: 
: 
: 
: 
همنشين جان
| بـى تـو اى جان جهان، جان وجهانى گو مباش | چون رخ جـانانه نـتوان ديـد جانى گو مباش | |
| هـمنشين جـان مـن مهر جهان افروز توست | گر ز جـان مـهر تـو برخيزد جهانى گو مباش | |
| يک دم وصـلت ز عمر جاودانم خوش تر است | بـى وصـال دوسـت عمر جاودانى گو مباش | |
| در هـواى گلـشن او پر گشـا اى مرغ جان | طـاير خـلد آشـيانى خـاکدانى گو مـباش | |
| در خـراب آبـاد دنـيا نامه اى بى ننگ نيست | از مـن خـلوت نـشين نام ونشانى گو مباش | |
| چون که مـن از پا فـتادم دسـتگيرى گو مخيز | چون که مـن از سـر گذشتم آستانى گو مباش | |
| گر پس از من در دلت سوز سخن گيرد چه سود | مـن چو خـاموشى گرفـتم ترجمانى گو مباش | |
| سايه چون مرغ خزانت بى پناهى خوش تر است | چتـر گل چون نـيست برسر سايبانى گو مباش |