گلهاى عاشق
| شـب رفـت اى صبح زخمى، کز راه يارى بيايد | ياران به خون چهره شستند، تا تک سوارى بيايد | |
| گلـها بـه گلشن شکفتند، از يار گفتند وگفتند | گل از گلـم مـى شکوفد گر غمگسارى بيايد | |
| در هـم نگر نور وظلمت، همراز، درد وصبورى | بـا سـوختن، سـاختنها، تا شب شکارى بيايد | |
| در انتظار سحاب است اين خاک، اين خاک تشنه | تـا در شـب نـا امـيدى، امـيدوارى بـيايد | |
| اى دل هـواى خـزانيت، دارد سر برگ ريزان | کن صـبر تـا زيـن صبورى، رنگين بهارى بيايد | |
| بـنگر طـلوع عـدالت، تابنده از مشرق عشق | پنـدار را پرده بـرگير، تـا پرده بـردارى بيايد | |
| ديـدم سـحرگه به خوابش بر مرکبى سيمگونه | خـواهم بـه بـيداريش تا، جان را قرارى بيايد | |
| آنگه که بـشکوفد آن گل، بر شاخسار عدالت | از طـرف هـر لالـه زارى، بانگ هزارى بيايد | |
| هـر سـرو کز پاخـيزد، چون قامت سرفرازش | خـون دل بـاغبانى سـت، کز نش خارى بيايد | |
| اى باد خيره، دمى شرم، خون مى کند باغبان دل | تـا فـصل سـبز بـهارى، با برگ وبارى بيايد | |
| ره را حـديثى ست پر شور، از مقصد ما مپرسيد | ايـن مـوج سـاحل نـدارد، تا برکنارى بيايد | |
| دريـاى عشق است گلگون، گسترده تا بى نهايت | مـوجش هـمه بـى قـرارى، تا پاى دارى بيايد | |
| اى مـهربان داور مـن، گشـتند مـردان ميهن | آمـيزه اشک وآهـن، تـا تکسـوراى بـيايد | |
| در پرده رازى نـهانى، نقش است بر لوح محفوظ | نـتـوانمش کرد تـحرير، تـا زرنگارى بـيايد |
: 
: 
: 
: 