سپيده
| نـسيم نـور، ز اقـضاى شـب وزيد، بيا | شـب گلايـه بـا شـام دگر کشـيد، بيا | |
| بـه روى چشـمه شب زنبق سپيده شکفت | سـتـاره پر زد واز آسـمـان پريـد بـيا | |
| گلاب سـرخ سجر ريخت روى تربت خاک | پرنـده ى قـفس نـور پر کشـيد، بيا ... | |
| مـرا شکسـتى وشوقت دوباره ساخت مرا | زمـن بـريدى وجـانم بـه لب رسيد بيا، | |
| که زنـدگى بـسرايم در کجـاوه ى بـاد | که پنـجـره بگشـائـيم بـر امـيد بـيا | |
| مــن اشک رهگذر کوچه هـاى مـهتابم | که قـطره فـطره به شن زار شب چکيد بيا | |
| گل شگفت دو چشمت برنگ بخت من است | بـه خـون سـرمه نگاهـت مگر طپيد بيا | |
| کفـم چو ديـد به اندوه گفت، کولى راه | (سپيـده) گام تـو بـر انتها رسيد بيا ... |
