی مِنّا الاِله قَدْ عُرِفْ را فهم کن * * * زآن مقام مظهری این معنی آمد برقرار
شد پدید از هریکی کانَ کُلّ ما اَراد * * * اذن این قدرت به هریک گشت از حق برقرار
بین چسان مابهرهور هستیم از خورشید ماه * * * نور از او، اما زحق شد نور در آن برقرار

نور عرفانش چو تابش کرد بر ارواح پاک * * * آنهمه اخلاق شیرین شد در آنها برقرار
همچو نور آفتاب اندر همه اشجار هست * * * هر حلاوت طعم نیک، اندر همه شد در آنها برقرار
مهر او آب حیات آمد به هر دل شد سلیم * * * زین در آنها آمده اثمار عرفان برقرار
همچو آب آمد به بستان خرّم آید هر شجر * * * اندر آنها گونه گونه هر ثمر یابد قرار
زین سبب بس تربیت آرند از او در کمال * * * روحها بسیار وماند حق از آنها برقرار
پس ببین هر مؤمنی با مهر او نور است وآب * * * بهره فیض وجودش شد بهر کس برقرار
نشر رحمت بنگر از این رشته زو شد تا بچند * * * هست دائم در زمین بر اهل عالم برقرار
پس نباشد گر زحق این مظهر هر علم وفضل * * * بین چسان این رشته نبود نیست رحمت برقرار
بین کلام حق وَلَو اَهْلَ القُری قَدْ آمَنوا * * * وَاتَّقوا شد شاهدی بر این همیشه برقرار
پس تمامش لَفَتَحْنا مِن بَرَکاتِ السّما * * * کن تفکّر در مفادش رحمت از آن برقرار
حاصلا ایمان وتقوی را خداوند حکیم * * * گفته هرجا باشد آنها هست نعمت برقرار

چون ولیّ الله مطلق مصدر این هر دو شد * * * زین سبب از هست او هر هست باشد برقرار
گر نباشد او ببین ایمان وتقوی هیچ نیست * * * ار نبود این دو، پس نعمت نماند برقرار
فهم کن جانا از این توضیح این قول کریم * * * آن که گر حجّت نباشد نیست عالم برقرار
دیگرا بنگر که در هر روزگار از فسق وجَور * * * چند باشد از همه عالم زهرکس برقرار
گر نباشد در میان این مصدر رحمت گِرو * * * قطع ناید رشته رحمت بماند برقرار
از یقین با کثرت فسق وفجور بی حساب * * * نقمت آید سخت چندان ارض افتد از قرار
لیک محض حرمت آن مظهر رحمت کزو * * * اهل حق پیدا شود نقمت نماند برقرار
کن نظر قول خدا لتُسْئَلُنَّ یومئذ * * * هست مسئول نعیمش هرکسی یوم القرار
هست تفسیر صحیحش از امامان هدی * * * باشد این حقِّ ولیِّ حقّ، که زو شد برقرار
هرکه گشته اهل شکرش در جهان پس در بهشت * * * هست دائم تا ابد هر نعمت از حق برقرار
بین کلام بانظام حضرت خیر الانام قالَ * * * مَنْ ماتَ وَلَمْ یَعْرِفْ اِمامَه برقرار

دارد این معنا که باشد جزوی از ایمان ودین * * * حقّ عرفان بر امامِ حقّ که باشد برقرار
این بدان از حق عرفان هست بر صاحب زمان * * * او امام عصر وحکمش فرض باشد برقرار
امر دیگر حق فرض او که اینجا شد بیان * * * اوست صاحب حق به هر نعمت که باشد برقرار
امر دیگر آنکه آن شه هست ختم اوصیا * * * تاکنون امر امامت هست بر او برقرار
امر رابع آنکه آن شاه بلند اختر که بود * * * مهدی موعود باشد تا ظهورش برقرار
هست در تفسیر قران ودر اخبار یقین * * * از امامان هدی این جمله مانده بر قرار
آمده از حضرت خیر البشر نقل صحیح * * * هست اخباری زما در وقت غیبت برقرار
مؤمنین آن عهد غیبت نزدشان باشد حضور * * * در یقین زین جمله اخبارند محکم برقرار
هم بفرمود که آنها آن زمان اندر یقین * * * بهتر ومحکمتر از جمع شما وبرقرار
دیگرا فرمود آنها جمله اخوان منند * * * لیک اصحابم شما گر مانده بر حق برقرار
گویم ایمانی غنیمت دان تو عهد عمر خود * * * تا به مهر حضرت مهدی بمانی برقرار
مدیحه قائمیه در اینکه راحت دوستان ایشان به محبت وانس وذکر...

مدیحه قائمیه علیه صلوات الله وآلاف السلام والتحیّه راجع به آنکه تنعّم وتعیّش والتذاذ حبیبان وعاشقان آن ولیّ خداوند رحمان در روح ونفس وقلب وجسم وهمه هستی آنها در این عالم وهم عالم بعد از آن تا بهشت ورضوان به محبت ومهر وانس وذکر آن بزرگوار برقرار است

شها بسوی تو را بُوَد، دو چشم شفاعت * * * نبوده جز بسوی حضرتت، امید کرامت
اگرنظر ننمائی مرا کجاست پناهی * * * مرا تو ای شه خوبان، همیشه روح روانی
مرا تو ای مه تابان، همیشه هستی وجانی * * * مرا تو ای گلِ بُستان، همیشه رَوح جنانی
مرا تو ای ثمرِ جان، امید هردو جهانی * * * گرم تو دوست نباشی، بهشت چه جاهی

دلم ز مهر تو شاها، بهشت وباغ در او هست * * * دلم ز هجر تو شاها، چو لاله داغ در او هست
رخم به چهر تو شاها، دو صد چراغ در او هست * * * سرم به فکر تو شاها، دو صد سراغ در او هست
گرم تو شاهی نباشی، جنان برم چه گیاهی * * * تو روح عالم امکان، تو شاه عرش سریری
تو شاه بِه ز سلیمان، به اهل فرش قدیری * * * تو دلبر همه خوبان، به دلربان تو امیری
تو سرور همه شاهان، نه بهر تو است نظیری * * * نبودمی به تو گر ره نرفته هیچ به راهی
تو مظهر احدی، آئینه خدا نمائی * * * تومصدر صمدی، هم جم جهان نمائی
تو آخر عددی، جمله عدد بنمائی * * * تو قادر مددی، آیت بزرگ خدائی
گرم مدد تو نبودی، بُدم به خاک سیاهی * * * توئی در عالم امکان، چو روح غیب در انسان
توئی در عالم انسان، مربّی همه خوبان * * * توئی در عالم خوبان، ز تو است بر همه سامان
توئی در عالم سامان، ز تو است برهمه پایان * * * نبودمی سروسامان، گرم نبود تو شاهی

تو احمدی به مثالت، تو حیدری به جلالت * * * تو فاطمی به نبالت، توئی حسن به جمالت
توئی حسین به خصالت، تو هر وصی به عدالت * * * تو هر ولی به کمالت زجمله در تو دلالت
به هجر تو مه من سال و، روز من شده ماهی * * * به حضرت تو نماشد، ز آیت احدیّت
زحضرت تو به ما شد، حقیقت صمدیّت * * * ز صحبت تو جلاشد، حقیقت ادبیّت
ز رؤیت تو علا شد، رویّت حَسنیّت * * * محبّت تو مرا شد، به حسن روح گواهی
به یمن روز ولادت، شدی تو نعمت کبری * * * به حسن نور ولادت، شدی تو آیت کبری
به صبح روز ولادت، شدی تو حجت کبری * * * به خصم امر ولادت، شدی تو غیبت کبری
ولی بر اهل ولایت، همیشه پشت وپناهی * * * اگر زعشق بگویم، که هست عین غروری
اگر ز صدق بگویم، که نیست شاهد ونوری * * * اگر ز وصل بگویم، کجا است حال صبوری
اگر ز قرب بگویم، عجب ز حاضر ودوری * * * ولیک مهر تو جانم، مدیح همچو تو شاهی

توئی ولیّ شهیدان، قتیل گشته به میدان * * * تو منتقم ز عنیدان، که کرده ظلم فراوان
توئی شفای علیلان، ز درد وغم همه نالان * * * تومرحمی به جریحان، به خاک وخون شده غلطان
شود به چشم ببینم، چگونه داد بخواهی * * * امان ز ظلم به زهرا، امان ز هتک ز زهرا
امان ز ضرب به زهرا، امان ز قتل ز زهرا * * * امان ز حرق به زهرا، امان ز خرق ز زهرا
امان ز ناله زهرا، امان ز عشوه زهرا * * * خدا کند که ببینم، که خون او تو بخواهی
چه ظلمها که کشیدی، ضجیعه اسد الله * * * چه هتکها که بدیدی، حبیبه اسد الله
چه حرفها که شنیدی، نجیبه اسد الله * * * چه صدمه ها که رسیدی، به زوجه اسد الله
رسان تو طالب ثارش، خدا به ما تو پناهی * * * بحق شاه شهیدان، بحقّ خون قتیلان
بحق زخم جریحان، بحق جسم علیلان * * * بحق روز اسیران، بحق شام غریبان
عذاب کن تو عنیدان، سوزشان تو به نیران * * * مدیح شاه من ایمانیم، به من نمای نگاهی

مدیحه قائمیه ایشان ملجأ وفریادرس بیچارگان می باشند

مدیحه قائمیه علیه الصلاه والسّلام العالیه العلیّه راجع به مقام جلیل ولایت وسلطنت وخلافت الهیّه ایشان وبودن ملجأو پناه بندگان وخاصه اهل ایمان ودوستان وفریادرس بودن از بیچارگان از جور اهل عدوان وفساد اهل زمان

ای گل زیبا همه عالم ز تو زیباستی * * * سرو رعنائی ز تو هر سرو قد رعناستی
گویم ای صاحب کرم هستی به ما صاحب نعم * * * از خدا باشد عطا از تو به ما پیداستی
فرض باشد زین سبب حمد وثنا بی حد ومرّ * * * از خدا وحضرتت بر پیرو هم بُرناستی
حمد حق پس در کَما اَثْنَیتَ نَفسَک بس بود * * * هم در آن اوصاف واسمائش که بس حسناستی
هان سرایم در ثنایت همچو بلبل بر گلی * * * نغمه خوانی دارد او هرکه به بستانهاستی
قطره ای من نیستم امّا زیُمن مهر تو * * * طبع من اکنون به مدحت بحرِ گوهر زاستی

فیض بخشی دم بدم ای جان من برعالمی * * * تو بحق قائم، ولی عالم ز تو برپاستی
تو سلیمان جهانی ما همه مور توایم * * * ازسلیمان پروریدن مور خود برجاستی
مظهر الله نوری نوربخشی در جهان * * * هر ولی مشکوه بینم از تواش مقباستی
آفتاب عالمی تابش ز تو در هر کجا است * * * هر حلاوت در کمال هر دلی از تابشت پیداستی
جمله عالم جسم وای جانا تو جان عالمی * * * جسم را از روح ظاهر رفت وآمد هاستی
کیمیا مس را طلا سازد تو باشی بِه از او * * * خاک تیره از نگاهت گنج وگوهرهاستی
ابربینم ازتوبارد چشمه را زایش زتواست * * * تابش مهر از تو هر بستان زتو آراستی
تو ولی الله باشی زآن پناه عالمی * * * بر تو داریم التجا بین فتنه ها برپاستی
قائم بالحق توئی هرگه زحق قائم شدی * * * ظلم رفتی ازجهان وعدل وحق برپاستی
ای شها بین ظلم وعدوانها چها برماکنند * * * در پناهت آر ما را قادر وداناستی
گرچه ما بیچارگان شرمنده ایم از حال خود * * * لیک هم شاها توئی صاحب کرم از راستی

ما همه عالم گنه کاران گرفتار غمیم * * * یک لب آری بر شفاعت غم زما برخاستی
با همه شرمندگی رو بر کجا آریم ما * * * بر همه ما حضرتت تو ملجاء ومأواستی
چشم گریان قلب سوزان آه سرد ما ببین * * * در همه بنگر عزا بر حضرت زهراستی
درنظر آریم هرگه آتش اندر درگهی * * * جبرئیلش بود خادم، هم ملائک هاستی
یا نظر آریم از آن پهلو که در آمد براو * * * خسته پیغمبر از آن در جنه المأواستی
یا نظر آریم بر محسن قتیل اهل بیت * * * در تقاص اول خدا خواهد بر او خون خواستی
یا نظر آریم از زهرا که کرد او ناله ها * * * نزد آن کافر که اندر ظلم بی پرواستی
جمله نالان آمده باشور وشَین ای مرتجا * * * هست امید از تو که چشم مرحمت برماستی
حرمت بانوی جنّت جدّتان روح نبی * * * این شفاعت بر شما بهتر شفاعتهاستی
یک نظر فرما به ایمانی مدیح درگهت * * * مدح او برگ گل از بلبل به بستانهاستی

مدیحه مولودیه ماه شعبان
مدیحه مولودیّه حضرت صاحب الامر صلوات الله علیه در شهر شعبان
بسم الله الرحمن الرحیم
بلبل طبعم به وصل روی گل * * * حضرت مهدی ولی الله کلّ
همچو بلبل چون خزان آید به پیش * * * سر همی برده به زیر بال خویش
چون به وصل گل رسد نالان شود * * * در هوا وعشق گل افغان کشد
هان ببینم در دلم رَوح جنان * * * چونکه آمد ماه شعبان در میان
هرطرف رویِ دلم آورد روی * * * می شنیدی طَیب ورَوح مُشک بوی
کرد روی دل به باغ احمدی * * * دید یک گل بردمیده سرمدی
بوی مشکینش چنان گشته عیان * * * این جهان گشته از او رشک جنان
دلنواز آوازی آمد بر دلم * * * حلّ از آن شد صد هزاران مشکلم
بلبل عاشق چرا افسرده ای * * * در فراق گل چرا چون مرده ای
گل چو احمد روی خود را وا نمود * * * چون محمّد جنهُ المأوی نمود
جوشی آمد بر سرم کز هوش برد * * * هوش آمدبرسرم چون جوش خورد
آمدم از بی خودی کم کم به خود * * * بَه چه رَوح ونور ازآن دیدم به خود
گفت ای عاشق دلت خوش باد باد * * * مژده آمد کین جهان آباد باد

قائم آل محمّد آمده * * * خاتم اولاد احمد آمده
کرده مهدی عالمی را پُر زنور * * * گشته دلهای حبیبان پر زشور
یک نظر بنما به دارُ الْعَسکری * * * یک نگه کن بر امام عسکری
بین چسان پرنور آن بیتُ الشّرف * * * بین چسان مسرور آن حجّت خلف
ای دل صادق نگه کن سوی گل * * * بلبل عاشق بپرور روی گل
روی مهدی همچو گل چون واشدی * * * هرکه دیدی واله وشیدا شدی
بوی طیبش چون به جنّت بر دمید * * * صد هزاران طیب آن شد بر مزید
نور او تا عرش رحمان شد بلند * * * گشت صد چندان که بودی ارجمند
هر دو لب را همچو غنچه وا نمود * * * دلربا در ذکر ذوالمنِّ وَدُود
لَعل لبهایش شِکَر ریز آمدی * * * هر دل از آن لَعْل لبریز آمدی
ریخت مرواریدِ غلطان از لبش * * * گشت چون توحیدِ رحمان بر لبش
کرد تهلیل از خداوند مجید * * * در رسالت گشت بر احمد شهید
یک یک از آباء اطهارش ستود * * * در وِلا تصدیق هریک را نمود
بوالْعَجب تر زآنچه از آیات حق * * * جلوه گر گردید از این مرآت حق
خواند یک یک آنچه بود از انبیا * * * از کتاب حق بر آنها از خدا
جمله جمله جزء جزءِ هرکدام * * * با بلاغت با فصاحت در کلام
ختم فرمودی به قرآن مجید * * * دید هرکس گفتی از احمد شنید
این چه طفل، از دبستان حق است * * * انبیا در درس حق، زآن رونق است
چون در آنها بود مُهر از مِهر او * * * گشته هریک مخزنی از سرّ هُو
حاصلا در مولد مهدی چسان * * * نُورٌ فَوقَ النُور، آیت شد عیان
فرش بینم عرش رحمان آمده * * * بس ملائک انجمن در آن شده

روح بینم با ملائک پرزنان * * * بر سریر آن سلیمان جهان
در حضور حجّت پروردگار * * * عسکری تبریک گو از کردگار
بینم آن نور خدا را همچو شمع * * * همچو پروانه ملک بر او است جمع
گاه بینم فرش معراج آمده * * * سوی آن املاک منهاج آمده
بُوالعجب آنگاه بینم سوی عرش * * * گشته معراج ولیُّ الله فرش
حَبَّذا شاهی که اندر مولدش * * * عرش حق گشتی مقام موردش
آمدش ترحیب از رَبُّ العباد * * * مهدیم بر خلق هستی تا معاد
بهر تو دارم عطا بر خوب وزشت * * * بهر تو دارم جزا اندر بهشت
مژده آرم از این مولد عیان * * * تحفه باشد از برای دوستان
حضرت قائم به روی دست باب * * * چون بخوانداو هرچه بودی ازکتاب
پس طلب کرد از خداوند او فَرَج * * * از برای اهل حق از هر حَرَج
این دعا شد باب اعظم بهر ما * * * زآن فرجها آمده از حق بما
پیش از عهدش ز ظلم دشمنان * * * بود محنت سخت بهر دوستان
شرح آنها را به تحریر قلم * * * می نگنجد مختصر در این رَقم
هست در مضمون قرآن مجید * * * بود مِحنت چون شب تار شدید
سلطنت بهر بنی عباس بود * * * چون امیّه عهد خود را طی نمود
مسجد ومحراب ومحفلها تمام * * * بود تحت قدرتِ قومِ لِئام
لیک بنگر اهل حق راتاکنون * * * ز اوّل عهدش فرج چون بود چون
سلطنت هم مسجد ومحرابها * * * بازگشته بهر آنها بابها
بین چسان در مأمن حق آمدند * * * جملگی در مذهب حق طاهرند
پس همه در نعمت دائم شدیم * * * از دعاء حضرت قائم شدیم

شکر این نعمت بود واجب به ما * * * سعی وکوشش هست لازم در ادا
شکر آن باشد زما در فعل وقال * * * دوستی پیوسته باشد با کمال
قول احمد دان تو ایمانی نکو ست * * * فیض مهدی هست کامل بهر دوست
حال رو بر درگَه آن شه کنم * * * گویم ای از حق پناه ورهبرم
تحفه ای بر درگهت آورده ام * * * چشمه ای از رحمتت وا کرده ام
آفتابا یک نظر بر ذرّه کن * * * ذرّه ات بر نور خود پرورده کن
مظهر لطف خداوندی شها * * * لطف او از تو شده پایان به ما
بهتری از کیمیا کن یک نظر * * * خاک راهت کن جواهر سیم وزر
رُوح آری ازخدا بر مرده ای * * * نی عجب از رَوْح بر افسرده ای
حاصلا مَپْسَند ای شاه کریم * * * دوستان خود گرفتار لئیم
از گنه افسرده حالم من بسی * * * دور از فیض وصالم من بسی
از رثایم بهر شاه دین حسین * * * مصطفی گفت او زمن، من از حسین
یاد آوردم که برد او اصغرش * * * اصغرش درجسمو در روح اکبرش
گوئیا دیگر نبودش حسّ وجان * * * گرچه بودی بهر جانان روح وجان
نزد لشگر کرد بر دستش بلند * * * شدبه این مضمون خوش صوتش بلند
گفت بالله وَالْخَطْبِ الفَضیع * * * نَبِّؤنی اَنَا الْمُذْنِبُ، اَمْ هذَا الرَّضیع
من چه گویم چون از آنها شد جواب * * * زین جواب آمد همه دلها کباب
ناگها خون از گلویش ریختی * * * جان شه چون شدبه سویش سوختی
گو توایمانی که یا ربّ الحسین * * * اِشْفِ مِنْ مَهْدِیِّنا صَدْرَ الحُسین

مدیحه مولودی حضرت حجت

مدیحه مولودیّه حضرت حجه الله فی الارضین وبقیّه الله من الانبیاء والاولیاء المکرّمین بحر الجود السیّد المحمود المهدیّ الموعود علیه صلوات الله الملک المعبود

چه خوش نداست از حقم، در او صلا است از کرم * * * از او هواست بر سرم، از او صفا است بر دلم
از او مراست جنّتم، از او به پاست نغمه ام * * * از او نوا است بر لبم، شکر ز مدح دلبرم
حبیب وقلبِ دلبران، امام وحجّتِ زمان
مهدی سرور آمده
بیا به باغ وبوستان، ببین هوای گلستان * * * ببین به روی گلرخان، ببین نوایِ بلبلان
ببین قبای سنبلان، ببین صدای باغبان * * * ببین به حسن دلبران، ببین چه سروها روان
ببین بعید شادمان، برای شاهد جهان
که بس مظفّر آمده

بیا به باغ احمدی، ببین گل محمدی * * * ز امر حق مؤیّدی، به جند حق مُمدّدی
به امر حق سَرمدی، به روح حقّ مسدّدی * * * به وعد حق چو آمدی، ملک به اوست مهتدی
همه زمین وآسمان، زبوی مشک بیزان
چه بس معطّر آمده
به بوستان بهارها، به بلبلان هزارها * * * به دوستان قرارها، به دشمنان فرارها
به نوریان نهارها، به ناریان شرارها * * * به گُلسِتان ثمارها، به جسم وجان مدارها
به مقدم شه جهان، حضرت صاحب الزمان
چه بس مقرّر آمده
اگر تو خوب بنگری، بسوی دار عسکری * * * ببین چه نور انوری، ببین چه حسن دلبری
ببین ز حق چه مظهری، به اهل دل چه منظری * * * به مؤمنان چه سروری، به مردمان چه داوری
عدل شود از او عیان، جور از او شود نهان
موسم غم سرآمده

شاهِ حجازی آمده، به سرفرازی آمده * * * به دل نوازی آمده، ز حق منادی آمده
مهدیِ هادی آمده، ز بهر شادی آمده * * * قهرِ الهی آمده، به داد خواهی آمده
دادستان دشمنان، مرهمِ قلب دوستان
بر همه مهتر آمده
وجه خداست بر زمین، یا شده نور او مبین * * * عرش خداست در زمین، یا که زمین شده برین
روح خدا است مکین، که روح ازاو شده امین * * * اسم خداست بر نگین، که شد به دست حق قرین
قهر خداست در جهان، زند شرر به ظالمان
به سیف حیدر آمده
چو دل به سوی او شود، از او چو نور بردمد * * * رُوح بسوی او رود، چو مرغ در هوا پرد
بوی جنان از او وزد، عالم دل چنان کند * * * که دِل [ز] هر کسی برد، بر او خطاب آورد
که ای امیر محسنان، چشمه جود تو روان
چو بحر اخضر آمده

نیست مرا به غیر جان، که آرمت به ارمغان * * * تو آن شهی که انس وجان، روح وملک در آسمان
به عرش جمع عرشیان، تو را کمینه پاسبان * * * جان همه جهانیان، با همه جان قدسیان
فدای جان این جهان، بازهمه بشأن آن
چه بس محقّر آمده
توئی شه حجاز من، شدی تو دلنواز من * * * تو سوز من تو ساز من، تو ناز من نیاز من
مفاز من مجاز من، دواز من جهاز من * * * طراز من حراز من، زمهر تو قبولی نماز من
تو دلبری که دلبران، بود زجمله دلبران
چهر تو منظر آمده
شها تو ماه عالمی، به عالمی تو قائمی * * * به قائمی تو دائمی، به دائمی تو سالمی
به سالمی تو غانمی، به غانمی تو حاکمی * * * به حاکمی تو عالمی، به عالمی تو عادلی
به تو شود جهان جنان، جنان شود به ما عیان
چه مشک وعنبر آمده

تو نور من نهار من، تو شور من بهار من * * * سرو من نگار من، سُکون من قرار من
تو یار من نِگار من، تو حِصن من حِصار من * * * تو نحر من بحار من، تو چشمه کوهسار من
به هر کجا وهر زمان، مهدیِ من مهدِ امان
حاجت من برآمده
تو سیّد وتو سرورم، تو شاهی وتاج سرم * * * بهر خدا تو مظهرم، سوی خدا تو منظرم
به چهر تو منوّرم، به مهر تو مطهّرم * * * به فیض تو مقدّرم، به لطف تو مقرّرم
به هر صباح وهر شبان، ذکر توام ورد زبان
دلم چو کوثر آمده
تو جنّتی تو بَهجتی، تو راحتی تو رحمتی * * * تو عزّتی تو لذّتی، تو مکنتی تو مهجتی
مرا به تو نه کُربتی، مرا به تو نه غُربتی * * * مرا به تو نه فِکرتی، مرا به تونه مِحنتی
به حضرتِ تو شادمان، به فکرتِ تو کامران
روی تو دلبرآمده

تو قائم از خدا شدی، جهان ز تو بپا شدی * * * چو جان به جسم ما شدی، ز تو به ما نما شدی
تو حجّت خدا شدی، به ما تو رهنما شدی * * * ز چشم اگر خفا شدی، به دل چو مَه عَلا شدی
فیض خدا به هر زمان، ز تو رسد به انس وجان
به بحر وبر درآمده
شها بسوی من نگر، ببین به نطق من شِکر * * * زمدح تو است پرگهر، زمهر تو است پر ثمر
زچهر تو است پرهنر، زامر تو است پر اثر * * * زبحر تو است پر دُرر، زفضل تو است چون قمر
ثنای تو است بر زبان، جهان نموده چون جنان
چو روح پرور آمده
مطلع تو حجاز شد، تو را فدا تو را وقا * * * جان بهر تو نیاز شد، تو را فدا تو را وقا
دل به تو اهل راز شد، تو را فدا تو را وقا * * * هم زتو سرفراز شد، تو را فدا تو را وقا
به جسم من توئی چو جان، به روح من توئی روان
چو جان به پیکر آمده

تو آیت از اَحَد شدی، مرآت حُسن احمدی * * * صاحب سیف حیدری، زهرا رخی به اَنوری
همچو حسن به منظری، همچو حسین به رهبری * * * ز هر امام مظهری، ظاهر وباطن آوری
در جملگی قائمشان، به جملگی خاتمشان
بر همه زیور آمده
همچو امام ساجدی، به امر هر عبادتی * * * همچو امام باقری، به کشف هر حقیقتی
همچو امام صادقی، به نشر هر شریعتی * * * همچو امام کاظمی، به صبر وهر سخاوتی
همچو رضا توئی بیان، بهر حُجَج به ملحدان
چو ماه انور آمده
آئینه خدا همه، مظهر او بما همه * * * نیست ولی جلا همه، زیک به یک جدا همه
گهی بُدی علا همه، گهی بُدی خفا همه * * * ولی شود ملا همه، کامل به هر نما همه
ز حضرتت در این جهان، زشرق تا به غرب آن
خفای حق سرآمده

انوار حقّید اَجمَعُون، اوصاف حقیّد اَکمَلُون * * * اسماء حقّید اَفضَلُون، لکن عِبادٌ مُکرَمُون
بقوله لاتَسبِقُون، بِاَمره لَتَعمَلُون * * * زین دو شدند مُخْتَفُون، آباء اطهارت درون
لیک از خداوند جهان، امر است تا گردی عیان
حقّ از تو اظهر آمده
در انبیا واوصیا، در اولیا واصفیا * * * در ارضین وهر سما، به هر کمال وهر صفا
به جملگی تومظهرا، زجملگی تو منظرا * * * در همگی از تو جلا، بُدی چو نجم ازهرا
چو کوکبان آسمان، درّی شدی تو در میان
در جلوه بهتر آمده
منتظران حضرتت، مفتخران خدمتت * * * معتکفان درگهت، مضطبران غیبتت
محتسبان دولتت، منتصران نصرتت * * * همه به عجز ومسکنت، ز حق کنند مسئلت
خدای زود یارسان، ولی یار بی کسان
صبر زدل برآمده

چو بهر تو روح الامین، ندا نماید از زمین * * * به اهل ارض اجمعین، از این ندا شود یقین
بروی اهل حق ودین، قائم حق شده مبین * * * امر خدا است این چنین، که شد به وقت خود قرین
زمین کند پر از امان، خوف برد ز مؤمنان
چه بس مبشّر آمده
شها تو پرده برگشا، رخ مَهَت به ما نما * * * تو سیّدی تو سرورا، پادشهی مظفّرا
تو قادری مقتدرا، زحق تو راست لشکرا * * * ببین به ما تو ماجری، بشو تو دادگسترا
خلاص کن دوستان، ز شرّ جور دشمنان
که در کمین درآمده
تو شاه دادگستری، زحق تو عدل آوری * * * به طیبه کن یک نظری، برآسمان حیدری
چه آتش پر شرری، زهرا ببین بمضطری * * * چه نالهای آذری، ز ظلم دون کافری
کاش بینَمَت عیان، به ذوالفقار جان سِتان
شرر به کافر آمده

چو یاد آورم شها، حضرت خیرهُ النساء * * * روح روان مصطفی، روان به جان مرتضی
زناله ها واشکها، چه ظلمها وجورها * * * دید زقوم پُر جفا، نالم وگویم ای خدا
دادستان ظالمان رسان،، زود بداد ما رسان
زغیب خود درآمده
محراب ومسجد نبی، ببین به دست هر دنی * * * حضرت مرتضی علی، به ظلم گشته مختفی
چگونه حقّ آن ولیّ، غصب نموده هر شقی * * * چه هتکها که هر دمی، دید که نیست گفتنی
نتوان که داد شرح آن، نه در بنان نه در بیان
بی حدّ وبی مر آمده
چنانچه فضل مرتضی، یکی ز صد هزارها * * * چه بحرها مدادها، ارض سما چو لوحها
اشجارها اقلامها، انس وملک کُتّابها * * * به دوجهان تا منتها، نوشته با دوامها
نتوان شدن بیان آن، محنت او چنین بدان
به حصر در نیامده

حضرت مجتبی ببین، حجّت حقّ دوّمین * * * چه ظلمها زاهل کین، چه هتکها ز هَر لعین
به مسندش شده نشین، مستکبری ز ظالمین * * * گر محنتش شود مکین، بر آسمان وبر زمین
عجز آورد ز جهل آن، عرش برین هم نتوان
گرچه قویتر آمده
من از امام ممتحن، زغربتش کنم سخن * * * شَرر زن است ودل شکن، جهان کنم
بیت الحزن آتش زنم به مرد وزن، درهم زنم هر انجمن * * * جانم رود اگر زتن، کم است این جزع زمن
آه ز زَهرِ جان ستان، صد پاره شد جگر از آن
دو صد چو خنجر آمده
از حضرت خیر البشر، صحیح آمد این خبر * * * حَسَن زِ من نور بصر، زروح من باشد ثمر
از زهر کین بیند شَرر، هر دیده بهرش گشت تر * * * بینا بود اندر نظر، آرد چو در محشر گذر
کاش شوی شها عیان، کشی تو تیغ از میان
که جان به لب در آمده

نظر نمابه کربلا، به حال سبط مصطفی * * * بر او شده چه ماجرا، چه محنت وجور وجفا
زاهل کین چه ظلمها، که انبیا واولیا * * * بر اوشدند در عزا، به گریه ها وناله ها
توئی ولیّ ثار آن، به حکم خالق جهان
کاش به کیفر آمده
دائم شها رثای تو، به صبح وشامهای تو * * * زنُدبه ونوای تو، زاشک ونالهای تو
زخون چشمهای تو، زطول این عزای تو * * * کاش رسد برای تو، زمصدر خدای تو
اذن که تا شوی عیان، بهر تقاص ظالمان
به تیغ حیدر آمده
یاد کنم زشاه دین، میان اهل کفر وکین * * * که بُد غریب وبی معین، شد سرنگون ز صدر زین
روی منیر بر زمین، آمده قاتل لعین * * * به لرزه شد عرش برین، جِنّیان وحورعین
همه به ناله وفغان، به گریه وبسر زنان
چو شور محشر آمده

ناله کنم زناله اش، یا که زخشکی لَبش * * * یا ناله اش به اَلْعَطش، یا که زغش نمودنش
یا که به حال اصغرش، بردن در معرکه اش * * * آب طلب نمودنش، تیر جواب دادنش
گرفت خون حَلق آن، ریخت به سوی آسمان
ظلم ز حد سر آمده
همی کشم آه وفغان، همی شوم ناله کنان * * * زمرکب وزحال آن، زیاد حال آن زنان
صیحه زنان به آسمان، همه زخیمه ها روان * * * به مذبح قربانیان، به مقتل شاه جهان
آه وصد آه زآن زنان، مقتل وشمر وهم سِنان
که بر سنان سر آمده
وا عجبا وچون وچون، عرش نگشت سرنگون * * * چرخ نگشت واژگون، مِهر نگشت نیلگون
که شد حسین غرقه خون، ولیک هست وعده چون * * * تقاص حشر ذو شجون، فرش نگشت بی سکون
چسان توان کنم بیان، ناطقه لال شد از آن
به هر دل آذر آمده

دارم بسی اشک واَنین، به حال زین العابدین * * * بیمار بود ودل غمین، مهجور بود ومستکین
مقهور بُد ز ظلم وکین، گشتی زسیر ظالمین * * * با اهل بیت طاهرین، در دست قوم مشرکین
کی بینم ای شه جهان، خون خواهیت زین ظالمان
از هر که بدتر آمده
به محنت والم بسی، ندیده مثل او کسی * * * هر دمی وهر نفسی، زظلم هر دون خسی
نه بهر او دادرسی، نه همدم وهم نفسی * * * آه وفغان ز بی کسی، خرابه یا به مجلسی
ای غوث ویار بی کسان، هستی کجا که اَلامان
ببین چه بر سر آمده

مدیحه قائمیه در اعتراف به مراتب جلال وکمال حضرت

مدیحه قائمیه علیه وعلی آبائه الظاهرین آلاف السلام والتحیّه در اعتراف به بزرگی جمله ای از فضایل جلیله ومراتب جلال وکمال وجمال ایشان در مرتبه ولایت الهیّه بر وجه مخاطبه با آن جناب وبیان مشابهت ومشارکت ایشان درجمله ای ازکمالات باحضرت سیّد الشهداء صلوات الله علیه

بسم الله الرحمن الرحیم
ای قائم بر حق از تو قائم * * * هستِ همه ما ز حقّ تو قائم
ای مهدی مهد ران فرشته * * * جسمت ز بهشت شد سِرِشته
تو پادشه جهان مائی * * * در غیب وعیان به ما نمائی
تو روحی وعالمی است جسمت * * * مشهور به مُمکنات اسمت
اسم تو چو احمد آن محمّد * * * رسم تو شد آئینه ز احمد
تونور وزِ نور تو است روشنی ها * * * از تو است نمای دیدنی ها
خورشید جهان به چشم روشن * * * پیداست ز روزنی چو سوزن
هر دل که در او است چشم بینا * * * هستی تو بر او چو حق هویدا
موجود بگور است معدوم * * * بر کور دل است حق چه موهوم
صد شکر به دل چو آفتابی * * * هرچند به چشم در غیابی
از مهر تو روح هست در دل * * * حل گشته از او هزار مشکل

اشراق زمین به ربّ الارض است * * * از بهر تو این مقام فرض است
مهرت چو شدی به دل هویدا * * * جنّات نعیم گشته پیدا
فضلت چو به روح شد معظّم * * * شد جلوه حق وعرش اعظم
لعل لب تو چو شد گهر ریز * * * شد جلوه که کوثر است لبریز
نوری ز رُخَت به چشم بینا * * * نور است وکلیم وطور سینا
رعنا قد تو چو جلوه آرد * * * طوبی ز بهشت گوئی آمد
یک دم چو به جلوه آوری رو * * * گویم به یقین که احمد است او
چون روی ز غیب آری ای شاه * * * خورشیدبه نور تو است چون ماه
شد تازه جهان به مولد تو * * * گردد چو جنان به موعد تو
دادی چو به فرش زیب وزیور * * * از مقدم خود چو چشمه کوثر
بُد منظر تو چو مظهر حقّ * * * آیات وی از تو شد مُصدّق
لعل لب تو غنچه وا شد * * * تصدیق به وحدت خدا شد
پس نطق گشوده در شهادت * * * بر امر رسالت وولایت
پس خوانده تمام وحی ها را * * * هریک ز کتاب انبیا را
بر نطق ولسان قوم هریک * * * بهتر ز لسان ونطق هریک
قرآن مجید چون بخواندی * * * در گوش ندا ز حق رساندی
گفتی که همین ندا ز حق شد * * * خِلقَت به لب ولیّ حق شد
نبود عجبا ز طفل اینسان * * * از آنهمه نطق علم قرآن
موجود چو روحت از خدا گشت * * * مطبوع به جمله علمها گشت
گر طفل بُدی به جسم یکجا * * * گنجینه علم حق بهر جا
پس بهجت وبس سرور دارم * * * زین مکرمتت چو یاد آرم

در مولد خود به نصف شعبان * * * آمد خبر از ولیّ رحمان
معراج به عرش حق نمودی * * * مرآت زمصطفی چو بودی
شد تازه به عرشیان زاحمد * * * هر جلوه کزو به عرش آمد
تجدید ز امر مصطفی شد * * * تشریف به عرش کبریا شد
از صاحب عرش جلوه ها بود * * * با صاحب عرش رازها بود
ای شاه فرید حبّذا لَک * * * ای ماه وحید مَرحَبا بِک
تشریف ز تو خدای فرمود * * * تَرحیب ز حضرت تو بنمود
کی مهدیِ من به ممکناتم * * * فیض آور من به کائناتم
از بهر تو هر عطا است از من * * * بر مهر تو هر جزاست بر من
معراج دگر ز سِبط احمد * * * ریحانه او حسین آمد
در مولد خود زعالم فرش * * * بالا شدی او به عالم عرش
چون قائم اهل بیت اطهار * * * شد شِبه همه به فضل بسیار
در مکرمتش به امر معراج * * * شد شِبه حسین نور وَهّاج
چون نور حسین جلوه ها داشت * * * هرجلوه آن بسی بها داشت
یک جلوه او چو بدر انور * * * در موقع حمل بُد زمادر
چون مهر که نور او است پیدا * * * از ابر بهر کسی هویدا
او در رحم وجلای نورش * * * می بود چو بدر در ظهورش
تا بدرِ جمال او درآمد * * * چون شمس که از افق بتابد
شد امر خدا به اهل افلاک * * * در فرش روند جمع املاک
هر فوج عظیم بعد فوجی * * * چون موج به بحر بعد موجی
در حضرت مصطفی بیایند * * * بر تحنیتش سلام آرند

وانگاه به مهد نور عینش * * * ریحانه روح او حسینش
آیند زیارت جنابش * * * یابند زبهره جمالش
از هر فلکی مَلَک پیاپی * * * می کرد بسوی او هوا طِی
چون جلوه حُسن او بدیدند * * * از شوق به مَهد او پریدند
پروانه صفت که می شود جمع * * * چون نور بلند بیند از شمع
از مهد حسین تا به افلاک * * * پیوسته بهم ز فوج املاک
جمعی به عروج وجمع دیگر * * * از بهر هبوط می زدی پر
پیش از همه جبرئیل آمد * * * بیش از همه بس جلیل آمد
با جند عظیم از سماوات * * * چندان که عقول شد از آن مات
بس حشمت دلفریب بودش * * * بر ارض نبُد چنین وفودش
لیک اذن نبود بهر عرشی * * * از بهر حسین گشته فرشی
تا همچه دگر ملایک آیند * * * بر منظر حق نظر نمایند
محروم از این ثواب گشته * * * مهجور ز حُسن یار گشته
در امر به حمل عرش بودند * * * یا حفظ امور می نمودند
از آنچه صدور آن ز عرش است * * * زآنها به نظام امر فرش است
چون مصدر امر وخلق آنجاست * * * هرفیض رسد به خلق ز آنها است
در شوق حبیب حق چه بودی * * * شکوی بَرِ او ز خود نمودی
شد امر به جبرئیل کز فرش * * * محبوب من آر زود در عرش
تا زینت عرش فاضل آید * * * از جلوه فرش کامل آید
در عرش بَرَند بهره از او * * * هر بهره که بُرد هر مَلَک ز او
کز او شده گوشوارِ عرشم * * * از اوست نظام عرش وفرشم

مصباح هدایت من او شد * * * مفتاح به رحمت من او شد
جبریل به حضرتش درآمد * * * از حضرت حق سلامش آورد
چون جان عزیز بُرد در بر * * * پس جانب عرش حق بِزَد پَر
بر شَهپَر روح در علا شد * * * گفتی به بُراق مصطفی شد
دیدند چو عرشیان جمالش * * * با بهجت احمد وکمالش
معراج نبی دوباره دیدند * * * پروانه صفت بر او پریدند
شد جلوه او به عرش پیدا * * * گفتی تو که حق شده هُویدا
شد تازه به هرکدام از او * * * گردید مزید بهره او
تکمیل شده به بهره خود * * * تفضیل شده به رتبه خود
معراج دگر شنو ازآن شاه * * * ازکرب وبلا ولی به صد آه
زین بارگه عرش زو بخندید * * * از بار دگر به خود بلرزید
املاک از این عروج خندان * * * افلاک از آن عروج لرزان
آنگاه که بر زمین شد از زین * * * گردید دیگر قتیل خونین
جسمش به سما صعود دادند * * * بر اهل سما وُفُود دادند
بازش به زمین به مقتل خود * * * آورده به چشم افضل خود
این بود نهان ز جمله ابصار * * * آیت بُد از آن ولیّ ابرار
ازبردن جسم خون فشانش * * * شد ناطقه لال از بیانش
از بارش عرشیان بر او اشک * * * هر بحر ز فرشیان بَرَد رشک
ایمانی با نظر نظر آر * * * در منظر این دو مِهر دیدار
سبط نبیّ وامام مهدی * * * حقّ بر همه شد از این دو مرئی

مدیحه ای مخمس به مضمون مدیحه قبل

تجدید مطلع بطور مخمس در توجه به ساحت قدس حجه الله اعظم امام مهدی قائم صلوات الله علیه به مضمون مدیحه سابقه

دل من به ذکر حبیب من * * * که خدای کرده نصیب من
شده نغمه خوان چو طبیب من * * * بسوی جناب حبیب من
من وذکر تو شده ام مُعین
تو جنان وطوبی وکوثری * * * تو چو جانی وروح پر وری
گل وباغ بلبل دلبری * * * تو به باغ سروُ صنوبری
من وماء مهر توام معین
تو مرا چو عرشی وآسمان * * * تو مرا چو کرسی وقدسیان
ز تو ذکر خداست مرا به جان * * * ز تو نور هدی است مرا عیان
من وقدر جلیل تو بیش از این
به دلم هوای تو چون رسید * * * به هوای دل ز جنان وزید
به جنان ز خدا نوید رسید * * * زنوید خدا رسید مزید
من ودل هوای تو بس همین

به دلم زمهر تو آذرا * * * به سرم زفکر تو ماجرا
به رُخَم ز چهر تو مَنظرا * * * بِبَرم تو همیشه دلبرا
من ودلبران همه دل بر این
تو شه سَریر ولایتی * * * تو مَه مُنیر هدایتی
زخدا تو قدیر به آیتی * * * تو بما ضمین عنایتی
من ولطف تو شده ام ضمین
سحرم به فکر تو آمدی * * * شَررَم به هجر توآمدی
مگرم به ذکر تو آمدی * * * که سرم به مهر توآمدی
من وفکر وذکر تو این چنین
چو دلم به مهر تو شد قرین * * * به دلم ز چهر تو شد مکین
شده ام به هجر تو دل غمین * * * همه ام به عُزلت ومُستکین
من واز هوای تو در انین
نه مراست غیر تو بهجتی * * * نه مراست غیر تو لذّتی
نه مرا ست غیر تو دولتی * * * نه مراست غیر تو قوّتی
من ولطف تو به صد آفرین
زخدا صدای تو شد بلند * * * همه انبیاء به تو خوش دلند
همه اولیا به تو ارجمند * * * همه مدح ثنای تو می کنند
من ومدح تو بُوَدَم از این
به تو حُسن خدائی آمده * * * به تو جلوه باری آمده
ز تو جلوه نمائی آمده * * * زتو وعده یاری آمده
من ودل به وعدِ تو از یقین

تو چه دلربا به حسن خودی * * * چو یکی به جلوه زخود دهی
همه دلبران سوی خود بری * * * همه جان فدائی خود کنی
من ودل ربوده خود ببین
همه دلبران تو ربوده ای * * * تو به گلرخان چه نموده ای
بر عاشقان بِه چه بوده ای * * * همه شان به خویش سُتوده ای
من وآستان تو این چنین
شه من سُلاله احمدی * * * مه من جمال محمّدی
تو یکی از او گل سرمدی * * * عجبا به جلوه درآمدی
من ودل به روی تو نازنین
ز اَحَد مَدَد به تو می رسد * * * ز مدد عَدَد به تو می رسد
ز عدد بلد به تو می رسد * * * همه تا ابد به تو می رسد
من وعمر ومهر تو بس همین
تو شدی چو آئینه حق نما * * * نظری ز برای حق نما
سوی ما ز جلوه حق نما * * * دل ما از آن سوی حق نما
من وجلوه تو به دل مکین
تو به دل شدی همه نور من * * * تو به دل شدی همه شور من
تو به دل همیشه سرور من * * * تو زدل زدوده غُرور من
من وبحر وصل تو در کمین
تو برای خدا مددی نما * * * دل ما شود احدی نما
زخدا بما صمدی نما * * * که به دل نکند احدی نما
من ومدّعا ز تو شد بر این

تو شها ز بحر کرامتی * * * تو شها ز بهر عنایتی
تو شها بر امر دلالتی * * * بنما زحسن خود آیتی
من ورو همیشه به چهره مبین
دل من به لطف تو متّکی * * * دل من به نور تو مهتدی
دل من به حسن تو مقتدی * * * دل من به مهر تو مرتوی
من ومسلک تو شعار ودین
به خداست به ز همه عطا * * * که مراست سوی تو رهنما
که مراست مهر تو دلربا * * * که مراست چهر تو دلگشا
من ومهر تو چه بِهْ است از این
تو شها چسان دل ما بری * * * چو خودی نمائی وبگذری
همه ما به شور درآوری * * * کنی از سوای خدا بری
به من از جناب تو چه بِهْ از این
دل من به مهر تو شد جنان * * * شد ازاین جنان همه کامران
شده کامران همه شادمان * * * شده شادمان به همین جهان
منم ازتو شاد ومراد در همین
تو شها زدی نقاب به رو * * * همه عاشقان زتو جستجو
همه شان به ذکر تو گفتگو * * * که دمی حجاب بری ز رو
من وروی تو چو درّ ثمین
زخدا شده دل به تو رهنما * * * ز تو دل به خدا شده رهنما
بُود این زبُوالعجبی به ما * * * دل حق نما شده حل نما
به من از تو حسن خدا مبین

چو شدی دل آئینه باصفا * * * تو شدیش آئینه حق نما
به تو چون بدید ز حُسن خدا * * * شود او به غیر خدا نما
منم از تو گشته خدای بین
تو شها سلیل نبوّتی * * * تو مها دلیلی وحجّتی
تو مرا روانی ومُهجتی * * * تو چرا بگو شه غیبتی
من ومهر وهجر تو شد قرین
تو شها اگر چه نَه ای خفی * * * بر دل که مهر تو شد جلی
ولیم تو شاهد عادلی * * * که چو هست روی تو مختفی
منِ دل غمین ز همین حزین
بجز آنکه مهر تو مرهمش * * * بجز آنکه لطف تو همدمش
بجز آنکه فیض تو همرهش * * * بجز آنکه ذکر تو غم برش
من ویاد تو بهشت برین
تو که یادگار زاحمدی * * * تو هم اسم او
ومحمّدی زخدا مدام مؤیّدی * * * تو همیشه ظلّ ممدّدی
من وسایه ات شده همنشین
تو بر انبیا همه سرورا * * * تو بر اولیا همه منظرا
به خدا تو شاه مظفّرا * * * زخدا به جمله مبشّرا
منم ای شها تو به ره ببین
ز رقیب بسکه بما ستم * * * زعتید بسکه بما الم
زخصم فتنه دم بدم * * * تو بدادرس تو رهان زغم
من خسته وبه تو ظلم وکین

زخدا تو ولیّ دم شدی * * * طلب دم شهدا کنی
تو شَرَر به اهل جفا زنی * * * ز زمین تو جور وجفا بری
من ومنتظر که شوی مبین
تو نظر به طیبه نما ببین * * * حرم رسول خدا ببین
دو عَنُود دین خدا ببین * * * چه نمود هر دو ز ظلم وکین
من وکینه ز آن دو عدوّ دین
تو ببین به جدّه اطهرت * * * چه رسیدازآن سگ بت پرست
زخدا کنم همه مسئلت * * * دهد اذن تقاص به حضرتت
ز من آرزو تو گرفته کین
تو به حق حُرمت فاطمه * * * تو بحق عصمت طاهره
که کنی شفاعت ما همه * * * ز گُنَه شویم مُطهّره
من والتجا که کنی چنین
تو شها کریم سجیّتی * * * تو شهارحیم طبیعتی
ز کَرَم نما تو عطیّتی * * * نشوم دچار مذلّتی
من واین فقیه توره نشین

مدیحه در معرفت ایشان واینکه ایشان مانند خورشید پشت ابر...

در توجه بساحت قدس حضرت بقیه الله فی الارضین علیه صلوات الله ربّ العالمین وتصدیق بر آنکه وجود مسعود آن سیّد محمود در حال غیاب مانند آفتاب در ابر وروح در انسان است که هردو نهانند ولکن به آثار خود حسّی وعیانند برای انظار کسانی که چشم سر آنها بینا است واما بر چشم کور آفتاب مکشوف هم مستور است، همچنین وجود مبارک آن حضرت صلوات الله علیه هم با نَهانی در غیاب عیانند به آثار وآیات وجود خود بر آنهائی که بینا باشند به چشم قلبی ومصداق این فرمایش نباشند «ولهم اعین لایبصرون بها»
ونیز توضیح از آنکه دلهای روشن به معرفت ایشان هرچند به عالم یقین قلوب آنها متوجه به ایشان است ولکن با مقام مهر ومحبّت ایشان هم متأثر ومتألّم می باشند به الم هجر ودوری از رؤیت جمال با کمال ایشان وبه این سبب آن جناب (علیه السلام) از کمال رأفت خود با احباب صمیمی که خود را پاک نگاه داشته اند از هر زشتی وعمل سوء جمال خود را از آنها یکسره مستور نمی فرماید وآنها را به فراق مهجور نمی نماید.

بسم الله الرحمن الرحیم
ای شه بطحا مه عالم فروز * * * زنده دلان رابه تو هر شب چو روز
پادشهی هست زتو از چه رو * * * تاج شهی بر سر هر زشت خو
واجب بالذّات بخود او ز خود * * * قائم بالحق تو از او، او بخود
آیت حقّی به نهان وعیان * * * هر دل بینا زتو دارد نشان
روح چسان ظاهر وپنهان بود * * * حِسّ بدن حجّتی از آن بود
شمس در ابر است نهانی ز چشم * * * نور از او هست نشانی به چشم
نور ز قائم به همه ممکنات * * * فیض به دائم به همه باثُبات
روح خفی شمس نهان روشن است * * * در بَصَر ودیده که او روشن است
جلوه مهدی که به از مِهر هست * * * حِس بکند دل که در او مِهر هست
شکر نمایم ز خداوندگار * * * جلوه او شد به دلم چون نهار
لیک چه سازم که به دل مهر وهجر * * * گشته از او توأم از آنم به فکر
بین توچسان دوست که دانی کجااست * * * مرحمت از او به تو دائم بپا است
لیک به تو دوری رویش چسان * * * آتش سوزان شده در دل نهان
هرچه بود خوبی حُسنش زیاد * * * هست به دل سوزش هجرش زیاد
هان چکنم حضرت مهدی اگر * * * گشت به دل بِه زقمر جلوه گر
هست یقین هستی او بر زمین * * * حیّ وقدیر است وشَهَنشاه دین
لیک نهان هست رُخش از بَصَر * * * آتش هِجرش زده بر دل شَرَر
هرچه ز مهرش به دلم نور هست * * * روح ز هجرش همه مهجور هست
گاه چو دل خوش شوم از مِهر او * * * نا خوشی آید به دل از هِجر او

گاه چو در سوز وگدازم ز هجر * * * مرهمی آید به غم از نور مِهر
این شب واین روز منِ ناتوان * * * در غم محبوب چه سوزم چسان
جلوه رویش چو به احباب هست * * * حقّ رَهِ این لطف بر آنها نَبَست
گر نبُدی بهر حبیبان او * * * دیدن آن طلعت زیبای او
زندگی وعیش بُدی ناگوار * * * یکسره می رفت از آنها قرار
لیک از آن پادِشَه انس وجان * * * گاه شود مرحمتی در نهان
روی نماید به حبیبان خود * * * رَوح برند از رخ جانان خود
بهره ای آنها ز حلاوت برند * * * فکر خود ولذّت جنّت برند
می شود این بهره دولت نصیب * * * از نظر افتادنِ بر این حبیب
به هر کسی پاک نماید عمل * * * زآنچه بود زشتی ونقص وخلل
زین سببم ناله دیگر کنم * * * شور وفغان دیگری آورم
هم به دَرِ حضرت پروردگار * * * هم بَرِ آن شاهد شیرین عُذار
عذر بخواهم زخود از زشتی ام * * * عفو خود آرند به هر هستی ام
زآنچه ز روحم شده یا قولو فعل * * * گشته ام از زشتی آنها خجل
تا نشوم دور ز قرب وصال * * * ازنظر مظهر حسن وکمال
گویمش ای شاه سلیمان مدار * * * گشت سلیمان ز تو فرمان گذار
یک نظر آور به سوی مور خود * * * کن ز کرم منظر ومنظور خود
مظهر لطفی تو ز رحمان شها * * * لطف وی از تو شده پایان به ما
روح تو آری به تن مرده ای * * * نی عجب از روح به افسرده ای
از گُنه افسرده ببین حالتم * * * قرب وصالم تو ببین هجرتم
ذرّه منم بهر تو ای آفتاب * * * پرورش من به تو یک دم

بتاب بهتری البتّه تو از کیمیا * * * خاک کنی دُرّ وجواهر بیا
من به رهت خاک قدم آمدم * * * منتظر از بهر قدم آمدم
هست امیدم نپسندی به ما * * * گشته گرفتار به ظلم دغا
تحفه به درگاه توآورده ام * * * چشمه رحمت به تو واکرده ام
بهر رثا در غم جدّت حسین * * * گفت نبی او من ومن از حسین
یاد کنم از علی اصغرش * * * بود به باطن علی اکبرش
بود چو جسمی نبُدش روح وجان * * * لیک بُدی روح به اهل جهان
کرد بلند او به روی دست خود * * * نیست کند بهر خدا هست خود
گفت که ای قوم نگاه آورید * * * بهر خداوند پناهش دهید
تشنگی آتش زده بر جان او * * * گر نخورد آب رَوَد جان او
آه که دادند به او چون جواب * * * جمله عالم شدی از او کباب
دید که خون گشت ز حلقش روان * * * کرد به کف ریخت سوی آسمان
گوی تو ایمانی با حُزن وغم * * * بَر تو خدا از دل مهدی الم

مدیحه مولودیه
دگر ز ابر آذری، چمن چو آذر آمده * * * مگر خلیل آذری، به گُلسِتان درآمده
ز بنده عرصه ثری، سپهر اخضر آمده * * * ز کلک صنع داوری، زمین پر اخترآمده
هزار ماه مشتری، در او مصور آمده
به اهل دل همی رسد، فروغها فراغها * * * ز سیرها ز سورها، به باغها به راغها
چه باغها چه راغها، مطرزّ از ایاغها * * * ز سوز آه بلبلان، به جان لاله داغها
چه داغها که جسم را، ز روح خوشتر آمده
الا که مژده میدهد، که روز اهل راز شد * * * در عنایت خدا، به روی خلق باز شد

پدید شد حقیقتی، که ناسخ مجاز شد * * * امیر لشکر خدا، به کشور حجاز شد
ز عدل دادش از زمین، بن ستم بر آمده
سلیلِ ختم انبیاء، به رتبه ختمِ اولیا * * * امامِ اهل معرفت، امینِ سرّ کبریا
شعارِ عاشقان حقّ، شعاعِ نور مصطفی * * * امامِ حیّ منتظر، سبیلِ طالب هُدی
نفاذِ حکم ایزدی، دلیلِ قدرت خدا
که جای چاکران او، ز عرش برتر آمده
شکوه کوه بیستون، عیان به کوهسارها * * * زلال آب زندگی، روان به جویبارها
ز لاله های ارغوان، به طَرف لاله زارها * * * زناله های ارغنون، بصحن مرغزارها
رود ز جان شکیبها، شود ز دل قرار ها
چمن نگار خانه ای، ز حسن دلبر آمده
چوکوه طور هر طرف، دمیده نخل روشنی * * * چو روی حور هرکجا، شکفته تازه گلشنی

زمین ز شاخه های گل، ببر کشیده جوشنی * * * که تیغ آفتاب را، در او نمانده روزنی
فضای باغ مخزنی، ز درّ وگوهر آمده
خمار چشم نرگسان، زچشم نیم مستشان * * * صفای جام ارغوان، زلعل می پرستشان
هزارجان نثارشان، بهشت شرمسارشان * * * هزارجان به دستشان، کِنِشت پای بستشان
زبویشان زمویشان، جهان معطر آمده
کجاست آفتاب من، شراب من شباب من * * * شکوه من شکیب من، درنگ من شتاب من
نعیم من ثواب من، بهشت من بهار من * * * چراغ من ایاغ من، دلیل من کتاب من
که بی جمال او چمن، چو فی مُکَدّر آمده
به انتظار وصل او، غم فراق میکشم * * * چواو بودطبیب من، بناخوشی همی خوشم
طلب کنم زِ یاد او، اگر میان آتشم * * * نه از جفا شکایتی، نه از بلا مشوشم
که زهر با ولای او، چو آب کوثر آمده

چو رایت جلال او، به فتح هم عنان شود * * * چو رایت جمال او، جمال حق عیان شود
همیشه دورآسمان، به کام دوستان شود * * * کهن خرابه جهان، بهشت جاودان شود
زمین دُرّسمین شود، زمان همه امان شود
شب فراق عاشقان، ز مقدمش سر آمده
هرآنچه درد به شود، هرآنچه خرد مَه شود * * * هرآنچه سنگریزه بد، زنار وسیب وبه شود
هرآنچه کوه پیکری، چو پرّکاه وکه شود * * * خدنگ در کمان او، چو آشنا به زه شود
دُرون خصم سنگدل، چو لیل خون گره شود
که ناوُکِ قضایِ حقّ، ز شَسْت او برآمده
سخن بس است عارفا، خموشی است کار تو * * * نه نظم بوده شیوه ات، نه شاعری شعار تو
همین که نام او بری، بس است افتخار تو * * * اگر چه زاد لعل ودرّ، ز طبع برد بار تو
اگرچه بحر شد خجل، ز شعر آبدار تو
ولی به بارگاه او، بسی محقر آمده

راز ونیاز با مولای خود
شکر خدای است طوطی نطقم که مُلهم است * * * کاندر نوای وصل شَهَنشاه اعظم است
حمد آن قدیم راست که در عرصه وجود * * * حادث نمود پرتو نورش که دائم است
شاهَنشَهی که مسند او عرش کبریاست * * * قدرش عظیم ونزد خدا بس معظّم است
حکمش متین ودر همه ذرات نافذ است * * * فرمانروای کلّ وامام دو عالم است
روح الامین به بندگیش شاد ومفتخر * * * بر جمله انبیای مکرّم مقدّم است
از پرتو وی است چین ارض برقرار * * * این نُه رواق چرخ بپا همچه محکم است
از ممکنات ز فیض وجودش اگر شود * * * ممنوع از یقین که جهان در تلاطم است
مستور از خلایق لیک همچو آفتاب * * * ملک وجود از اوست چو گلزار خرم است
مهدی حقّ وهادی خلق وامام دین * * * چون حق به عدل ثابت وبر قسط قائم است

درّ کمال روح وی جسم او صدف * * * وین عالم وجود ورا بحر قُلزُم است
غواص عقل کو که بجولان فکر تیز * * * آرد ثنای همت وعشقش معلم است
شاید رهی به جانب عرفان او برد * * * با لطف کردگار که اینش متمم است
لیک این رهی بود که نه هر رهروی در او * * * راهش بود جز آنکه به اسرار محرم است
چشم عدو است کور وبود او چو آفتاب * * * اندر حجاب غیبْ ز اشرار ظالم است
مخفی چو گشت شمس وراء حجاب ابر * * * چون میتوان نمود به چشمی که برهم است
آن گوهری که نزد خدا بس گرانبهاست * * * اندر خزانه ای که ز هر فتنه سالم است
در انتظار مقدم آن شاه مستطاب * * * ز آدم گرفته جمله چنین تا به خاتم است
گردید بس دراز شب هجر فَرقَتش * * * دلهاز خون چشم پر از آب چون یم است
آیا شود طلوع کند صبح وصل او * * * آید بشارت آنکه دگر آخر غم است
یا صاحب الزمان به ظهورت شتاب کن * * * می بینی این چنین که پر از کفر عالم است

احکام دین خراب، قوی شد اساس کفر * * * شد هر حرامی حلّ، حلائل محرم است
طغیان وظلم وجور جهان را فرو گرفت * * * خار ذلیل صالح، طالح مکرّم است
باقی نمانده بهر زنان عفت وحیا * * * هر زن چو اهل کفر به هر مرد محرم است
یا سیدی وقُرَهَ عَینی ومَلجَائی * * * بر ما چه بس عزیز گرانبار این غم است
بر جمله مردمان جهان افکنم نظر * * * واز سوز هجر روی تواین دیده پر نم است
بر ما ست بس مصیبت عظمی وناگوار * * * بر گوش هر صدا وصدای تو مبهم است
بس سخت وناگوار وبه دل بس جراحت است * * * کز خدمت جناب تو کوتاه دستم است
ای کاش می شد که بیاید یکی زمان * * * خورسند باشم آنکه بسوی تو راهم است
آیا تو راست منزل ومأوی ومسکنی * * * یا منزلت به کوه چو عیسی بن مریم است
آیا تو راست یاور ویا همچو جدّ خویش * * * مظلوم کربلا نه معین نه همدم است
آیاست فارغ از غم اندوه قلب تو * * * یا اندر او سپاه غم اندر تراکم است

چون پرده غیاب رخت را فرو گرفت * * * گلزار وباغ وگلشن وبستان چو نارم است
آندم که نور طلعت شمست کند طلوع * * * دنیا سرای جنّت هم دار قدسم است
از چون تو سروری که مرا ظلّ چون هماست * * * بر جمله سروران جهان فخر ونازم است
ای غائب از نظر که به دلهای دوستان * * * حبّ تو بر جراحت آنها چو مرهم است
ای دور از نظاره ها که باشد خیال تو * * * درقلبها چه روح که باجسم در هم است
دلهای دوستان ز فراقت کباب شد * * * دریابشان زلطف که وقت ترحّم است
یعقوب وار بس که کشیدند انتظار * * * چشمان چوابرگشته که هامون به انجم است
از بسکه تیر طعنه اعدا به دل رسید * * * گشته چو بیت نحل ولکن پر از سمّ است
در بحر فکر عقل زبس غوطه ور شدی * * * شد بی تمیز همچو یکی از بهائم است
نزیک شد به دشت مُلکها رها کند * * * مسکن چو جغد کو به خرابات همدم است
چون شام غم شود به امید وِصال صبح * * * بینم چو صبح گویم مگر شام این دم است

هر روز ماه وسال بدین فکر این خیال * * * نه روز از شبم تمیز نه از ماه سالم است
هر شام هر صباح ز غم ندبه سرکنم * * * آخر ندانم آنکه به سر من چه خاک کنم
آیا بود دلی که به هم ناله سر کنیم * * * چون بلبلی که بهر گلی در تَرنُّم است
با سینه کباب ودو چشمان پر ز آب * * * گویم به حال زار وچنینم تکلّم است
حالی که گشته روز وشب من علی السوی * * * چشم وزبان ز خود شده اعمی وابکم است
حالی که گشته ایم گرفتار ومبتلا * * * درچنگ دشمنان وره چاره محکم است
حالی که ما بحر بلا چار موجه ایم * * * کشتیش ناپدید وبحر تار ومظلم است
حالی که ما ضعیف ونداریم چاره ای * * * هستیم غرق بحر بلا گو چو قلزم است
آن بِهْ که دست عجز بر آریم در دعا * * * در رو گه کسی که به هر حال عالم است
گوئیم سیدی والهی وملجأی * * * ای آنکه وعده تو متین ومسلّم است
یا خیر من یُجیب ویا خیر من دُعی * * * قول اذا دَعانی ز آیات محکم است

درگاه جود وفضل وعطای تو منفتح * * * برهرکه آیدت چه زکافر چه مسلم است
دست امید کیست که مردود لطف تو است * * * چشم امید کیست که از یأس برهم است
مامضطرّیم، بسوی تو گشتیم ملتجی * * * احوال ز اضطرار پریشان ودرهم است
رخت امید خویش نبندم ز کوی تو * * * محروم کی کنند گدائی که مُبرَم است
دَرِ روی رحمتت ننمائی بسوی ما * * * بر هر که رو کنیم بسوی جهنّم است
یا رب بذات پاک خود واسم اعظمت * * * کان در سوای علم تو مجهول ومبهم است
حق ملائکی که به قربت شتافتد * * * ز آنهاست جبرئیل که بر وحی محرم است
یا رب بحقّ آدم ونوح وخلیل خود * * * حقّ کلیم وروح که عیسی بن مریم است
یا رب بحقّ علت ایجاد ممکنات * * * ختم رسل که بر همه آنها مقدم است
یا رب بحقّ سَروَر وسر خیل اولیاء * * * کو جانشین احمد واو را پسر عم است
یا رب بحقّ زهره زهرا که در شرف * * * دُخت رسول ومادر حوّا وآدم است

یا رب بحقّ حُسن حَسن کز جمال او * * * عرش برین مُزیّن وقدرش مکرّم است
یا رب بحقّ خامس آل کسا حسین * * * کز بهر او به عرش برین فرش ماتم است
یا رب بحقّ حضرت سجاد آنکه او * * * از محنتش همیشه دو عالم پر از غم است
یا رب بحقّ باقر علم وحِکَم که او * * * بر جمله انبیاء وملائک معلم است
یا رب بحقّ آنکه به صدق تنطقش * * * دین مبین تو است که محکم قوائم است
یا رب بحقّ آنکه نجیّ تو بُد به سِجن * * * چو حضرت کلیم وملقب به کاظم است
یا رب بحقّ ساکن دارُ السّلام طوس * * * دار السّلام قُدس که جبریل خادم است
یا رب بحقّ معدن جود [و] کرم که او * * * معروف بر جواد، تقی در دو عالم است
یا رب بحقّ آنکه به نور هدایتش * * * آئین احمدی است که روشن معالم است
یا رب بحقّ عسکری آن مشعل هُدی * * * روشن ز تابش او عرش اعظم است
یا رب بحقّ آنکه چو احمدبه انبیا * * * بر اولیاء طُهر تو او نیز خاتم است

او کعبه حقیقی هم مروه وهم صفا * * * او مشعر است ومسجد او بئر زمزم است
ما را شکایت است به درگاه تو * * * فریاد رس که سینه ما خفته در غم است
مفقود از میانه ما سید البشر * * * هم از نظارها صاحب ما غائب گم است
گر او زخوف خصم لعیم است در حجاب * * * بردوستان چیست که این غم فراهم است
مائیم بی معین،گرفتار ومبتلا * * * کز اهل حقّ زمانه چنین روی درهم است
اعداء زنند طعنه تو را نیست صاحبی * * * بر دل از این جراحت بس ناملایم است
یا عدل ویا حکیم ویا من هو الغیاث * * * ما را به درگه تو نزاع تَحاکُم است
مپسند بیش از این که شماتت کنند * * * الغوث والامان که ما را تظلم است
ظاهر نما تو صاحب ما را که در جهان * * * ظاهر فساد گشته وزمان تَحَکُّم است
ظاهر نما نشر تیغش که تاکند * * * اصلاح این زمانه که بس فاسدُ الدَّم است
چشم رَمَد رسیده ما را ضیاء بخش * * * کز نور طلعتش که به هر درد مرهم است

بسم الله الرحمن الرحیم
شکوی به مولای خود
در لسان شکوی بسوی مولای خود حضرت حجت الله فی السماوات والارضین صاحب الزمان صلوات الله علیه
ای ماه من که غیب ز انظار مردمی * * * آیا شود وصال جمالت نصیب من
کردی یکی تجلّی وگشتی دلم کباب * * * گشتم مریض هجر بیا ای طبیب من
هر دم خیال وصل تو آید به دل زیأس * * * گویم کجا منیّ وجنابِ حبیب من
یاد آورم چو مور وسلیمان ومُحتَشَم * * * آید هزار مژده به قلب کئیب من
شکوی نمودمی به جنابش که ای عزیز * * * از سوز هجر او وکلام رقیب من
عقل آنکه او معلَّم نور هدای اوست * * * در جمله ای ز حضرت او شد مجیب من
پس زو ندا رسید ز غیب آنکه صبر کن * * * زود است تا سماع ندای خطیب من
گفتم که ای عزیز، چسان می توان کشید * * * درد فراق مثل تو قلب قریب من

ازلطف پس رسید ندائی که رُوح یافت * * * وز رَوح جان فزاش ز عقل لبیب من
باشد چسان غریب دلی کو مرا مقرّ * * * گردیده است وهست قرین وقریب من
گفتم که نیست بهر قرین تو غربتی * * * لیکن به دل جمال تو گردیده زیب من
بشنیدمی ز غیب طلب کن فرج ز حق * * * تا این جهان جنان شود از روح طبیب من
گفتم که هست ترس مرا زین جهان روم * * * این فیض حضرت تو نگردد نصیب من
بشنیدمی ز غیب که این غم مخور که نیست * * * حرمان فیض رَوح ز بهر حبیب من
باز آید او به جهان گر رود از آن * * * بیند کمال لطف خدای حسیب من
گفتم دعای خسته دلان هست مستجاب * * * ترسم که کارساز نگردد وجیب من
گویا ندا رسید که مأیوس نباش * * * از رحمت خدای که باشد مجیب من
گفتم چسان به خاک کشم انتظار تو * * * آیا مرا چه هست بس از عقیب من
گویا شنیدمی زجنابش ز غیب گفت * * * محزون مباش بُعد ندارد مقیب من

گفتم که درد هجرش عالمی بود * * * هر عالمی بعید شود در حسیب من
بشنیدمی ز غیب بشارت که غم مخور * * * تو بامنی به قرب فراز ونشیب من
در موت ودر حیات قرین توام ز لطف * * * مسکن کند به گلشن من عندلیب من
گفتم به نَفْس خویش مشو غرّه از غرور * * * زین شعر روح بخش که شد دلفریب من
گویا شنیدمی ز کس از جناب او * * * گفت این کلام است ز طرز عجیب من
گفتم که حزن درد بسی در غیاب تو * * * یا سیّدی شد است قریب ورقیب من
بشنیدمی ز غیب به الهام رَوح بخش * * * با عسرُ یسر گشته نصیب حبیب من
گفتم که حال زشت من وآن شه عزیز * * * هیهات آنکه گشته جلیس وقریب من
گویا ز هاتفی بشنیدم ز حضرتش * * * هر زشت حُسن بیابد ز زیب من
چون پرتوی ز نور ولایم شود جلی * * * بر هر دلی شود ز ملک بر وِی انجمن
گفتم که نیست لایق درگاه قدس او * * * یک تحفه غیر خدّ نحیف تریب من

بشنیدمی ز غیب پسندیده تحفه ایست * * * این بس خوش است نزد خدای مثیب من
از غیر دل تهی کن وبربند سوی دوست * * * بر لب بیار ربّ غفور ومنیب من
گفتم که ای حبیب ندانم مقام تو * * * فرمود مَنْ تَوَجَّهَ لی فَهُوَ بی قَرَنْ
گفتم چه حال نزد تو محبوب ومرتضاست * * * گفتا مَنِ اتَّقی فَهُوَ الزَینُ والْحَسَن
گفتم که چیست آیه حبّ تو در قلوب * * * فرمود مَنْ تَفَقَّدَ مَحبوبَه حَزَن
گفتم که چیست آیه شوق هوای دوست * * * فرمود مَنْ تَعَشَّقَ شَیْئاً لَهُ اُفَتَتَن
گفتم که چیست آیه افتنان دل * * * فرمود ذکر دوست عَلَی السِّرِّ والْعَلَن
گفتم که چیست حاصل این حبّ وعشق وذکر * * * فرمود مَنْ یَفُوزُ بِهذا لَهُ یُبَن
گفتم چه نوع ذکر جنابت کنم خوش است * * * فرمود نزد دوست بِما یَرْفَعُ الْحَزَنْ
گفتم چگونه نزد عدو یاد آوریم * * * گفتا لِیَ الدُّعا هُنَا الْخَیْر والْحَسَن
گفتم در این دعا چه بیان است با اثر * * * فرمود رَبِّ مَسَّنِی الضُّرَّ والْمِحَن

گفتم در این دعا چه شفیع آورم رواست * * * فرمود اَلْحُسَیْن فَزُر وابْکِ فَادْعُوَن
قُلْ رَبِّ اَسْتَجیرُ بِحَقِّ الْحُسَیْن بِکْ * * * عَجِّلْ ظُهُورَ قائِمِنا صاحِبِ الزَّمَنْ
گفتم که چیست آیه ایمان به غیب تو * * * گفت بِالاِنْتِظارِ لِیَ الْعَبْدُ یُمْتَحَنْ
گفتم که چیست واقع این حال انتظار * * * گفتا کَالاِنْتِظار لِمَنْ غابَ فِی الْوَطَن
گفتم وسیله چیست ز بهر ثبات * * * دین فرمود خُذْ بِحُجْزَتِنا تَأمَنُ الْفِتَن
گفتم چگونه اخذ به این حجزه حاصل است * * * فرمود اَلْوِلاءُ واَنْ تَتَبْعُ السُّنَن
گفتم چگونه است والاتّباع چون * * * تا حصن خود نموده به آن گشته مُؤتَمَن
گفتا دو امر شرط خلوص ولا بود * * * ایثارُنا عَلَی الْعَدُوِّ وفِی الْمالِ والْبَدَن
در اتباع نیز دو شرط است در خلوص * * * اَنْ یَسْمَعَ الْکَلامَ لَنا ولْیُصَدِّقَن
والثان انّ بما فی حدیثنا * * * فی جُمْلَهِ الاُمُور کَما فیهِ یَعْمَلَنْ
این است آن سفینه که فرمود مصطفی * * * مَنْ جائَها یَفُوزُ وبِالْحَقِّ یُطْمَئَن

قصیده ای در مدح پیغمبر

قصیده راجع است به ساحت قدس حضرت خاتم النبیین ورحمه للعالمین اول العدد وصاحب الابد الذی جسده صورت معانی الملک والملکوت وقلبه خزانه الحیّ الذی لایموت طاووس الکبریاء وحمام الجبروت، المحمود الاحمد صلواه الله وسلامه علیه وعلی اهلبیته الاولیاء الائمه الاوصیاء النقباء النجباء مادام النور والضیاء

بعد حمد حق سخنرانی خوش است * * * درمدیح مصطفی بس دلکش است
لیک رمزی در سخنرانی رواست * * * نغز ونیکو دلگشا ودلرباست
تا شود از صدق مدح آن جناب * * * از بیان مدح زآن فصل الخطاب
گویم اکنون شرحی از این رمز را * * * رمز نیکو دلربا ونغز را
عاقلی خوش نیست بی دیوانگی * * * عاشقی خوش نیست بی پروانگی
عقل حقّ بین عشق را باید وزیر * * * تا نماند در ره حقّ دستگیر
بنده گیرا طیّ منزلها بود * * * تا به قرب وصل حقّ فائز شود
بی محبّت در طریق بندگی * * * نایدت از معرفت پایندگی
عقل مطلق فکرتش راکد شود * * * زین سبب طیّ سفر فاسد شود

عشق مطلق هم چنان اسب چموش * * * برزمین خواهد زدن بردن زهوش
لیک عقل وعشق چون توأم شدی * * * طی منزل با خوشی خواهد شدی
عقل در ره رهنما خواهد شدن * * * عشق هم خواهد که ره پیما شدن
عقل بیند خوبی این راه را * * * عشق تازد طی نماید راه را
عقل بیندوصل قرب حقّ خوش است * * * عشق گویدران که سستی ناخوش است
عقل بیند هفت منزلها است راه * * * عشق راندروزوشب هرسالوماه
عقل بیند جلوه ها بی منتها * * * عشق تازان تر شود بر جلوه ها
تاکه عقل وعشق اینسان هم عنان * * * عقل بیند عشق باشد رهروان
راه وصل دوست باهم طیّ کنند * * * زود زودا خوش بوصل وی رسند
حاصلا در جیب فکرت بودمی * * * چون فراغت بودم از غم یک دمی
ناگهان عقلم نظر انداز شد * * * سوی باب رحمت از حق باز شد
آنکه فرمودی به قرآن مبین * * * هست احمد رحمه لِلعالمین
عقل گفتا خوش رهی باشد برَوح * * * خوب باید دید تا یابیم روح
عشق گفتا زوتر باید رویم * * * تا به این رحمت زحق فائز شویم
عقل هی در فکر آثارش شدی * * * عشق هی تازان برفتارش شدی
هر چه فکر عقل روشن تر نمود * * * تاختن از عشق بهتر می نمود
عقل در فکرت چه خوش جلوه گراست * * * عشق میگفتی که دیدن خوشتر است
عقل میشد هرچه فکرش با کمال * * * عشق را رفتن نمیماندش مجال
پس ز عقل از دور میدیدم حبیب * * * ازکمال عشق، وصلش شد نصیب
زین دو رهبر ره سپر رفتم به باب * * * گفتمی طوبی از این حسن المئآب
چون به نزد باب رحمت آمدی * * * از ادب اذن دخول آوردمی

بر دلم آوازی آمد دلنواز * * * باب این رحمت ز ما بر دوست باز
زین ندا از بسکه لذت یافتم * * * بی هُشانه خود به خاک انداختم
باب این رحمت بُوَد مهر علی * * * از علی شد حُسن احمد منجلی
بنگرا فرموده احمد که من * * * شهر علمم هست حیدر باب من
چونکه دانستم علی باب نبی است * * * مهر او هم باب مهر احمدی است
مهر آن شه را نمودم حِرز جان * * * آمداز مهرش به دل صد روح جان
هست این نعمت به من بهتر عطا * * * از خدا کان هست باب هر عطا
چون بحمد الله زدل پرداختم * * * مهر اغیارش سلامت یافتم
بد چو ابراهیم با قلب سلیم * * * گشت او را شیعه در قول کریم
حسن حیدر را به دل به ز آفتاب * * * یافتم گشتم ز مهرش کامیاب
در حلاوت یافتم ماءُ الْحَیات * * * زین حیات اَلحمد رَستم از ممات
آن حیاتی را که از او زندگی * * * تا ابد خواهد بود پایندگی
حاصلا از باب مهر حیدری * * * رفتم ودیدم چه حسن احمدی
دیگرم طاقت نماندی بیش از این * * * چونکه دیدم رحمهٌ للعالمین
به چه رحمت گوئیا رَوح از جنان * * * هست در دل یا که هستم در جنان
من چه گویم چونکه شد دیدار نور * * * گوئیا موسی ونور رستی به طور
هر که را آمد به دل اسرار حق * * * لب ببست ومهر بر آن منطبق
گفتم ای مهر دو عالم احمدی * * * از احد از لطف بر ما رحمتی
صد هزاران از صلاه از سلام * * * بر رخت کان بهتر از دارالسّلام
من چسان ازوصف حسنت دم زنم * * * چون توانم از لسان الکنم
عقل گوید آنکه حق او را ستود * * * چون توان کردن ازاو گفت وشنود

عشق گوید حیف وصد حیف از وفا * * * لب ز ذکر دوست بستن شد جفا
عقل گوید کو که رسوا میشوی * * * عشق گوید گو که زیبا می شوی
عقل گوید ترسم از سوء ادب * * * چون توانی وصف شد آری به لب
عشق گوید بس که قُل نِعْمَ الْحَبیب * * * هست چون برگ گلی از عندلیب
عقل گوید بهر همچون دلبری * * * کی سزد در مختصر مدح آوری
عشق گوید خاتم آری دست شاه * * * زینت آید بهر او در هر نگاه
آخرا از عقل وعشق این گفتگو * * * بر دل من گشت حق این روبرو
اولاً گویم که در قلّ الکلام * * * گرچه خودگردم زمدحش مشک فام
آب گل هر کس به روی خود زند * * * روی هر گل رو بسوی خود کند
لیک بس فرض است باشدرکن دین * * * معرفت بر فضلِ خیرُ المرسلین
گرچه وصف کُنه او مقدور نیست * * * کس ز ذکر حسن او مقدور نیست
ز آنچه از او جلوه کردی از کمال * * * آنچه ذکرش گشته زیب هر مقال
زین سبب توصیف ماازروی دوست * * * نیست تعریفش ولکن مدح اوست
مدح شه در روی اوگفتن خوش است * * * چون گلی باشدکه بویش دلکش است
بوی گل در محضر شه دلگشا است * * * روح بخشد دل از آن جنت نما است
روی خود زین رو نمودم مدح گو * * * سوی آن محمود احمد سِرّ هو
پس سرائیدم که ای نور خدا * * * ما زنورت گشته بر او رهنما
در تمام عالم امکان بحق * * * مظهر الله نورت کرده حق
جلوه گر از نور واجب آمدی * * * جلوه بودن بهر واجب زآن شدی
یک شکوفه گل بُدی چون وا شدی * * * عالمی زین وا شدن پیدا شدی
سیّدا لَولاک بَهرَت گفته شد * * * عالم افلاک بهرت سفته شد

چون وجودت آمد از پرده به بود * * * هر نبود از هست تو گردید بود
لیک حسنت گر ز پرده آوری * * * یکدمی هر هستی ازهرکس بری
بُودِ تو بی پرده بر هر چه سبب * * * حسن تو بر عکس هذاللعجب
بی تو هر هستی نمی یابد قوام * * * رخ چو ننمائی نمی یابد دوام
بود تو چون مه که نور آور بُوَد * * * حسن تو چون برق هستی را بَرَد
خوبی نور است تابان گشتنش * * * خوبی برق است سوزان بودنش
جان من تو شاه خوبان آمدی * * * زین سبب هر خوبیت در جان شدی
هم کنون مرآت احمد مهدی است * * * در رخش حسن محمد مرئی است
گر ببینی روی قائم روبرو * * * از یقین گوئی که احمدباشد او
باشد این نوری کز اوشد منجلی * * * جلوه او جمله در این شد جلی
این چو او شد رحمهٌ للعالمین * * * هم خفی کنهش چو ربّ العالمین
همچو از این بهر کس هستی است * * * پرده بردارد برد هر هستی است
چون شود ممکن شود دیدار او * * * آنکه باشد مظهر انوار هو
لیک هر روحی که قوت دارشد * * * دیده اش خوش بین خوش دیدار شد
چون ز تقوی پاک وسالم آمدی * * * در صلاحش خوب محکم آمدی
از عبادت نفس با قوت شود * * * همچو تن از قُوت خوش قوّت برد
پس به روح از سوی او سر سوزنی * * * گاه گاهی باز گردد روزنی
سوی دل تابان شود از آنجناب * * * جلوه ای از جلوه های بی حساب
چون بتابد ذره ای از نور خود * * * می رباید هستیش را سوی خود
زین سبب مهری از او پیدا شود * * * دل بسویش واله وشیدا شود
بهر این دل نیست هرگز لذتی * * * جز دمی یابد بآن شه خلوتی

مدیحه حضرت زینب (علیها السلام)
اختر برج جلال * * * به وصف او نطق لال
انسی حوری مثال * * * فحبّذا زین جلال
که شد قرین جلال
صیت جلالش عیان * * * ز فرش در عرشیان
ذکر کمالش بیان * * * به مجمع فرشیان
چو ذکر حق لایزال
زنور حسنش اگر * * * دمی شود جلوه گر
زحسن نورش نظر * * * اگر شود بهره ور
بَرَد ز دلها ملال
چو مصطفی صفوتش * * * چو مرتضی سطوتش
چو انبیاء حکمتش * * * چسان توان مدحتش
بود خیال محال

شرف اگر این چنین * * * چو شمس باشد مبین
وقار همچون مکین * * * که شد به حشمت قرین
تبارک از این مثال
به اسم نبود نبی * * * به ذکر نی او وصی
به وصف نیکو ولی * * * چسان در او منجلی
ز هر دو حسن کمال
عصمت صغری لقب * * * زینب کبری نسب
هست ز سوء ادب * * * تسمیه او به لب
ولی ست زیب المقال
بین زنُ این اقتدار * * * بحلم احمد شعار
به صبر ایوب وار * * * به حسن یوسف عذار
به جود حیدر خصال
بین زنُ این ابتلا * * * چو انبیا در بلا
چو اولیا در صلا * * * به مِحْنَت کربلا
شنید از حق تعال
هستی خود را گسست * * * همره شاه اَلَست
به نینوا رخت بست * * * داد عزیزان ز دست
یافت به شام انتقال

ترجمه حدیث کساء
در ترجمه حدیث شریف کساء علی اهله آلاف تحیه والثّناء
گوش دار ای غرقه در بحر خطا * * * کی گرفتار اندرین دار بلا
یک حدیثی بس بود کو جان فزا * * * هست منسوب آن به اصحاب کسا
شد روایت از جناب فاطمه * * * آنکه بر کون ومکان بُد عالمه
شد یکی از روزها بابم رسول * * * کرد در بیت الجلال من نزول
گفت کی دخت گرام با وفا * * * گشته عارض سستی وضعفی مرا
گفتم ای باب گرام ممتحن * * * بوده باشی در پناه ذوالمنن
گفت آور آن کسا را کز یمن * * * هست اصل او مرا پوشان به تن
رفتم آوردم کسا پوشاندمش * * * وز محبت یک نظر بنمودمش
روی او دیدم که چون بدر تمام * * * خانه ام گردید چون دارالسّلام
لیک گویم آنکه تشبیهی چنین * * * نیست جز افهام چشم تنگ بین
و رنه نزد نور روی مصطفی * * * ذرهّ هم نبود تمام نورها
نور او نور خداوند جلیل * * * گشته مدهوش از شعاعش جبرئیل
آن شه از رخ یک حجاب اَر کرد دور * * * تازه خواهد شد حدیث کوه طور

الغرض فرموده خیر النساء * * * بانوی عصمت سرای کبریاء
ساعتی نگذشت پس زین ماجرا * * * گشت وارد سبط اکبر مجتبی
زینت عرش برین یعنی حسن * * * خَلق وخُلقش همچو نام او حسن
حجت ثانیّ امام مقتدا * * * سبز پوش گلسِتان مصطفی
آنکه یوسف پرتوی چون داشتی * * * کز جمال او علم افراشتی
پرتوی چون کرد تابش در جنان * * * حسن او شد مسکن پیغمبران
او حسن میباشد ووصف حسن * * * فی حسن میباشد از غیر حسن
حضرت صدیقه فرمود این چنین * * * نور چشمم مصطفی سبط امین
پس سلامی کرد آمد تا ز باب * * * گفتم از بهر سلام او جواب
گفت یا امّا چه باشد بیت ما * * * عطر بیز است این چنین ودلگشا
بوی طیبی آیدم اندر مشام * * * می دهد آن بو ز جّد من پیام
گفتم ای نور دو چشم مرتضی * * * استراحت کرده جدّت در کِسا
پس در آندم شد حسن با احترام * * * سوی جد خویش وکرد او را سلام
گفت یا جدّا مرا گر رخصت است * * * در کسا آیم که میل راحت است
چون جواب واِذْن از جدّش شنید * * * کز شعف شد در کسا وآرمید
ساعت دیگر نشد آنکه حسین * * * آن شه مظلوم فخر عالمین
آن ذبیح الله که با چندان فدا * * * شد فدای حق که جانهایش فدا
آنکه چون بدر امامت جلوه گر * * * شد به بُرجش فجرایمان تافت سر
مصطفی گفت او مرا نور دو عین * * * انه منی وانی من حسین
کعبه اش با کعبه پروردگار * * * او چو مسکن کرد کرد او افتخار
همچوآن خسرو که باشد در شرف * * * بوده نُه درّ امامت را صدف

آن شه مظلوم بی یار ومعین * * * گشته مقتول سپاه مشرکین
جمله اهل ویاورانش از عطش * * * جسم آنها همچو جلد مُنکَمَش
چشم حق بینش بدان سان مینمود * * * جمله عالم گوئیا دود کبود
ظلم آن قوم لعین شد از حساب * * * غافل از عدل خدا یوم الحساب
آنچنان ظلمی که نمرود لعین * * * گوید ای لعنت به قوم ظالمین
خون وخونخواهش عزیزِ ذوانتقام * * * خون خود را چون کشد او انتقام
وعده فرمود او به قرآن مجید * * * آخر عهد زمانه چون رسید
میکند خونخواهیش در این جهان * * * میچشاند زهر نقمت آنچنان
ظالمینش را در این دارالبلا * * * پیش از آن نقمت که در دارالجزا
کز یداللّهش به تیغ ذو الفقار * * * حضرت مهدی شه ذوالاقتدار
حضرت صدّیقه کبری بیان * * * کرده چون ماه رخش گشتی عیان
گشت وارد گفت کی مادر سلام * * * چیست این بوئی که آید بر مشام
وه چومشک است اینکه چندان دلفزاست * * * گوئیا آن بوی جدّم مصطفی است
گفتم او را اَلسّلام ای نور عین * * * کی تو عین نور وهم نور دو عین
آری ای مادر به زیر این کسا * * * با برادر هست بابم مصطفی
شد روان آن دم حسین سوی عبا * * * تا نماید نزد جدّ خویش جا
گفت یا جدّا ویا خیرالانام * * * بر تو باد از من درود وهم سلام
اذن میباشد مرا کی ذو الکرم * * * تا در آغوش تو من منزل کنم
گفت کی نور دو چشم مصطفی * * * اذن باشد نزد جدّ خود بیا
چون زجدّش اذنو رخصت او شنید * * * در کسا با صد شعف رفت آرمید
ساعت دیگر نشد کز این سخن * * * گشت ناگه وارد از در بُوالْحسن

صاحب تاج کرامت مرتضی * * * حامل امر ولایت مرتضی
مرتضی بعد از رسول مصطفی * * * مصطفی بعد از نبیّ مرتضی
متکّی بر مسند عزّ وجلال * * * بعد از احمد او به حکم ذوالجلال
سرور سر حلقه اهل یقین * * * سید الابرار امیرالمؤمنین
مقتدای کلّ امامُ الْمُتقین * * * هادی ومخدوم جبریل امین
بنده خاصِ خداوند مجید * * * کاندرو حسن جمالش حق پدید
مظهر حقّ منبع اسرار او * * * مظهر حقّ فاعل کردار او
گر چه حقّ باشد بحقّ معبود حق * * * غیر این باشد بعید از راه حقّ
بود اگر حقّ غیر حقّ معبود حقّ * * * گفتمی الحقّ علی حقّ است
وحقّ گفتِ پیغمبر که گر خواهید حقّ * * * بعد من حقّ با علی او بحقّ
غیر او خواهید اگر جوئید حقّ * * * کفر حقّ است او، بوَد این حکم حقّ
اسم او از حقّ، راهش سوی حقّ * * * او به هرکس شد سبق، در دین حقّ
کُشت اگر حقّ بودوبخشش بود حقّ * * * هم ز حقّ راضی هم مرضی حقّ
مادح کُنه کمالش جز خدا * * * کیست ز افراد بشر جز مصطفی
همچه بر ممکن بود عین محال * * * درک کُنه ذات پاک لایزال
هست بر امکان هم از امکان برون * * * درک انوار تجلّی را که چون
مرتضی نبود مگر نور خدا * * * نور حقّ از ذات او نبود جدا
مدحتش را جز خدا آری توان * * * طفر گر فهمید مقام عارفان
از بشر دروصف او یک حرف بس * * * اِنَّ لی بُکْمٌ ومالی مِنْ نَفَس
آنچنان عجزی که موسی کلیم * * * در مقام شکر ذی المنّ عظیم
گفت یا رب عاجزم از حق شکر * * * پس خطاب آمد که این شد حق شکر

نی علیّ اللّهیم نی غالیم * * * گشته قول نَزِّلُونا داعیم
غیر وجه الله چو کفر است از یقین * * * نحن وجه الله راهم لیک بین
ذکر حق اسماء حسنای خداست * * * نَحنُ الاَسما هم ولی قول هدی است
حضرت صدیقه فرمود آنجناب * * * ماه رویش گشت طالع چون زباب
از تَلَطُّف کرد بر من او سلام * * * گفت آید بوی طیبی بر مشام
گوئیا اینجا بود ابن عَمَم * * * برده کز دل حزن اندوه وغمم
گفتم آری باشد آن عالیجناب * * * با دو فرزند شما اینجا بخواب
پس روان شد آن امیر ذوالجلال * * * سوی پیغمبر رسول ذوالجلال
عرض بنمودای شه با احتشام * * * بر تو باد از من صلاه وهم سلام
پس بفرمود از رسول ذو المنن * * * بر تو باد از من سلام ای بوالْحسن
پس بگفتا کی رسول هاشمی * * * در کسا آیم اگر رخصت دهی
گفت پیغمبرگر آیی نزد من * * * همچو روحستی که آید در بدن
در عبا شد اندر آن دم بو تراب * * * بادو فرزند ونبی رفت او به خواب
زآن سپس بنت النبیّ یعنی بتول * * * گشت عازم نزد باب خود رسول
گفت کی باب گرامی اَلسّلام * * * اذن باشد در برت سازم مقام
پس بفرمود آن رسول مجتبی * * * اَلسّلام ایجان من نزد من آ
پس نمود آنگه طلوع اندر کسا * * * همچو ماه چارده خیرالنسا
در کسا چون متحد شد پنج تن * * * همچو یک روحی که شد دریک بدن
پس در آن دم آمد از حق این ندا * * * کی ملائک جمله سُکّان سما
من نکردم خلق حقّ عزّتم * * * هم قسم باشد بحق شوکتم
نه سما نه ارض نه شمس نه قمر * * * این نُه افلاکی که باشد مستقر

نی که دریاها به این طرز عجیب * * * نی ملائک را به این تزیین زیب
کز نبود از پرتو این پنج نور * * * کرده در زیر کسا این دم ظهور
کز سر شوق وشعف پس جبرئیل * * * در نیاز آمد که یا ربّ جلیل
کی خداوند از سر صدق وصواب * * * دارم امید آنکه گردم کامیاب
کیستند اینها که در زیر کسا * * * گشته بر کلّ دو عالم مقتدا
کیستند اینها که قطب عالمند * * * سرور خلق وعزیزان تواند
پس ندا از جانب ربّ جلیل * * * آمد آنگه بر جناب جبرئیل
این کسانی را که اندر طیلسان * * * مجتمع هستند در امن امان
گنج دُرهای رسالات منند * * * نور محض واهلبیت عصمتند
فاطِمَه استوبابوزوجش بوالحسن * * * با دو فرزندش حسین وهم حسن
عرض کرد آنکه کِی پروردگار * * * حاجت این بنده مسکین بر آر
اذن فرما تا روم من از سما * * * سادس ایشان شوم اندر کسا
پس ندا آمد که یا روح الامین * * * اذن باشد کن نزول اندر زمین
رو ولکن هدیه ای از ماببر * * * تا شوی در نزد ایشان راه بر
رو ولی بی اذن بی فرمانشان * * * نی شوی داخل تو در مأوایشان
جبرئیل آنگاه با شوق وشعف * * * گشت نازل اندر آن بیت الشّرف
با مذلّت کز ادب کرد او سلام * * * گفت آوردم ز حقّت من پیام
کی نبّی مجتبی از من سلام * * * بر تو وبرآل [تو] بادا مدام
کی نبیّ من بحقّ عزّتم * * * هم قسم باشد بحقّ شوکتم
من نکردم خلق نُه افلاک را * * * نی نمودم خلق سطح خاک را
نی نمودم خلق ماه وآفتاب * * * نی کواکب را که ناید در حساب

نِی ملک نِی کرسی وعرش عظیم * * * نِی بحار نِی جبال مستقیم
گر نبود از پرتو فیض شما * * * اهلبیت عصمت ونور هدی
پس بگفتا کز سر شرم وحیا * * * حق تعالی اذن فرمودی مرا
یا رسول الله تو هم منّت نهی * * * خادمت را اذن ورخصت می دهی
روی خود در مقدمت اندر تراب * * * تا گذارم بلکه گردم کامباب
گفت پیغمبر پس از ردّ سلام * * * اذن میباشد تو را در این مقام
تو امینی در حریم کبریا * * * چون نباشد ره تو را اندر کسا
چون اجازت یافت آن دم جبرئیل * * * گشت داخل لیک چون عبد ذلیل
کرد ظاهر بعد آن تبشیر را * * * خواند بر او آیه تطهیر را
گفت با او کِی نبیّ الله بدان * * * حق تعالی کرده وحیت این زمان
کِی نبیِّ من شرف بادا تو را * * * ز آنکه ایجاد تو وآل تو را
کرده ام پاک مبرّا از عیوب * * * هم مطهر از کثافات ذنوب
چون سخن گشتی به اینجا منتهی * * * در سخن آمد شه مردان علی
با نبی گفتا که یا خیر الانام * * * محضر ما را چه قدر است ومقام
اینکه ما را هست این نوع اجتماع * * * چیست ان را قدر وفضل وارتفاع
نزد خلاّق جهان یزدان پاک * * * موجد انواع بَر کز آب وخاک
پس بگفت آنکه نبیّ مرتضی * * * حق یزدانی که داد ستی مرا
اِصطفا واِجتبا بر ممکنات * * * سروری بر جملگی کائنات
مجلسی نبود شود آراسته * * * ذکر این مجلس کز آن برخواسته
شیعیان جمعی در آنجا حاضرند * * * جز که آنهارا ملائک طائفند
نازل آنها بهر فیض ورحمتند * * * کز گناه شیعیان مستغفرند

همچه دارند اندر آن مجلس حضور * * * تا که اهلش را شود ظاهر فتور
مرتضی پس همچو گل ازهم شکفت * * * چون شکوفه لب گشوداین حرف گفت
شیعیان ما کز این پس فائزند * * * وز فِتَنها رستگار وفارغند
حق ذات بی زوال کردگار * * * ربّ کعبه حضرت پروردگار
ثانیا فرمود پس کرد تکرار کلام * * * با علیّ مرتضی خیرالانام
یا علی حق خدائی کو مرا * * * کز تَلَطُّف بر گزید از ما سوی
مجلسی نبود که آید در میان * * * ذکر این مجلس در آن کردی بیان
جمع وحاضر گشته اندر آن مکان * * * جمله ای از شیعیان ودوستان
جز در آنها گر کسی باشد غمین * * * گشته از غم حالتش زاد حزین
کاندر آن مجلس ز الطاف عمیم * * * روح وراحت بخشدش رب رحیم
یادرآن محضر کسی کز حزنوغم * * * هست در تشویش وقلبش در الم
جز در آن مجلس شود رفع ملال * * * گردد از الطاف حق آسوده حال
یا کسی را حاجتی در دل بود * * * یا مهمّی بهر او مشکل بود
جزدرآن مجلس که دارد فیض عام * * * حاجتش باید شود مقضی المرام
چون رسید از مصطفی بر مرتضی * * * کاین بشارت وین سخن کردی ادا
فائزیم وگشته محفوظ از بلا * * * هم در این دنیا وهم در آن سرا
زین بشارت شیعیان ودوستان * * * رستگار از فتنه اند ودر امان
هست یا رب بنده ات را مسئلت * * * حق ذات پاک واسم اعظمت
حق خاصّانی که در قرب تواند * * * دائماً با فیض ولطفت توأمند
حق آن شاهَنشَه ختمی مآب * * * بهر او ایجاد کردی آب وخاک
هم بحقّ ابن عمّش مرتضی * * * متحد در غیب در ظاهر جدا

هم بحقّ زهره زهرا بتول * * * شمسه ایوان خرگاه رسول
هم بحقّ سبط أکبر مجتبی * * * حجت ثانی امام مقتدا
هم بحقّ خامس آل کسا * * * بهر او در عرش تو فرش عزا
هم بحقّ زینت اهل یقین * * * حضرت سجّاد زین العابدین
هم بحقّ روح قرآن مبین * * * باقرِ علمِ جمیعِ مرسلین
هم بحقّ آنکه کز نطق وکلام داد * * * ارکانِ شریعت را قوام
هم بحقّ آن امام مقتدا * * * موسیِ کاظم به هر غمُّ وبلا
هم بحقّ آن شَهَنشاه هُدی * * * آنکه در عینِ بلا عین رضا
هم بحقّ آنکه کز جود وسخاست * * * فیض اونازل چو بارش از سماست
هم بحقّ هادی راه یقین * * * منبع برّ، آن امامُ المتقین
هم بحقّ سرور دین عسکری * * * آنکه دارد بر خلایق مهتری
هم بحقّ آن شَهَنشاه جهان * * * حُجّت حق، قطب ومولای زمان
حضرت مهدی امام دین پناه * * * مُکْتَسِب ازچهره اش خورشید وماه
نور مطلق آنکه اندر غیبتش * * * مُنکسف چون شمس، شمس طلعتش
آنکه عالم را کند بعد از فساد * * * پر ز تقوی وصلاح وز سداد
حق این انوار واین ارواح پاک * * * کرده ایشان را زهر رِجسی تو پاک
در مقامات کمال وعلم وقدر * * * هم قَدَر نبود مر ایشان را به دهر
هادیان حق، مصابیح الدّجی * * * حاملان نور، مشکوه هدی
حق آن قرب ومقام ومنزلت * * * کو مر ایشان را نمودی مرحمت
بهر آن حقّی بر ایشان کز تو هست * * * هم به آن حقّی کزیشان بر تو هست
حق معصومیشان اندر هر خطا * * * حق مظلومیّشان اندر هر بلا

دست ما را کوته از دامانشان * * * وین سرا وآن سرا یا ربّ مکن
دار ما را ثابت ومحکم عنان * * * در صراط المستقیم حُکمشان
اندر این عالم به تحت عَونشان * * * کاندر آن عالم به ظلِّ قربشان
ده مقام ومنزل ومأوای ما * * * جمله را کن سیّد ومولای ما
همّ وغمّ وفقر وهرگونه بلا * * * هست یا نازل نمائی از سما
دور کن از ما، مفرما مبتلا * * * حاجت ما کز کرم فرما روا
ختم این اشعار ونظم بی نظام * * * گشت اندر شهر ذی حجّ الحرام
عشر اول یوم ثلثا وقت عصر * * * بلکه ماند یادگار از ما به دهر
آن مه ازسال هزار وسیصد است
بعد از اوعشرین وهم دو واحد است

تضمین قصیده «ها علی بشر»
تضمین اشعار مرحوم ملا فتح الله خوئی با شرح فارسی از ناظم این مجموعه
ها عَلیٌّ بَشَرٌ کَیفَ بَشر * * * رَبُّهُ فِیهِ تَجَلّی وظَهَرَ
علی است اینکه به صورت بشراست * * * لیک وصفش ز بشر در گذر است
چه بشر، سیّد جنّ وبشراست * * * مادحش حضرت خیر البشر است
شده حق را به حقیقت مظهر
هُوَ والواجِبُ شَمسٌ وضِیاء * * * هُوَ والْمُبدِءُ نُورٌ وقَمَر
بهر واجب نبود شبه ومثال * * * متعالی است ز هر وَهْم وخیال
در ثنا لیک گر آید به بیان * * * فیض او چون مه ونورش به کمال
در علی آیت آن فیض نگر
ما هُوَ الله ولکِن مَثلا * * * مَعَهُ الله کِنار وحَجَر
گشته دارای صفات معبود * * * همچنانی که شدی او مسجود
واجب او نیست به معنی لیکن * * * حق در او جلوه به آیات نمود
آنچنانی که شد آتش به حجر

اُذُنُ الله وعَینُ الْبارِی * * * یا لَهُ صاحِبُ سَمْع وبَصَر
سمع حقّ است به کلّ اصوات * * * چشم حق است سوی جمله جهات
هست معلوم وی الجمله واو است * * * مظهر جمله اسماء وصفات
واله وخیره کز او عقل وبصر
عِلَّهُ الْکَوْنِ ولَوْ لاهُ لَما * * * کانَ لِلْعالَمِ عَیْنٌ وأَثَر
همه عالم به سما تا به سمک * * * جنّی وآدمی وروح وملک
ز وجود علی آنها است به پا * * * ورنه گشتی همگی مستهلک
آنچنانی که نبد هیچ اثر
وَلَهُ اُبدِعُ مَا تَعقِلُه * * * مِن عُقُول ونُفُوس وصُوَر
چه نبات وچه جماد وحیوان * * * جمله ذرات، چه ظاهر چه نهان
همچو احمد به سرای امکان * * * چه ز افراد ملک یا انسان
بهر او خلعت هستی است به بر
مَظهَرُ الواجِبِ یا لِلْمُمْکِن * * * صُورَهُ الجاعِلِ یا لِلْمَظهَر
گرچه او هست به صورت ممکن * * * لیک وصفش ز بشر لایُمکِن
چون شودوصف کسی راکه دراوست * * * آنچنان وصف خدائی بیّن
همچو گویا شده او راست مقر
جِنسُ الأَجْناسِ عَلیٌّ وبَنُوه * * * نَوْعُ الأَنواعِ إِلی الحادِیعَشَر
چشمه فیض عطا * * * را مصدر هادی وقطب وامام وسرور
بعد از احمد ز خداوند مجید * * * در دو عالم بود اثنی وعشر
علی است وده ویک نجم وزهر

فَلَکٌ فی فَلَک فیهِ نُجُوم * * * صَدَفٌ فی صَدَف فیهِ دُرَر
فلک نجم امامت هر یک * * * صدف درّ ولایت هر یک
مخزن حکمت ودریای کرم * * * چشمه فیض سعادت هر یک
مسلک وادی حقّ را رهبر
کُلُّ مَن ماتَ ولَمْ یَعرِفه * * * مَوْتُهُ مَوْتُ حِمار وبَقَر
روز تا شب به صیام وبه قیام * * * مدت طول ابد را به دوام
گذرانی وندانی چه بُوَد * * * شیر حقّ را بر حقّ قدر ومقام
موت تو موت حمار است وبقر
هُوَ فِی الکُلِّ اِمامُ الکُلّ * * * مَنْ أَبابَکْر ومَن کانَ عُمَر
اوست مولا به صغیر وبه کبیر * * * او بُوَد صاحب هر ملک وسریر
اوست قائد ز ازل تا به ابد * * * ز ثری تا به ثریّاست امیر
هر که مؤمن بود او یا کافر
لَیْسَ مَنْ أَذْنَبَ یَوْمًا بِاِمام * * * کَیْفَ مَنْ أَشْرَکَ دَهْرًا وکَفَر
نیست اندر خور هر شوم دنیّ * * * تکیه بر جای نبیّ مدنیّ
آنکه کو کرد یکی سهو وخطا * * * نیست او لایق وچون فرض کنیّ
آنکه را نیست ز حقّ هیچ خبر
قَوْسُهُ قَوْسُ نُزُول وعُرُوج * * * سَهْمُهُ سَهْمُ قَضاء وقَدَر
هر دو عالم ز ثری تا به ثری * * * هست اندر نظرش یک نظری
هست معراج وی اندر یک دم * * * به «أو أدنی» نزولش گذری
قوسش این سهم قضا هست وقدر

ما رَمی رَمْیَهً اِلاّ وکَفی * * * ما غَزی غَزْوَهً اِلاّ وظَفَر
هر که را تیر ویش کرد نشان * * * کوه گر بود نماندیش نشان
هر زمان در ره حقّ سوی جهاد * * * شد روان همره او بوده روان
در عنان داری او فتح وظفر
أَغمَدَ السَّیفَ مَتی قابَلَه * * * کُلُّ مَن جَرَّدَ سَیْفًا وشَهَر
هر زمان گشت مقابل به عدو * * * کوه بُد کاه شدی در
بر او اختیار از کف او رفت چنان * * * تنگ شد عرصه بر او از هر سو
تیغ را کرد نهان سینه سپر
حُبُّهُ مَبْدَءُ خُلْد ونَعیم * * * بُغْضُهُ مَنشَاءُ نار وسَقَر
حبّ او هست به ما عین نعیم * * * هم طریق است به جنّات نعیم
بغض او مسلک سهلی است یسیر * * * همچنان تا که رساند به جحیم
تا که حقّ متّقم است او به سقر
خَصْمُهُ أَبْغَضَهُ الله ولَو * * * حَمِدَ الله وأَثْنی وشَکَر(1)
خصم او خصم خداوند جهان * * * حق شود خصم وی اندر دو جهان
گرچه روز شب ودر هر مه وسال * * * حمد وشکر است وثنا ذکر زبان
چون غبار است به باد صرصر

-----------------

(1) در حاشیه نسخه خطی موّلف، این بیت بدین صورت نیز ذکر شده

خَصْمُهُ أَبْغَضَهُ الله ولَو * * * حَمِدَ الله وأَثْنی وشَکَر
دشمنش نزد خداوند جلیل * * * خائب وخاسر وبس خوار وذلیل
گرچه روز وشب ودیگر مه سال * * * ذکر تسبیح کند تا تهلیل
چون غبار است به باد صرصر

خُلُّهُ بَشَّرَهُ الله ولَو * * * شَرِبَ الخَمْرَ وغَنَّی وفَجَر
لکن از جانب حقّ جلّ علا * * * آمد این وعده که باشد مأوی
دوستش را به سرای جنّت * * * گرچه باشد عملش جمله خطا
کُلُّ حزب معَ مَولاهُ حَشَر
وهُوَ النُّورُ واَمَّا الشُّرَکا * * * فَظُلامٌ ودُخانٌ وشَرَر
نور حقّ است علی بی شک وریب * * * همچو حقّ است مبرّا از هر عیب
نیست در ساحت او هیچ ز رجس * * * هست این نص کتاب لا ریب
مشرکان جمله ز نار وز شرر
مَن لَهُ صاحِبَهٌ کَالزَّهْراء * * * اَوْ سَلیلٌ کَشُبَیْر وشَبَر
کیست همچون علی عالیجاه * * * شک در او گشته که باشد الله
زوجه اش همچو بتول عذراء * * * کفو او کیست ز ماهی تا ماه
نور عینش چو شبیر است وشبر
مَنْ کَمَنْ هَلَّلَ فی مَهدِ صِبی * * * اَوْ کَمَن کَبَّرَ فی عَهدِ صِغَر
کیست در طی مقامات کمال * * * که شود مظهر حقّ جلّ جلال
جز علی آنکه ز هنگام صبی * * * ذکر حق کرده به تصریح مقال
لب به تکبیر گشودی به صغر
عَنهُ دیوانُ عُلُوم وحِکَم * * * فیهِ طُومارُ عِظاتِ وعِبَر
آنکه تعلیم دهد روح الامین * * * قبل از ایجاد سماء وأرضین
جز علی کیست کزو شد ظاهر * * * آنچه علم است
وکتابی است مبین
زهد وتقوی وعمل را دفتر

* * * بُوتُراب وکُنُوزُ العالَم
عِندَهُ نَحُو سُفال ومَدَر * * * جمله ذرّات جهان سرتاسر
جمله آنچه ز شوک است وشجر * * * جمله آنچه ز شَعَر تا به وَبَر
گر شود جملگیش درّ وگهر
نزد او همچو سفال است ومدر * * * ظَلَّ ما عاشَ بِجُوع وصِیام
باتَ ما حَیَّ بِدَمْع وسَهَر * * * داشت مادام در این دار قیام
داشت در طاعت حقّ، حقّ قیام * * * جمله ایّام به جوع به صیام
بود شبها به سجود وبه قیام
در مناجات خدای اکبر * * * کُلَّما اَحْزَنَهُ الدَّهرُ سَلا
کُلَّمَا اسْتَضْعَفَهُ الْقَوْمُ صَبَر * * * هر زمان دید غم ورنج وبلا
بود اندر سر تسلیم رضا * * * صبر کرد آنچه بدید او از قوم
وز مصیبات وز ظلم وز جفا
جمله کز بهر رضای داور * * * ناقَهُ الله فَیا شَقْوَهَ مَن
ما رَعاها فَتَعاطی وعَفَر * * * ویل وصد ویل بر آن قوم شریر
غصب کردند وشمردند حقیر * * * حق آن شاه که بُد آیت حقّ
چون کشد داور قهار قدیر
انتقامش به سرای محشر * * * أَیُّهَا الْخَصْمُ تَذَکَّرْ سَنَدا
مَتْنُهُ صَحَّ بِنَصٍّ وخَبَر * * * گو که ای دشمن نا اصل لعین
خبری را که بود همچه متین * * * نیست اندر سندش هیچ خلل
همچو شمس است هویدا ومبین
چه جواب است تو را کی ابتر

* * * إِذْ أَتی أَحْمَدُ فی خُمِّ غَدیر
بِعَلیٍّ وعَلَی الرَّحْلِ نَبَر * * * رفت روزی که بدی سخت وشدید
وز حرارت شده روها چو قدید * * * در غدیر خم وبنمود بلند
مرتضی را نبی از امر مجید
بر مقامی که بُدی چون منبر * * * قالَ مَن کُنتُ أَنَا مَوْلاه
فَعَلیٌّ لَهُ مَوْلی ومَفَر * * * پس بفرمود بدانید تمام
هرکه باشد ز خواص وز عوام * * * هرکه را من شده ام او را مولی
هست اینک علی آقا وامام
باشد این حکم ز حیّ داور * * * قَبْلَ تَعْیینِ وَصیّ ووَزیر
مَن رَأی ماتَ نَبیٌّ وهَجَر * * * وز زمانی که شده خلق جهان
آمد از جانب حیّ سبحان * * * انبیا بهر هدایت، که شنید
آنکه میرد نبی گشته نهان
خَلَف از خود نکند یک رهبر * * * آیَهُ الله وهَلْ یُجحَدُ مَن
خَصَّهُ الله بِای وسُوَر * * * بوَد او آینه ذات اله
هست بر اهل جهان ظلّ الله * * * چون توان کرد نهان آنکه عیان
ذکر او در همه آیات چو ماه
حق بیان کرد بر پیغمبر * * * مَنْ أَتی فیهِ نُصُوصٌ بِخُصُوص
هَلْ بِإِجْماعِ عَوام یُنْکَر * * * آن کسی را که نبی کرد بیان
امر او را به نهان وبه عیان * * * بارها گفته به تعیین وصریح
که مأوّل به خلافش نتوان
چون بود منع عوام منکر

* * * أَسَدُ الله إِذا صالَ وصاح
أَبُو الاَیتامِ إِذا جاءَ وبَرّ * * * شیر حق است که گر نعره کشد
به دل شیر فلک زهره دَرَد * * * دست جود وکرمش چونکه گشود
ملک دنیا برِ او ذرّه بود
به یتیمان بود او جمله پدر * * * وُدُّهُ أَوْجُبُ ما فِی الْقُران
أَوجَبَ الله عَلَیْنا وأَمَر * * * گشته از جانب یزدان مجید
واجب وحتم بقرآن سدید * * * حبّ او برهمه اهل جهان
چون کزین حکم توان سر پیچید
جز که باشد به حقیقت کافر * * * مُدَّعی حُبِّ عَلیٍّ وعَداه
مِثْلُ مَنْ أَنکَرَ حَقًّا وأَقَرّ * * * هرکه را هست به دل حبّ علی
هست حقّ را به یقین عبد ولی * * * همچنانی که بود دشمن او
مشرک وکافر بدبخت وشقی
خالد او هست به نار وبه سقر * * * یا عَلی عَبدُکَ یَغْدُدْ ویَرُوح
مِن مَعاصیهِ بِخَوْف وخَطَر * * * یا علی بنده تو لیل ونهار
هست هر آن چنان زار ونزار * * * زآنچه کرده است ز عصیان وخطر
که مبادا شود او را در نار
مرجع ومسکن ومأوی ومقر * * * أَتْلَفَ العُمْرَ فَقیدًا وحَصُور
دَقَّهُ الدَّهْرُ بِشَیْب وکِبَر * * * عمر او شد تلف ورفت به باد
بهر او نیست نه تقوی نه سداد * * * گشته از کار وبسی پیر ونحیف
حاصل او را نبود توشه وزاد
هست در پیش چنین بُعد سفر

* * * طالَ ما یَأمُلُ مِنْکَ نَظَرًا
هَلْ أَتی مُرْتَقِبٌ مِنْکَ نَظَر * * * بس زمانی است که سوی تو بود
چشم امید که فیض تو رسد * * * چون شود آنکه کسی زین درگاه
با امید آید ومحروم شود
هرگز این امر نیاید به نظر * * * لِذَراریکَ صَلاهٌ وسَلام
شارِقُ العالَمِ ما لاحَ وذَرّ * * * هست مادام چنین چرخ مدیر
آفتاب است در او همچو منیر * * * مهبط فیض وعطا باد مدام
آل أطهار تو کز حیّ قدیر
چون به گلزار که از ابر مطر * * * لِحِماکَ نَفَحاتُ الْبَرَکات
کُلَّما جاءَ نَسیمٌ بِسَحَر * * * تا سحر باشد وصبحش به وصال
باد مشکین وزد از طرف شمال * * * نفحه روح جنان باد مدام
وزپی رحمت حق جلّ جلال
جمله احباب تو را کی سرور