: 
: 
: 
: 
اى ظهور ناگهانى
| اى بـشارت بـهشتى، اى ظـهور ناگهانى | يک غزل به من نظر کن، با دو چشم آسمانى | |
| در مـقام از تـو گفـتن، نـاتوان ناتوانم | مـى کنـم تـو را تکلم، با زبان بى زبانى | |
| ديـدن تـو آرزويـى، از تـبار غير ممکن | پشـت خـلوت خيالم، مثل بوى گل، نهانى | |
| مى دوم نشانه ات را پابه پاى بوى حسرت | مـى دوم نشانه ات را، پابه پاى بى نشانى | |
| تـو، عـبور يک خيالى، رد پا نمانده از تو | از کجا گذشته اى تو، اى نسيم ناگهانى؟! | |
| رد قـلب عاشقت را، از غزل گرفته ام من | اى تـغزل مـجسم، اى غـزل ترين نشانى | |
| کى ظـهور مـى کنى تو، آفتاب عالم آرا؟ | کى ظهور مى کنى تو، اى فروغ جاودانى؟ | |
| حـاجتى نـدارم از تو، جز تبسم ظهورت | کى غـبار غـيبتت را، از دلم مى تکانى؟! |