: 
: 
: 
: 
موسم انگور
| اى سـرمه کش چشـم تـر ناز پرى ها | تـا چنـد بـخوانيم تـو را در سحرى ها | |
| تــا چنـد بـخوانيم که از پاى نـمانند | بى صف شدگان خون جگران دور وبرى ها | |
| هـى روز شـمرديم، شـمرديم بـه انگشت | بـى شکوه در اين بى کسى ودر بدرى ها | |
| زيـبـاست که در مـوسم انگور بـيايى | بـا مـا بدهى با ده اى از خون جگرى ها | |
| تـاول زده غـضروف دو زانوى صبورم | در هـروله ى تـازه بـه دنـبال پرى ها | |
| آوازه اش افـتاد بـه ايـن شـهر مى آيى | ديـدند تـو را مـردم صحرا، کپرى ها | |
| بـاشد تـو بـيايى، نـفسى تـازه بگيرم | تـا بـاد چنين باد از اين خوش خبرى ها |