يوسف زهرا
| اى آنکه بـود مـنزل وما واى تو چشمم | بـاز آ که نـباشد بجز از جاى تو چشمم | |
| در راه تـو بـا ديـده حـسرت نگرانم | دارد هـمه دم شـوق تـماشاى تو چشمم | |
| اى يـوسف زهرا که سپيدست چو يعقوب | از حـسرت ديـدار دلاراى تـو چشمم | |
| گر قـابـل ديـدار جـمال تـو نـباشد | اى کاش که افـتد به کف پاى تو چشمم | |
| نـا چنـد دهـى وعـده ديدار به فردا؟ | شـد تـار در انـديشه فرداى تو چشمم | |
| تـا کور شـود ديـده بدخواه تو بگذار | يک لـحظه فـتد بـر قدرعناى تو چشمم | |
| تـا عکس تـو در آيـنه ديـده ام افـتد | بـازست هـما ره بـه تـمنّاى تو چشمم | |
| هـر سـو نگران مردمک ديده از آنست | شـايد که فـتد بـر قد وبالاى تو چشمم | |
| بـاز آ وقـدم نـه سـر ديـده که شايد | روشـن شـود از پرتو سيماى تو چشمم | |
| آنـقدر کنم گريه به يادت که رود خواب | هـر شـب ز پى ديدن روياى تو چشمم | |
| چون ديده نرگس که شد از روى تو روشن | دارد هـوس نـرگس شـهلاى تو چشمم | |
| بگشــوده سـر راه تـو دکّان مـحبّت | وا مـى شود وبسته به سوداى تو چشمم | |
| مـن (خـسرو) مدّاحم وبا کثرت عصيان | بـاشد بـه جـزاء بر تو وآباى تو چشمم |
