| هـمه هـست آرزويـم كه ببينم از تو رويى |
|
چه زيـان تو را كه من هم برسم به آرزويى؟! |
| بـه كـسى جـمال خود را ننمودهيى وبينم |
|
هـمه جا به هر زبانى، بود از تو گفت وگويى! |
| غـم ودرد ورنـج ومـحنت همه مستعد قتلم |
|
تـو بِـبُر سر از تنِ من، بِبَر از ميانه، گويى! |
| بـه ره تو بس كه نالم، ز غم تو بس كه مويم |
|
شـدهام ز نـاله، نالى، شدهام ز مويه، مويى |
| همه خوشدل اين كه مطرب بزند به تار، چنگى |
|
مـن از آن خوشم كه چنگى بزنم به تار مويى! |
| چه شود كه راه يابد سوى آب، تشنه كامى؟ |
|
چه شـود كه كام جويد ز لب تو، كامجويى؟ |
| شود اين كه از ترحّم، دمى اى سحاب رحمت! |
|
من خشك لب هم آخر ز تو تَر كنم گلويى؟! |
| بشكست اگر دل من، به فداى چشم مستت! |
|
سـر خُـمّ مـى سلامت، شكند اگر سبويى |
| هـمه مـوسم تـفرّج، به چمن روند وصحرا |
|
تـو قـدم به چشم من نه، بنشين كنار جويى! |
| نـه بـه باغ ره دهندم، كه گلى به كام بويم |
|
نـه دمـاغ اين كه از گل شنوم به كام، بويى |
| ز چه شيخ پاكدامن، سوى مسجدم بخواند؟! |
|
رخ شـيخ وسجدهگاهى، سر ما وخاك كويى |
| بـنموده تـيره روزم، سـتم سـياه چشمى |
|
بـنموده مـو سپيـدم، صـنم سپيـدرويى! |
| نـظرى بـه سوىِ (رضوانىِ) دردمند مسكين |
|
كـه به جز درت، اميدش نبود به هيچ سويى |
: 
: 
: 
: 
همه هست آرزويم