| تـو يک غـروب غـم انگيـز مى رسى از راه |
|
که مـى بـرند مـرا روى شـانه هـاى سياه |
| صـداى گريـه بـلند اسـت وجلمه هايى هم |
|
شـبـيهِ تـسـليت وغـصه وغـمى جـانکاه |
| بـه گوش يـخزده ام مـى رسـد، وفـريادى |
|
شـبـيـهِ حـرمـتِ ايــن لاالــه الا الله! |
| وَچشـم هـام، که چشـم انـتظا تو هستند! |
|
(اگر چه مـنـجمدند ونـمـى کنـنـد نگاه) |
| وَبـغض مـى کُنـد آن جـا جـنازه ى من که |
|
(تو) را هميشه (نَفَس) مى کشيد و(خود) را (آه)! |
| چقـدر شـب که تـو را من مرور کرده ام و |
|
رسـيده ام بـه غـزل، گُل، شکوفه، دريا، ماه! |
| بـدون تـو، هـمه ى عمر من دو قسمت شد: |
|
(دقـيقه هـاى تکيـده)، (دقـيقه هـاى تباه) |
| اگر چه مـتـن بـلندى سـت درد دل هـايم |
|
سکوت مـى کنـم وشـرحِ قـصّه را کوتـاه |
| که بــاز جـمعه رسـيد ونـيامدى وشـدند |
|
(غـروبِ جـمعه) و(مرگ) و(وجودِ من) همراه! |
| بــراى بـدرقه نـعش مـن بـيا (هـر روز) |
|
که کار مـن شـده سـى بار مرگ (در هر ماه) |
| وکُلَّ دلـخـوشى زنــدگى مـن، ايـن که |
|
تـو يک غـروب غـم انگيز، مى رسى از راه |
: 
: 
: 
: 
غروب