| سـر هـواى يـار دارد، مـن كيم؟ |
|
لـب نـواى يـار دارد، مـن كيم؟ |
| چشـم بـا اشكش بگويد، من كيم؟ |
|
دل هـماره خـود بـجويد، من كيم؟ |
| مـن كـيم؟ يـك عـاشق زار ونزار |
|
هـوشم از كـف رفت وگرديدم خمار |
| لالــه را ديــدم بـسان لـعل او |
|
سـوسن صـحرا چو او از رنگ وبو |
| ســرورا دانـم كـمان از قـامتش |
|
دسـت مـن كى مى رسد بر ساحتش |
| مـذهب او نـيست رانـدن از بَرَش |
|
عـاشق خـود كـى بـراند از درش |
| عشق خواندم كار خود را!؟ واى واى! |
|
پس روا بـاشد بگريـم هـاى هـاى |
| در بَـرش راضـى شـدم بـر بندگى |
|
مـانده ام ايـنجا ز شـور زنـدگى |
| سـرورم آيـا بـه پيـش پاى خـود |
|
مـى شـود خوانى مرا شيداى خود؟ |
| گربـخـوانى، پر گشـايم بـر فـلك |
|
آنچنـان تـا مـن شـوم رشك ملك |
| گويـمت: آقـاى مـن، مـولاى من |
|
اى فــداى پاى تـو بـالاى مـن |
| آهـوى وحـشّى طـبعم پا گرفـت |
|
ذكـر (يـا مـهدى) مـن بالا گرفت |
| گر كـنـى بـهر شـكارش پهـن دام |
|
دام تـو در چشـم او مـانند جـام؛ |
| جـام مـى، لـبريز وسرشار از سرور |
|
مـى رود در دام بـا فـخر وغـرور |
| مـى كـند سـر را بـلند او از فرود |
|
خواند او با خود؟ نه، با تو اين سرود: |
| آمـده ايـنك بـه سـويت واله ات |
|
شـمع مـن بـنگر مـنم پروانـه ات |
| گر بِـرانـى مــن بگويـم مـرحبا |
|
وركـشـى ايـنـك بگويـم حـبَّذا |
| كـشتنم؟ آرى، بُـود تـفسير عشق |
|
بـهر كـشتن چيست به؟ شمشير عشق |
| عـشق تـنها مـردن وخنديدن است |
|
عـشق تـنها مرگ را بوسيدن است |
| عـشق يـعنى گريـه چون ابـر بهار |
|
عـشـق يـعـنى سـالها در انـتظار |
| عـشق يـعنى گريـه بـر راه عـزيز |
|
عـشق يـعنى سـر بـه درگاه عزيز |
| عـشـق يـعنى جـستجويى نـاتمام |
|
عـشق يـعنى گفـتگويى بـا امـام |
| عـشق يـعنى بـهر او زنـدان شدن |
|
عـشق يـعنى جـانب يـزدان شدن |
| عـشـق يـعـنى اسـتغاثه از خـدا |
|
عـشق يـعنى از جـهان گشتن جدا |
| عـشق يـعنى فـارغ از دنـيا شدن |
|
عـشق يـعنى بـهر او هـر جا شدن |
| عـشق يـعنى جـستجو از بـهر يار |
|
عـشق يـعنى عـاشقى چون مـهزيار |
| عـشق يـعنى بـا خـودش گفتن نياز |
|
عـشق يـعنى بـهر او رفـتن حـجاز |
| عـشق يـعنى سـينه را فـانوس كن |
|
چشـم خـشك خويش اقيانوس كن |
| عـشق يـعنى بـاب مـهرش بازكن |
|
عـشـق يـعنى دردِ دل آغـاز كـن |
| عـشق يـعنى يك شبى بى خواب شو |
|
عـشق يـعنى از تـبش بـى تاب شو |
| عـشق يـعنى قـفل دل را بـاز كن |
|
عـشق يـعنى نـغمه ات را ساز كن |
| عـشق يـعنى در گذشـتن از سـها |
|
عـشـق يـعنى رفـتنت تـا سـامرا |
| سـامرا گفـتم دلـم بـى تـاب شد |
|
فـكر وذكـرم بـاز آن سرداب شد |
| آتـش عـشقش مـرا سـوزانده تن |
|
أيّـهـا الـنّاس! اسـمعوا لـى لـحظةً |
| آخـر اى مـردم! كجا غايب شد او؟ |
|
آخـر اى مـردم! چرا غايب شد او؟ |
| آخـر اى مـردم! فـراقش تا به كى؟ |
|
دورى از رخـسار مـاهش تا به كى؟ |
| آخـر اى مـردم! يـتيمى تا به كى؟ |
|
گفـتن از درد قـديمى تـا بـه كى؟ |
| آخـر اى مـردم! جـفا را كم كنيد |
|
گونـه را گُل، اشـك را شـبنم كنيد |
| دســت بـرداريـد از بـهر دعـا |
|
رحـمـت واسـع بـخواهيد از خـدا |
| رحـمت واسـع، خدا را مهدى است |
|
ديگر ايـنجا، نـى گه بد عهدى است |
| آرى، آرى، مـهدى آن سـاقّى عشق |
|
كـرده مـا را بـا نگه بـاقّى عشق |
| عـشقِ مـهدى را ز مـهد آموختيم |
|
از شـرار عـشق او، خـود سوختيم |
| او گُل ومــا بـلـبلان عـاشـقش |
|
او چو شـمع ومـا هـمه پروانـه اش |
| گر بـيايد جـان خـود را مى دهيم |
|
سـر بـه درگاه جـلالش مـى نهيم |
| سـرورم، مـهدى، گُل بـاغ وجود |
|
اى هـمه عـالم بـه پايـت در سجود |
| روز وشب از جام عشقت گشته مست |
|
هر كه مهرت گوشه ى قلبش نشست |
| جــان مــا قـربانى ديـدار شـد |
|
بـى مـه رويـت جـهان غمبار شد |
| مـهديا! بـازآ ومـا را شـاد كـن |
|
نـغـمه ى آزادگى فـريـاد كــن |
| مـهديا! بگذر كـلامم قـاصر است |
|
عـشق تـو، آرى، همويم ناصر است |
: 
: 
: 
: 
آهوى وحشى