﴿حَتَّی إِذا أَخَذَتِ الأَرْضُ زُخْرُفَها وَازَّینَتْ وَظَنَّ أَهْلُها أَنَّهُمْ قادِرُونَ عَلَیها أَتاها أَمْرُنا لَیلاً أَوْ نَهاراً﴾ (یونس: ۲۴)
قوله تعالی:
﴿حَتَّی إِذا أَخَذَتِ الأَرْضُ زُخْرُفَها وَازَّینَتْ وَظَنَّ أَهْلُها أَنَّهُمْ قادِرُونَ عَلَیها أَتاها أَمْرُنا لَیلاً أَوْ نَهاراً﴾ (یونس: ۲۴)
ترجمه آیه:
(تا آنگاه که زمین از خرمی وسبزی بخود زیور بسته وآرایش کرده ومردمش خود را بر آن قادر ومتصرف پندارند، ناگهان فرمان ما به شب یا روز در رسد وآنهمه زیور زمین را درو کنیم وچنان خشک گردد که گوئی دیروز در آن هیچ نبوده، اینگونه خداوند آیاتش را برای اهل فکر بیان می کند).
متن روایت:
أبو جعفر محمد بن جریر الطبری: قال: أخبرنی أبو الحسین محمد بن هارون بن موسی، عن أبیه، قال حدثنا أبو علی الحسن بن علی النهاوندی، قال حدثنا محمد بن أحمد القاشانی، قال حدثنا علی بن سیف، قال حدثنی أبی، عن المفضل بن عمر، عن أبی عبد الله (علیه السلام):
قال: نزلت فی بنی فلان ثلاث آیات: قوله (عزَّ وجلَّ): ﴿حَتَّی إِذا أَخَذَتِ الأَرْضُ زُخْرُفَها وَازَّینَتْ وَظَنَّ أَهْلُها أَنَّهُمْ قادِرُونَ عَلَیها أَتاها أَمْرُنا لَیلاً أَوْ نَهاراً﴾ یعنی القائم بالسیف ﴿فَجَعَلْناها حَصِیداً کأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالأَمْسِ﴾.
وقوله (عزَّ وجلَّ): ﴿فَتَحْنا عَلَیهِمْ أَبْوابَ کلِّ شَیءٍ حَتَّی إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ * فَقُطِعَ دابِرُ الْقَوْمِ الَّذِینَ ظَلَمُوا وَالْحَمْدُ للهِ رَبِّ الْعالَمِینَ﴾ (الانعام: ۴۴، ۴۵) قال أبو عبد الله (علیه السلام) بالسیف.
وقوله (عزَّ وجلَّ): ﴿فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنا إِذا هُمْ مِنْها یرْکضُونَ * لا تَرْکضُوا وَارْجِعُوا إِلی ما أُتْرِفْتُمْ فِیهِ وَمَساکنِکمْ لَعَلَّکمْ تُسْئَلُونَ﴾ (الانبیاء: ۱۲، ۱۳) یعنی القائم (علیه السلام) یسأل بنی فلان (عن)(۱) کنوز بنی أمیة(۲).
ترجمه روایت:
ابو جعفر محمّد بن جریر طبری گوید: ابو الحسین محمّد بن هارون بن موسی از پدرش برایم خبر گفت که: ابو علی حسن بن علی نهاوندی حدیثمان داد، وی گفت: محمّد بن احمد کاشانی حدیثمان داد، گفت: علیّ بن سیف حدیثمان داد، گفت: پدرم از مفضّل بن عمر، از حضرت ابو عبد الله امام صادق (علیه السلام) برایم حدیث گفت که فرمود:
درباره ی خاندان فلان، سه آیه نازل شده است:
فرموده ی خدای (عزّ وجلّ): (تا آنگاه که زمین از خرّمی وسبزی به خود زیور بندد وآرایش کند ومردمش خود را بر آن توانا پندارند، ناگهان فرمان ما، به شب یا روز، در رسد) یعنی حضرت قائم، با شمشیر (پس آن همه زیور زمین را درو کند وچنان خشک گردد که انگار دیروز در آن هیچ نبوده است).
وفرموده ی خدای (عزّ وجلّ): (درهای همه چیز را بر آنها گشودیم تا آنگاه که به آنچه عطا شدند شادمان ومغرور گشتند، به ناگاه آنها را (به کیفر اعمالشان) گرفتار کردیم ودر آن هنگام خوار ونومید شدند. پس ریشه ی قومی که ستم کردند کنده شد وستایش خدای را که پروردگار عالمیان است) -امام صادق (علیه السلام) فرمود:- به وسیله ی شمشیر (ریشه کن میشوند).
وفرموده ی خدای (عزّ وجلّ): (پس چون عذاب ما را احساس کردند، از آن گریزان گشتند. نگریزید وبه آنچه از خوش گذرانیها ولذّتها ومساکن بوده اید باز گردید تا شاید پرسش شوید) مراد آن است که قائم (علیه السلام) از خاندان فلان راجع به گنج های بنی امیّه پرسش میکند.
پاورقی:
-----------------
