| وقـت است که بنشينى وگيسو بگشايى |
|
تـا بـا تـو بگويم غم شب هاى جدايى |
| بـزم تـو مـرا مى طلبد، آمدم اى جان |
|
مـن عـودم واز سـوختنم نيست رهايى |
| تـا در قـفس بال وپر خويش اسيرست |
|
بـيگانـه پرواز بــود مـرغ هـوايى |
| بـا شوق سر انگشت تو لبريز نواهاست |
|
تـا خود به کنارت چه کند چنگ نوايى |
| عـمرى سـت که مـا منتظر باد صباييم |
|
تـا بـوکه چه پيـغام دهـد باد صبايى |
| اى واى بر آن گوش که بس نغمه اين ناى |
|
بـشنيد ونـشد آگه از انـديشه نـايى |
| افسوس بر آن چشم که با پرتو صد شمع |
|
در آيـنه ات ديـد ونـدانست کجايى |
| آواز بـلندى تـو وکس نـشنودت باز |
|
بـيرونى از ايـن پرده تـنگ شـنوايى |
| در آيـنـه بـنـدان پريـخانه چشـمم |
|
بـنشين که بـه مـهمانى ديدار خود آيى |
| بـينى که درى از تو به روى تو گشايند |
|
هـر در که بـر ايـن خانه آيينه گشايى |
| چون سايه مرا تنگ در آغوش گرفته است |
|
خـوش بـاد مرا صحبت اين بار سرايى |
: 
: 
: 
: 
با تو بگويم