| بـتى که راز جـمالش هـنوز سـر بسته ست |
|
بـه غـارت دل سـوداييان کمـر بسته ست |
| عـبير مـهر بـه يـلداى طـره پيچيده ست |
|
مـيان لـطف، بـه طول کرشمه بر بسته ست |
| زهـى تـموج نـورى که بـى غـبار صدف |
|
مـيان مـوج خـطر، نـطفه گهر بسته ست |
| بـيا که مـردمک چشـم عـاشقان همه شب |
|
مـيان بـه سـلسله اشک، تا سحر بسته ست |
| بــه پاى بــوس جـمالت نگاه مـنتظران |
|
زبـرگ بـرگ شـقايق، پل نظر بسته است |
| امـيـد روشـن مـستضعفان خـاک تـويى |
|
اگر چه گرد خودى، چشم خود نگر بسته ست |
| مـتـاب روى ز شـبگيـر اشک بـى تـابم |
|
که آه سـوخته، مـيثاق بـا اثـر بسته ست |
| بـه يـازده خـم مى گر چه دست ما نرسيد |
|
بـده پيـاله که يک خم هنوز سر بسته ست |
| زمـيـنه سـاز ظـهورند، شـاهدان شـهيد |
|
اگر چه هـجرتشان داغ بـر جگر بسته ست |
| کرامـتى که زخـون شـهيد مـى جـوشد |
|
هـزار دسـت دعـا را زپشت سربسته ست |
| قـسم بـه اوج، که پرواز سرخ خواهم کرد |
|
در ايـن مـيانه مرا گر چه بال وپر بسته ست |
| چنـان وزيـده بـه روحـم نـسيم ديدارت |
|
که گوش مـنتظرم چشـم از خبر بسته ست |
| در ايـن رسـالت خونين، بخوان حديث بلوغ |
|
که چشـم وگوش حريفان همسفر، بسته ست |
| رواسـت سـر بـه بـيابان نـهند مـنتظران |
|
که بـاغ وصـل ترا عمر رفت ودر بسته ست |
: 
: 
: 
: 
هزار راه دلم